Γεγονός μαρτυρημένο από την ιστορία και την προσωπική πείρα του καθενός αποτελεί ότι για την επιτέλεση του χρέους μας έχουμε ανάγκη από ηθικά ερείσματα και φωτεινά πρότυπα, που επέδειξαν θάρρος ανυποχώρητο, προκειμένου να υπερασπισθούν ανώτερες αξίες και ιδανικά, που αγωνίσθηκαν με καρτερία, χωρίς συμβιβασμούς, που υπηρέτησαν τα αγαθά της αγάπης, της ειρήνης της ευνομίας, της ελευθερίας και θυσίασαν τη ζωή τους για την πίστη στον αληθινό Θεό.
Ο άγιος Αρτέμιος ήταν στολισμένος με τις αρετές αυτές και γι' αυτό καθιερώθηκε ως προστάτης της Ελληνικής Αστυνομίας .
Ο άγιος έζησε την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου και ήταν αυτόπτης μάρτυς της εμφανίσεως του σημείου του Τιμίου Σταυρού στον ουρανό με τη προτροπή προς τον αυτοκράτορα "εν τούτω νίκα».
Υπήρξε άνθρωπος ευγενής, χαρακτήρας δυνατός, με καθαρή σκέψη, που είχε συνείδηση των προβλημάτων της εποχής του και αληθινό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και την πρόοδό του.
Πηγή όμως των μεγάλων του χαρισμάτων ήταν η βαθιά χριστιανική του πίστη για την οποία και καυχιόταν. Εκτιμώντας τα μεγάλα του χαρίσματα ο άγιος εκείνος αυτοκράτορας, ο Μέγας Κωνσταντίνος, τον διορίζει ανώτερο διοικητή σε διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας.
Δέχεται ο Αρτέμιος την ευθύνη σαν να του την ανέθεσε ο ίδιος ο Θεός και εργάζεται άοκνα για την ευνομία, την ειρήνη και την ασφάλεια των πολιτών. Όπου υπηρέτησε αποδείχθηκε άξιος μεγάλης εμπιστοσύνης και προσέφερε έργο άξιο κάθε επαίνου.
Ήλθε όμως ο καιρός που στο θρόνο της Kωνσταντινουπόλεως ανέβηκε ο lουλιανός, που έμεινε στην ιστορία με την προσωνυμία "παραβάτης».
Ο νέος αυτοκράτορας συλλαμβάνει και θέτει σε εφαρμογή, το σχέδιο επαναφοράς της λατρείας των ειδώλων σε όλη την αυτοκρατoρία . Θέλει να γυρίσει πίσω την ιστορία.
Πραγματoπoιει μάλιστα ο ίδιος περιοδείες στο κράτος για να επιβάλει τις ιδέες του.
Έτσι έρχεται στην Αντιόχεια, όπου υπηρετούσε ως ανώτερος Διοικητής ο Αρτέμιος.
Ο Ιουλιανός οργανώνει εκδηλώσεις μέσα από τις οποίες προσπαθεί να διασύρει το Χριστιανισμό και την Εκκλησία. Διατάζει να υποβάλουν σε βασανιστήρια τους χριστιανούς. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή σήμανε η ώρα του χρέους για τον Αρτέμιο, ο οποίος ως ανώτερος διοικητής ήταν παρών. Το προσωπικό του συμφέρον (η εύνοια του βασιλιά), το μεγαλείο του αξιώματος, έρχονται αντιμέτωπα με το καθήκον της υπερασπίσεως του δικαίου. Και ο Αρτέμιος, ήταν μεγάλος. Δεν ήταν ένας υπαλληλίσκος που απλώς εκτελούσε εντολές κοιτάζοντας το συμφέρον και το "βόλεμά» του, όπως ίσως θα έκαναν οι σύγχρονοί του αξιωματούχοι. Είχε συναίσθηση της ευθύνης του. Υψώνει λοιπόν το παράστημα του και με θάρρος λέει στον αυτοκράτορα: "Πώς τολμάς, βασιλιά, να χρησιμοποιείς την παρανομία; Τι κακό σου έκαναν οι Χριστιανοί και ζητείς την εξόντωση τους; Δε γνωρίζεις ότι είναι οι καλύτεροι πολίτες του κράτους σου;» Σαν πληγωμένο θηρίο αντέδρασε ο lουλιανός. Ώστε έτσι; Ένας αξιωματούχος του τολμούσε να τον ελέγξει δημόσια; Τον καθαιρεί αμέσως από το αξίωμα του και τον υποβάλλει σε φοβερά βασανιστήρια.
