Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ 9ΧΡΟΝΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ

Το θαύμα δεν είναι μακριά...

ΘΕΜΑ: Άντρη Χρίστου
andri.christou@politis-news.com





Σήμερα, επιτρέψτε μας να... ξεφύγουμε. Γιατί ο αθλητισμός είναι μέρος της ζωής μας και όχι η ίδια η ζωή μας. Είναι επίσης ένα σπουδαίο μέσο για να δουν εύκολα το φως της δημοσιότητας ανθρώπινες ιστορίες, όπως αυτή.


Αφορμή βέβαια στάθηκε ο τερματοφύλακας του ΑΠΟΕΛ, Διονύσης Χιώτης, μέσω του οποίου έγινε γνωστός ο "Γολγοθάς" της μικρής Μαρίας Μόκα από την Κατερίνη.




Σίγουρα το όνομά της κάπου θα το ακούσατε, ειδικά αν είστε ποδοσφαιρόφιλοι. Σήμερα, επιδιώκουμε, με την απόλυτη βοήθεια της μητέρας της Μαρίας, Ασπασίας, να περιγράψουμε τι κρύβεται πίσω από το αθώο προσωπάκι της...

Στη ζωή ήλθε πριν από εννέα χρόνια. Δύσκολη γέννα... "Είχα τους πόνους, αλλά δεν έλεγε να βγει. Οι γιατροί ετοιμάστηκαν για καισαρική, όμως την τελευταία στιγμή, μια γιατρός που ήταν εκεί μου λέει 'άσε τους να λένε, εσύ στον επόμενο πόνο που θα νιώσεις πίεσε με δύναμη και θα βγει'. Πράγματι, έτσι έγινε. Γεννήθηκε τρία κιλά, ήτανε μια χαρά και αυτή και εγώ".

Στα χρόνια που ακολούθησαν η Μαρία μεγάλωνε φυσιολογικά, χωρίς να αντιμετωπίζει κανένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, πέραν από μια ωτίτιδα που ήταν φυσιολογική. Μέχρι πέρσι τον Ιανουάριο. Εκεί άρχισαν όλα...

"Παρατηρήσαμε ένα φούσκωμα κάτω από το αφτί. Την πήγαμε στον παιδίατρο, ο οποίος διέγνωσε ότι ξεκινάει πάλι μια ωτίτιδα. Είπε πως ήταν πρησμένος ο λεμφαδένας και δεν ήταν τίποτα ανησυχητικό. Πήρε κανονικά την αντιβίωση για 10 μέρες, ο πόνος είχε υποχωρήσει, όμως το φούσκωμα παρέμεινε.


Δεν είχε πόνους, πυρετούς κλπ, πήγαινε κανονικά σχολείο. Στις 27 Μαρτίου αποφάσισα να την πάω σε άλλο γιατρό. Μόνο που την είδε να κάθεται στον καναπέ, χωρίς καν να την ακουμπήσει, μου είπε 'κυρία μου αυτό που βλέπω μπροστά μου δεν έχει καμία σχέση με το αφτί. Πάτε κατευθείαν για μαγνητική'.




Μετά από τρεις μέρες λοιπόν, κάναμε τη μαγνητική. Το πόρισμα που πήραμε στα χέρια μας ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να διαβάσει κάποιος...".


Η κυρία Ασπασία χαμηλώνει τον τόνο της φωνής της και συνεχίζει: "Ήταν μια ολόκληρη σελίδα γεμάτη με τις βλάβες που είχε ήδη κάνει ο όγκος. Ήταν τεράστιος... Η κα Βελέντζα, διευθύντρια της παιδιατρικής κλινικής στην Κατερίνη, ήταν η πρώτη που είδε τη διάγνωση. Μας είπε ‘παιδιά δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί να γίνει στην Ελλάδα μια τέτοια εγχείρηση.


Μας παραπέμπουν λοιπόν στο ΑΧΕΠΑ, εκεί όπου προσπάθησαν δύο φορές με νάρκωση να κάνουν βιοψία. Δεν τα κατάφεραν, γιατί ο όγκος ήταν γεμάτος αγγεία και με το που θα τον ακουμπούσαν υπήρχε κίνδυνος να πεθάνει από ακατάσχετη αιμορραγία".


Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Αφού στην Ελλάδα οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια, η οικογένεια Μόκα αναγκάστηκε να πάρει το παιδί και να πάει στο Ισραήλ...


"Εκεί υπήρχε ένα εξειδικευμένο νοσοκομείο το οποίο θα μπορούσε να κάνει τη βιοψία. 12 Μαΐου το ραντεβού μας. Έγινε η βιοψία και πήραν ένα εκατοστό από τον όγκο. Μετά από δύο-τρεις βδομάδες ήλθαν τα αποτελέσματα. Η διάγνωση έλεγε 'υψηλής κακοήθειας οστεοσάρκωμα' (σ.σ. καρκίνος στα κόκαλα).




