- Τί είναι αδελφή;
- Ένα πανέμορφο κοριτσάκι !
- Γερό;
- Ε, σχετικά, με λίγο πρόβλημα...
- Δηλαδή;
- Να, κάπως ατροφικά τα χεράκια του...
- Τι εννοείτε;
- Δεν έχει βραχίονες κυρία μου... Ούτε παλάμες και δάκτυλα...
- Δεν έχει...
- Δυστυχία μου!... Δυστυχία του!...
- Είναι όμως ζωηρό καί χαριτωμένο. Λάμπουν τα ματάκια του !...
- Χωρίς χεράκια...
- Δυστυχώς κυρία μου, και χωρίς ποδαράκια...
- Και χωρίς πόδια λοιπόν...Τό δυστυχισμένο ! Μας βρήκε δηλαδή μεγάλη συμφορά !... Πως θα το βλέπω έτσι μεθαύριο τό παιδί μου, τό κορίτσι μου, μεγαλωμένο χωρίς χέρια και χωρίς πόδια ;
- Κυρία μου, εγώ δεν είμαι θεολόγος, ούτε καί κόρη ιερέως, μά από την πείρα μου σας λέω... μη απελπίζεστε, έχει ό Θεός!. Κανείς δέν ξέρει τι μπορεί να γίνει αυτό το παιδί αύριο... Να έχετε πίστη, ελπίδα, καί κυρίως υπομονή κυρία μου. Ό Θεός θα δείξει για το αύριο...
Μόλις ξεπετάχτηκε αυτό τό κοριτσάκι, παρουσίασε μία καταπληκτική εξυπνάδα. Στά γράμματα, αλλά καί στήν αυτοεξυπηρέτησή του...
- Βάλτε μία φρυγανιά στον ώμο μου και αφήστε την εκεί, έλεγε στήν μητέρα της.
Σπρώχνοντάς την, μέ τό ελάχιστο ατροφικό της μπράτσο, μπόρεσε νά τη φάει όλη!
Σφίγγοντας ένα ποτήρι ανάμεσα στό μπράτσο, μέ θέληση καί υπομονή ώς τό τέλος, κατόρθωνε νά πίνει τό νερό μόνη της.
Μέ ένα μακρύ μολύβι δεμένο στό μπράτσο της κατάφερε σιγά-σιγά νά γράφει ωραία γράμματα.
Ύστερα από πολλές καί επίμονες προσπάθειες για πολύ καιρό, κατορθώνει να ράβει, να κεντάει, καί να χρησιμοποιεί ακόμη καί τό ψαλίδι!
Μεγαλώνοντας παρουσιάζει ένα εξαιρετικό ταλέντο ζωγραφικής. Με λεπτές καί ωραίες γραμμές δημιουργεί πρωτότυπα καί καλαίσθητα έργα. Καλείται καί παρουσιάζει τους πίνακές της παίρνοντας μάλιστα το πρώτο αργυρό μετάλλιο και τα θερμά συγχαρητήρια τής κριτικής επιτροπής.
Ήδη, στα είκοσι χρόνια της μπορούσε άνετα να καλύπτει τα προσωπικά έξοδα διαβίωσης.
Διοργανώνει εκθέσεις "ζωγραφικής μέ τό στόμα" στίς κυριότερες πόλεις τής Γαλλίας. Οί έπαινοι καί οί κριτικές στίς εφημερίδες τήν ακολουθούν.
- "Μά πώς τά καταφέρνετε;" τήν ρωτούσαν συχνά. "Αυτό είναι απίστευτο!"
- "Βοήθησε εσύ τόν εαυτό σου, καί ό Θεός θά βοηθήσει εσένα...", απαντούσε. Οι ανάπηροι έχουν μια άλλη δύναμη. Να την χρησιμοποιήσουν!"
Τό 1953 στήν Νέα Υόρκη τής απονέμεται τό Διεθνές βραβείο "Lane Bruyant", που απονέμεται σέ ευεργέτες της ανθρωπότητος! Τά χρήματα τού βραβείου, ένα τεράστιο ποσόν, τά δίνει αμέσως σέ επιτροπές αναπήρων.
Τό 1960 κυκλοφορεί τό πρώτο της βιβλίο, σέ 150.000 αντίτυπα, μέ ύφος δροσερό καί ευχάριστο, και με τίτλο "Γεννημένη έτσι... δα". Μεταφράζεται σέ πέντε γλώσσες σημειώνοντας εξαιρετική κυκλοφορία, παίρνοντας το ειδικό βραβείο για ανάπηρους "Albert Zwatser".