Στο συναξάρι του διαβάζουμε τα εξής: «Αμέσως τον άρπαξαν οι δορυφόροι και αφού τον γύμνωσαν τον παρέδωσαν στα χέρια των δημίων, οι οποίοι αφού του έδεσαν τα χέρια και τα πόδια τον τέντωσαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και άρχισαν να τον χτυπούν με χοντρές λουρίδες από δέρμα βοδιού (μαστίγιο) στην κοιλιά και στη ράχη μέχρι που κουράστηκαν και αντικαταστάθηκαν τέσσερις φορές. Το αίμα είχε κοκκινίσει τη γη... Εκείνος όμως, παρά τους αφόρητους πόνους, ούτε στεναγμό, ούτε κάποιο λόγο είπε και το πρόσωπο του φαινόταν ήρεμο και γαλήνιο» (Βίκτωρος, Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξης Εκκλησίας).
Τίποτα δεν κατέβαλε το γενναίο φρόνημα και την αδούλωτη ψυχή του Αρτεμίου. Ο lουλιανός διατάσσει τον αποκεφαλισμό του. Εκείνος δέχεται το θάνατο μένοντας πιστός στο θέλημα του Θεού, που είναι η Αγάπη και η Δικαιοσύνη. Η τίμια κεφαλή του έπεσε από το ξίφος του δημίου, αλλά η ψυχή του πέταξε στο θρόνο του Θεού για να δώσει την καλή απολογία και να πάρει από τα χέρια του Δικαίου Κριτή το στεφάνι της δόξας.
Ο θάνατος του Αγ. Αρτεμίου δεν ήταν ήττα. Όχι, ήταν νίκη, θρίαμβος. Ήττα θα ήταν αν υποχωρούσε, αν έμενε αδιάφορος, αν υπέκυπτε στις απειλές, αν υποκρινόταν, αν πρόδιδε Εκείνον που αγάπησε. Ο Άγιος Αρτέμιος δεν πέθανε. Πέρασε με το θάνατό του στην αιώνια ζωή. Απόδειξη της συνεχούς παρουσίας του τα πολλά θαύματα που επιτελεί από τότε μέχρι σήμερα.
Πηγή: http://www.pigizois.net/agiologio/artemios.htm
-------------------------------------------------------------------------------------
Ο Άγιος Γεράσιμος, γόνος της αριστοκρατικής Οικογενείας των Νοταράδων, γεννήθηκε το 1506 στα Τρίκαλα Κορινθίας. Οι γονείς του ονομάζονταν Δημήτριος και Kαλή. Ο προπάππος του Λουκάς Νοταράς - τελευταίος πρωθυπουργός του Βυζαντίου - ήταν συγγενής εκ μητρός με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, το μαρτυρικό Αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Αφού έλαβε πλουσιοτάτη παιδεία, περιόδευσε σε όλους τους ιερούς τόπους της Ελλάδας. Πήγε στην Κωνσταντινούπολη και προσκύνησε τους τάφους των προγόνων του. Κατόπιν μετέβη στο Άγιο Όρος και εκάρη Μοναχός όπου και σώζεται το σπήλαιο της ασκήσεώς του στην έρημο της Καψάλας (κελλίον Μεγάλου Βασιλείου).
Στους Αγίους Τόπους χειροτονείται ιερεύς και χειροθετείται Αρχιμανδρίτης υπηρετώντας επί 12 έτη στην Αγιοταφική Αδελφότητα και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Επιθυμώντας περισσότερη ησυχία πέρασε στην Κρήτη και κατέληξε στην Ζάκυνθο όπου και παρέμεινε επί ένα δωδεκάμηνο.
Το 1555 έρχεται στην Κεφαλονιά. Ασκήτευσε στο σπήλαιο, στην περιοχή "Λάσση" του Αργοστολίου, επί πέντε έτη. Το 1560 έφτασε στα Ομαλά, όπου και ανακαίνισε το ξωκκλήσι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ιδρύοντας παράλληλα γυναικεία κοινοβιακή Μονή με πολυμελή αδελφότητα ονομάζοντάς την "Νέα Ιερουσαλήμ".
Χαρακτηριστική είναι η φράση του Αγίου με την οποία νουθετούσε έως εσχάτου αναπνοής: "Τεκνία ειρηνεύετε εν εαυτοίς και μη τα υψηλά φρονείτε".
Εκοιμήθη το έτος 1579 στις 15 Αυγούστου, για λόγους όμως εκκλησιαστικής οικονομίας μετετέθη την επόμενη. Μετά 2 έτη, στις 29 Οκτωβρίου, έγινε η ανακομιδή.
Με την επέμβαση των Παπικών οι Βενετσιάνοι διέταξαν την Β' ταφή. Στις 20 Οκτωβρίου του επομένου έτους έγινε η Β' ανακομιδή.
Έκτοτε το ιερό λείψανο παραμένει άφθαρτο και ευωδιάζον προς προσκύνηση και αγιασμό των πιστών και εκτίθεται προς προσκύνηση μέσα σε τζαμένια λειψανοθήκη που ενσωματώνεται σε μεγαλύτερη, ασημένια, περίτεχνη λάρνακα, η οποία είναι τοποθετημένη πάνω από τον τάφο του Αγίου.
Πηγή: http://www.agios-gerasimos.com/agerasimos.html