Οστεοσάρκωμα σε αυτή την περιοχή του προσώπου υπάρχει σπάνια έως καθόλου. Ήμασταν οι πρώτοι ή τέλος πάντων από τους πρώτους. Ψάξαμε λοιπόν και βρήκαμε άλλο εξειδικευμένο κέντρο, το οποίο βρίσκεται στην Στουτγάρδη.

Γινόμαστε εισαγωγή στις 14 Ιουνίου. Εκεί έκαναν στο παιδί κι άλλες εξετάσεις, οι οποίες όμως δεν συμφωνούσαν απόλυτα με τη διάγνωση που έγινε στο Ισραήλ. Ξανά βιοψία. Η διάγνωση έδειξε ότι είναι μεν σάρκωμα, όμως πιο πολύ στα μαλακά μόρια. Απέκλεισαν το οστεοσάρκωμα των Ισραηλινών".

Από το κακό στο χειρότερο

Και εκεί αρχίζουν τα πολύ δύσκολα για την Μαρία. Οι βαριές χημειοθεραπείες. Μετά τις πρώτες τρεις οι γιατροί διαπιστώνουν ότι δεν ανταποκρίθηκε καθόλου. Απογοήτευση, αφού οι γιατροί περίμεναν ότι ο όγκος θα μειωνόταν κατά 1/3!

"Οι παρενέργειες ήταν πολύ μεγάλες, χρειαζόταν μεταγγίσεις συνέχεια και αποτέλεσμα κανένα. Έτσι αρχίζουμε τις ακτινοβολίες, 15 Οκτωβρίου. Κάνει 28 στην περιοχή του κεφαλιού, με τις παρενέργειες να είναι πολύ χειρότερες.

Έκανε εμετό από αίμα, ξεκολλούσαν κομμάτια από το κεφάλι του και τα έκανε εμετό. Και μιλάμε για κομμάτια από υγιή ιστό. Όχι όμως από τον όγκο. Πέρασε τόσο άσχημα. Κάθε βράδυ που ξάπλωνα δίπλα της νόμιζα, συγγνώμη που θα το πω, ότι θα ήταν η τελευταία της νύχτα..."




26 Νοεμβρίου. Η Μαρία ξυπνά με πολύ πρησμένο μάγουλο. Γίνεται άλλη μια μαγνητική τομογραφία, με τη διάγνωση να είναι και πάλι απογοητευτική. Ο όγκος, αντί να σμικρύνεται, μεγάλωνε. Μας είπαν όμως ότι δεν έφταιγε η ακτινοβολία γι’ αυτό. Απλά έτυχε να μεγαλώσει ο όγκος.

"Οι Γερμανοί μας είπαν 'λυπούμαστε, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Το παιδί δεν πάει καθόλου καλά, είναι καλύτερα να επιστρέψετε στο σπίτι σας'. Τη φέραμε σηκωτή και μόλις 17 κιλά".

Ένα μικρό θαύμα

Και εκεί ακριβώς έγινε ένα μικρό θαύμα. Η επιστροφή της Μαρίας στο σπίτι, κοντά στην αδελφή και τον μπαμπά της που του έχει τρομερή αδυναμία, έφερε μαζί ανάκαμψη.

"Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα άρχισε να δυναμώνει και να τρώει από το στόμα χωρίς τη βοήθεια λάστιχου που πάει απευθείας στο στομάχι. Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν χρειάστηκε να της δώσω ούτε μία φορά παυσίπονο, αιματολογικά όπως και εμφανισιακά πάει καλύτερα".

Πού απέδωσαν οι γιατροί την τεράστια αυτή βελτίωση; "Μόνο στη ψυχολογία! Ξέρεις, επειδή είναι παιδί και τα παιδιά ξεχνούν εύκολα, δεν την επηρεάζει τόσο πολύ. Δεν σκέφτεται το πρόβλημά της συνέχεια. Παίζει με τους φίλους της, ζωγραφίζει, πάει σχολείο και ξεχνιέται. Πήγαμε στη Γερμανία για επανέλεγχο την Τρίτη του Πάσχα.

Οι γιατροί έμειναν με το στόμα ανοικτό. Κάποιοι μάλιστα δεν την αναγνώρισαν! Μας είπαν να συνεχίσουμε τις θεραπείες και σε 6 μήνες να πάμε ξανά και να δούμε μήπως, μήπως έχει γίνει κάποιο θαύμα. Τους είπαμε όμως ότι έχουμε δρομολογήσει να την πάμε στην Αμερική, στο μοναδικό νοσοκομείο (MD Anderson) που την έχει δεχτεί".




Στην Αμερική...

Η κυρία Ασπασία λέει πως οι Αμερικάνοι τούς έχουν πει ότι έχουν δύο φάρμακα τα οποία θα βοηθήσουν να σμικρύνει κι άλλο ο όγκος. Εφόσον γίνει αυτό θα μπορούν να την υποβάλουν σε εγχείρήση. Τώρα ο όγκος είναι ανεγχείρητος γιατί είναι τεράστιος (81/2cm Χ 4cm Χ 71/2cm).

"Φανταστείτε μια χούφτα μέσα σε ένα παιδικό προσωπάκι. Αγγίζει μεταξύ άλλων το μάτι, το οποίο έχουμε χάσει, δεν βλέπει από το δεξί. Ακόμα κι αν ο όγκος φύγει, δε θα ξαναδεί, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που μας απασχολεί"(!).

Η τελευταία κουβέντα της κυρίας Ασπασίας με σοκάρει. Σκέφτομαι σε κλάσματα δευτερολέπτου πόση δύναμη χρειάζεται να πει ένας γονιός, 'έχασε το μάτι της αλλά είναι το τελευταίο που μας απασχολεί'. Υψώνει τον τόνο της φωνής της και επαναφέρει την προσοχή μου.

"Ό,τι και να γίνει, το παιδί μας θα το πάμε στην Αμερική"λέει αποφασιστικά και συνεχίζει: "Ακόμη και 1 εκατομμύριο να μας στοιχίσει, θα το πάμε. Αν δεν πάω να μου πουν τι έχουν να μου πουν, δεν θα ησυχάσω ποτέ. Θα το έχω βάρος στη συνείδησή μου, είτε ζήσει το παιδί μου, είτε φύγει".

Και πάμε στην... ουσία. Για να μπορέσει το παιδί να εισαχθεί και να χειρουργηθεί στο νοσοκομείο αυτό απαιτούνται 521.539 δολάρια (!) και άλλες 11.170 δολάρια η θεραπεία που θα προηγηθεί της εγχείρησης.

Η κα Ασπασία αναστενάζει βαθιά και καταλήγει: "Κάθε βράδυ που ξαπλώνω, εύχομαι να την πάμε εκεί και να μας που ‘τι την φέρατε, είναι καλά’. Μακάρι να μην χρειαστεί να κόψουμε το προσωπάκι της, να γίνει ένα θαύμα και να βελτιωθεί η κατάστασή της. Όμως, και να μην γίνει αυτό, θα κάνουμε ό,τι περνά και δεν περνά από το χέρι μας...".




Ο Χιώτης και οι άλλοι...

Ίντερνετ. Πηγή κακού, αλλά μερικές φορές και πολλών καλών. Μέσω του διαδικτύου λοιπόν, και συγκεκριμένα του Facebook, έφτασε στον Διονύση Χιώτη μια πρόσκληση για το γκρουπ "Φίλοι και αρωγοί της μικρής Μαρίας Μόκα που πάσχει από σάρκωμα" (έφτασε μέχρι προχθές το απόγευμα τα 36.434 μέλη).

Ο τερματοφύλακας του ΑΠΟΕΛ είχε δυο επιλογές. Με ένα κλικ να απορρίψει την πρόσκληση ή με ένα άλλο να την αποδεχτεί. Και ακολούθως να συνεχίσει το σερφάρισμά του. Η μεγαλοψυχία του, όμως, και το σπουδαίο του χαρακτήρα του, τον ώθησε να πάει ένα βήμα παρακάτω.

Ενημερώθηκε και δεν έχασε χρόνο. Άνοιξε αμέσως λογαριασμό στο όνομά του, με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για να βοηθηθεί το κοριτσάκι. Χωρίς καν να γνωρίζει οποιονδήποτε από την οικογένεια!

"Όταν το μάθαμε, ανησυχήσαμε λίγο μήπως είναι κάποιος κερδοσκόπος που χρησιμοποιεί το όνομα του Διονύση αλλά και της Μαρίας για να βγάλει χρήματα. Ήλθαμε σε επαφή μαζί του και τελικά ήταν αυτός, τον οποίο είχα μόνο ακουστά από την ΑΕΚ. Έχω μείνει άφωνη με τις ενέργειες που μαθαίνουμε ότι κάνει αυτό το παιδί. Μας συγκίνησε.

Ο Χιώτης ευαισθητοποίησε και τον κόσμο εδώ στην Ελλάδα. Είναι τόσο μεγάλη και συγκινητική η ανταπόκριση. Να σου πω την αλήθεια, δεν το περίμενα με τίποτα ότι θα έπαιρνε τόσο μεγάλη έκταση. Κάθε μέρα αντί να ‘ξεχνιέται’ γίνεται όλο και πιο γνωστό. Να είναι καλά ο κόσμος", λέει σχεδόν συγκινημένος ο Διονύσης Χιώτης στο "Γ".


Τις εισφορές του κόσμου ακολούθησαν πολλά σωματεία, σύνδεσμοι, ακαδημίες κλπ. Η μεγάλη κινητοποίηση, εκτός από τη χρηματική βοήθεια, απέδειξε ότι ακόμα υπάρχει ανθρωπιά. Σε μια εποχή που όλοι, λίγο ή πολύ, βλέπουμε το τομάρι μας, τον εαυτό μας, το "εγώ" μας, αποδεικνύεται ότι υπάρχει ακόμα φιλότιμο.

"Ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο για όλους εσάς στην Κύπρο. Σε χρόνο ρεκόρ μαζέψατε τόσα χρήματα. Τι να πω; Να είστε καλά για την τόση στήριξη που μας δίνετε", καταλήγει συγκινημένη η κ. Ασπασία. Το κλείσιμο το αφήνουμε στην Έλενα, μια από τις δεκάδες διαδικτυακούς φίλους της Μαρίας στο Facebook.

Χθες, της έγραψε λοιπόν: “Κάθε μέρα ανατέλλει ο ήλιος και μια καινούργια ελπίδα γεννιέται! Είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά και όλα αυτά θα μείνουν απλά μια ανάμνηση! Οι μέρες δεν τελείωσαν, οι ελπίδες συνεχίζουν να γεννιούνται! Καλημέρα Μαράκι!”

Το ποσό (στην Κύπρο) ξεπέρασε τις 42.000 ευρώ. Συνολικά μαζεύτηκαν γύρω στις 90.000 ευρώ.
Όσοι επιθυμούν να συνεισφέρουν μπορούν να το κάνουν στον λογαριασμό (007-08-084342) που έχει ανοίξει ο Διονύσης Χιώτης στη Λαϊκή Τράπεζα.


Η Μαρία της μεγαλοψυχίας

Στη Γερμανία η Μαρία τρεφόταν με ειδικό φαγητό το οποίο περνούσε στο στομάχι της από ειδικό λάστιχο. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, ακουσε τη μητέρα της που μιλούσε στο τηλέφωνο προσπαθώντας να εξασφαλίσει τις συγκεκριμένες αυτές τροφές.


"Σαν να έγινε ένα κλικ μέσα της. Αντιλήφθηκε που με άκουγε να μιλώ ότι υπάρχει πρόβλημα και ότι η μαμά δεν μπορεί να βρει τις τροφές. Άρα, πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό. Ξεκίνησε δειλά-δειλά με μικρές μπουκίτσες και σούπες. Σιγά-σιγά άρχισε να μεγαλώνει το στομαχάκι της, με αποτέλεσμα να πεινάει όλο και περισσότερο. Μέσα σε διάστημα δύο μηνών έβαλε 3 κιλά. Τώρα είναι σχεδόν 21 κιλά και τα έβαλε όλα μόνη της".


29 Ιανουαρίου, η Μαρία γιόρταζε τα γενέθλιά της. Οι γονείς της σκέφτηκαν να της κάνουν ένα μεγάλο πάρτι έκπληξη με όλους τους συμμαθητές της τους οποίους δεν είχε δει για μήνες. Με... ρίσκο βέβαια, γιατί δεν ήξεραν πώς θα συμπεριφερθούν, τόσο τα άλλα παιδιά που θα την έβλεπαν, όσο και η Μαρία.


"Χάρηκαν που την είδαν και χάρηκε και αυτή πάρα πολύ. Δεν ντράπηκε. Ήταν τόσο ευτυχισμένη που τους είδε. Την άλλη ημέρα ήθελε να πάει σχολείο. Ξεκίνησα να τη στέλνω μερικές ώρες και σιγά-σιγά εξάωρο κανονικά. Αυτό τη βοήθησε πάρα πολύ. Τώρα πάει σχολείο με μεγαλύτερη χαρά από πριν.


Της αγοράσαμε σκυλάκι που το ήθελε πάρα πολλά χρόνια, αλλά εγώ ήμουνα εναντίον. Ένα ζωάκι μπορεί να κάνει θαύματα στην ψυχολογία. Τρελαίνεται για ζώα, είναι πάρα πολύ ζωόφιλη. Δεν υπάρχει αδέσποτο στη γειτονιά που να μην το έχουμε ταΐσει".


Ίσως κάποιοι από εσάς να σκέφτονται γιατί γράφουμε τα περιστατικά αυτά. Γιατί δείχνουν μέρος του χαρακτήρα της Μαρίας, αλλά και της δύναμης που κρύβει μέσα της. Ας παραδειγματιστούμε λίγο...