Κλαίει από τη χαρά της σαν το μαθαίνει, και προσθέτει "Αυτό, είναι η μεγάλη απόδειξη της υπεροχής της ψυχής και του πνεύματος, πάνω στην ύλη!"
Το σπίτι της γίνεται σημείο πολιορκίας δημοσιογράφων καί οπερατέρ απ΄ όλο τον κόσμο.
Της ζητούν διαλέξεις για τον άγνωστο κόσμο της ζωής των αναπήρων, και τις όποιες πρακτικές λύσεις του.
Ακούει συγκινητικές ομολογίες...
- Δεσποινίς, κουτσαίνω φρικτά. Μέχρι σήμερα νόμιζα ότι ήμουνα μόνη μου, είχα κόμπλεξ. Από τήν στιγμή που είδα μέ πόση άνεση καί αέρα αντιμετωπίζετε αυτά τά θέματα, θά έλεγα ότι απελευθερώθηκα. Δέν θά παραπονεθώ πάλι γιά τίποτα...
- Έχω ένα παιδί ανάπηρο, τής έλεγαν άλλοι. Άν ξέρατε πόσο μέ στηρίξατε...
Ή Ντενίζ Λεγκρί γίνεται μέλος σέ επιτροπές καί συμβούλια. Προσπαθεί νά κάνει τά πάντα, γιά βοήθεια τών ανάπηρων αδελφών της. Ενδιαφέρεται γιά φοβερές περιπτώσεις πού απαιτούν άμεση λύση.
Ή πίστη της στήν βοήθεια τού Μεγάλου Θεού, κρυβόταν πίσω από τήν ηρωϊκή στάση της.
"Ή χαρά των υγιών ανθρώπων, έλεγε, με ευχαριστεί βαθειά. Δεν τους ζηλεύω! Σ΄ έναν φιλανθρωπικό χορό, χόρεψα κι εγώ μέ τη φαντασία μου. Την ευτυχία όλων των άλλων ανθρώπων την ένοιωθα κι εγώ, σαν ένα ευεργετικό κύμα μέσα μου..."
Τό 1968 εγκαινιάζεται, από τόν τότε Υπουργό Κοινωνικής Πρόνοιας ένα Ίδρυμα στό όνομά της, στό Εθνικό Ινστιτούτο Επαναπροσαρμογής, γιά τήν θεραπεία κακών διασκευών καί ακρωτηριασμών, καί τήν παρασημοφορούν μέ τόν Σταυρό Εθνικής Αξίας.
Γράφει δύο ακόμη βιβλία, "Η ελπίδα πάντα θριαμβεύει" καί "Ζώντας όπως οι άλλοι..."
Στον πρόλογο του τελευταίου βιβλίου της απαντά σε ερωτήσεις:
- Είστε ευτυχής;
- Απολύτως !
- Από πού αντλείτε αυτή τη χαρά σας;
- Βλέποντας και απολαμβάνοντας την ευτυχία τών άλλων... Καί από την ευτυχία που τους δίνω, με όσες ενέργειες μπορώ να κάνω για να τους βοηθήσω...
Ως τα 65 της χρόνια έχει ζωγραφίσει περισσότερους από 4.000 πίνακες, πού κοσμούν σήμερα αρκετά Μουσεία!
Εκείνο "τό δυστυχισμένο" κοριτσάκι, όπως τό είπε βλέποντάς το γιά πρώτη φορά ή μητέρα της, τελικά δέν υπήρξε καθόλου δυστυχισμένο. Μπορεί, για τα συνήθη ανθρώπινα μέτρα, να ήταν ένα "ελλειμματικό" άτομο.
Ή ίδια όμως, δεν έζησε τη ζωή της έτσι... Σήμερα, λειτουργεί οργανισμός, που φέρει το όνομά της. Δείτε εδώ για περισσότερες πληροφορίες http://asso.denise.legrix.free.fr.
Πηγή:
Διασκευή απα το βιβλίο " Μη απελπίζεσαι, έχει ο Θεός!". Έκδοση Ιεράς Μονής Αγίου Θεοδοσίου κοινοβιάρχου, Άγιος Στέφανος Αττικής. Δημοσιεύθηκε στό περιοδικό "Λόγος Αληθείας" του Ορθοδόξου Ιεραποστολικού Συλλόγου Αγρινίου "Παναγία τής Μυρτιάς" το 2004.
Περισσότερα για το βιβλίο:
Η μεταφρασμένη από τη γαλλικά έκδοση του βιβλίου της Ντενίζ Λεγκρί "Γεννημένη έτσι... δά!", που διαβάσαμε...
- Denise LEGRIX (1962). "Born Like That". London: Souvenir Press.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου