Σήμερα 31 Αυγούστου εορτάζουμε την Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου. Αποτελεί το μοναδικό ιερό κειμήλιο που σχετίζεται με τον επίγειο βίο της Θεοτόκου και διασώζεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος, στο Περιβόλι της Παναγίας. Η ίδια η Θεοτόκος την ύφανε από τρίχες καμήλας.
Οι πληροφορίες για τον επίγειο βίο της Θεοτόκου είναι λιγοστές και προέρχονται από την Καινή Διαθήκη και από την παράδοση που διασώθηκε από τούς αποστολικούς ακόμη χρόνους. Η Θεοτόκος μέχρι την Κοίμησή της παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα και ήταν μέλος της πρώτης Εκκλησίας. Τη φροντίδα της είχε αναλάβει ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.
Οι τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής της είναι θαυμαστές και συγκινητικές. Κοντά της βρέθηκαν οι Απόστολοι οι οποίοι έφτασαν από τα πέρατα της οικουμένης στα Ιεροσόλυμα με τρόπο θαυμαστό, «επί νεφελών» . Και τότε, ο ίδιος ο Κύριος εμφανίστηκε θριαμβευτικά «επί νεφελών», με τη συνοδεία πλήθους αγγέλων. Η Θεοτόκος προσευχήθηκε στον Υιό της, παρηγόρησε τούς Αποστόλους και υποσχέθηκε ότι θα είναι πάντα κοντά στην Εκκλησία για να μεσιτεύει στον Υιό της και παρέδωσε την πανάμωμη ψυχή της στον Κύριο.
Οι Απόστολοι εναπόθεσαν την Αγία Σορό της Θεοτόκου σε «καινόν μνημείον» στη Γεθσημανή. Εκεί η Αγία Ελένη αργότερα έκτισε το ναό της Κοιμήσεως. Τρεις μέρες μετά την κοίμηση κατέβηκε ο Κύριος με τη συνοδεία των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και πλήθους αγγέλων. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ με εντολή του Κυρίου παρέλαβε την Αγία Σορό της Θεοτόκου και όλοι μαζί ανήλθαν στούς ουρανούς. Η θαυμαστή Μετάσταση της Θεομήτορος είχε συντελεστεί. Το ιερό Σώμα της ενώθηκε πάλι με την αγνή ψυχή της.
Ο Απόστολος Θωμάς ήταν ο μόνος από τούς Αποστόλους που είδε τη θαυμαστή Μετάσταση της Θεοτόκου. Δεν είχε μπορέσει να παρευρεθεί στην κηδεία της ευρισκόμενος στις Ινδίες. Εκεί, μετά από τρεις ημέρες, και ενώ τελούσε τη Θεία Λειτουργία, βρέθηκε στη Γεθσημανή με θαυμαστό τρόπο και είδε όλα όσα συνέβησαν. Τότε παρακάλεσε την Παναγία να του δώσει για ευλογία τη Ζώνη της. Και εκείνη, καθώς ανέβαινε στούς ουρανούς, του έριξε το Ιερό κειμήλιο «προς δόξαν ακήρατον, ανερχομένη Αγνή, χειρί σου δεδώρησαι τω αποστόλω Θωμά την πάνσεπτον Ζώνην σου» ψάλλουμε στο απολυτίκιο της εορτής της Καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης.
Ο Απόστολος Θωμάς στη συνέχεια πληροφόρησε και τούς υπόλοιπους Αποστόλους για τα θαυμαστά αυτά γεγονότα και τούς έδειξε την Αγία Ζώνη της Παναγίας. Εκείνοι δοξολόγησαν τον Θεό και του ζήτησαν να τούς ευλογήσει, καθώς ήταν ο μόνος που αξιώθηκε να δει την ένδοξη Μετάσταση της Θεοτόκου.
Τη διαφύλαξη της Αγίας Ζώνης ανέλαβαν δύο φτωχές και ευσεβείς γυναίκες στα Ιεροσόλυμα, οι οποίες φρόντιζαν τη Θεοτόκο. Παρέλαβαν με ευλάβεια το ιερό κειμήλιο και από τότε το έργο της διαφύλαξής του συνέχιζε από γενιά σε γενιά μία ευλαβής παρθένος καταγόμενη από την οικογένεια αυτή.
Η ανακομιδή της Τιμίας Ζώνης και η μεταφορά της στην Κωνσταντινούπολη έγινε από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο (395-408). Η υποδοχή του ιερού λειψάνου στη Βασιλεύουσα ήταν λαμπρότατη. Ο αυτοκράτορας κατέθεσε την Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου σε λειψανοθήκη που ονόμασε «αγίαν σορόν» . Η κατάθεση έγινε στις 31 Αυγούστου, τελευταία μέρα του εκκλησιαστικού έτους. Στην πόλη του Αγίου Κωνσταντίνου, της οποίας Υπέρμαχος Στρατηγός και Προστάτις ήταν η Θεοτόκος, θα φυλασσόταν πλέον η Αγία Ζώνη της Θεομήτορος.
Η κόρη του Αρκάδιου, η αυτοκράτειρα Πουλχερία, ανήγειρε λαμπρό ναό προς τιμή της Παναγίας, τον περίφημο ναό της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων. (Χαλκοπράτεια ονομαζόταν η συνοικία όπου κτίστηκε ο ναός· το όνομά της η συνοικία το έλαβε από το γεγονός ότι εκεί πριν κατασκευάζονταν και πωλούνταν χάλκινα αντικείμενα). Στο ναό αυτό η αυτοκράτειρα κατέθεσε την Αγία Ζώνη της Παναγίας. Η ίδια μάλιστα η Πουλχερία κέντησε με χρυσή κλωστή την Τιμία Ζώνη διακοσμώντας την. Η χρυσή αυτή κλωστή είναι ευδιάκριτη και σήμερα στο τμήμα που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.
Ο αυτοκράτορας Ιουστίνος Β και η σύζυγός του Σοφία ανακαίνισαν τον ιερό ναό των Χαλκοπρατείων και ανήγειραν εκεί και το παρεκκλήσιο της Αγίας Σορού· εκεί, μέσα σε λειψανοθήκη και πάνω στην Αγία Τράπεζα, φυλασσόταν η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου.
Πλήθος πιστών συνέρρεαν για να την προσκυνήσουν με ευλάβεια ζητώντας από την Παναγία να μεσιτεύσει με τις πρεσβείες της στον Κύριο. Πλήθος θαυμάτων επιτέλεσε η Τιμία Ζώνη. Άνθρωποι δυστυχισμένοι και πονεμένοι βρήκαν λύτρωση με τη θαυματουργή δύναμη του αγίου λειψάνου. Για το λόγο αυτό υμνήθηκε από φημισμένους ανθρώπους της εποχής· με τη χάρη της Παναγίας καθαγιάζει τούς πιστούς που προσέρχονται ευλαβικά για να το προσκυνήσουν· τούς ανυψώνει από τη φθορά, τούς απαλλάσσει από ασθένειες και θλίψεις.
Στη συνέχεια η Αγία Ζώνη τεμαχίστηκε και τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σε διάφορους ναούς της Κωνσταντινούπολης. Μετά την άλωση της Πόλης από τούς Σταυροφόρους το 1204, κάποια τεμάχια αρπάχτηκαν από τούς βάρβαρους και απολίτιστους κατακτητές και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ένα μέρος όμως διασώθηκε και παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη και μετά την απελευθέρωση της Πόλης από τον Μιχαήλ Η Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στον ιερό ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών. Η τελευταία αναφορά για το άγιο λείψανο είναι ενός ανώνυμου Ρώσου προσκυνητή στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 και 1453.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τούς Τούρκους το 1453, είναι άγνωστο τι απέγινε το υπόλοιπο μέρος της Αγίας Ζώνης στη συνέχεια. Έτσι το μοναδικό σωζόμενο τμήμα είναι αυτό που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου· με εξαιρετικά περιπετειώδη τρόπο έφτασε εκεί.
Ο Άγιος Κωνσταντίνος είχε κατασκευάσει έναν χρυσό σταυρό για να τον προστατεύει στις εκστρατείες. Στη μέση του σταυρού είχε τοποθετηθεί τεμάχιο Τιμίου Ξύλου· ο σταυρός έφερε επίσης θήκες με άγια λείψανα Μαρτύρων, και ένα τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης. Όλοι οι βυζαντινοί αυτοκράτορες έπαιρναν αυτόν τον σταυρό στις εκστρατείες. Το ίδιο έπραξε και ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Β ?γγελος (1185-1195) σε μία εκστρατεία εναντίον του ηγεμόνα των Βουλγάρων Ασάν. Νικήθηκε όμως και μέσα στον πανικό ένας ιερέας τον πέταξε στο ποτάμι για να μην τον βεβηλώσουν οι εχθροί. Μετά από μερικές μέρες όμως οι Βούλγαροι τον βρήκαν· έτσι πέρασε στα χέρια του Ασάν.
Οι Βούλγαροι ηγεμόνες μιμούμενοι τούς Βυζαντινούς αυτοκράτορες έπαιρναν μαζί τους στις εκστρατείες το σταυρό. Σε μία μάχη όμως εναντίον των Σέρβων ο βουλγαρικός στρατός νικήθηκε από τον Σέρβο ηγεμόνα Λάζαρο (1371-1389). Ο Λάζαρος αργότερα δώρισε το σταυρό του Αγίου Κωνσταντίνου στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου μαζί με το τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης.
Οι Άγιοι Πατέρες της Ιεράς Μονής διασώζουν και μία παράδοση σύμφωνα με την οποία η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου αφιερώθηκε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου από τον αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ Καντακουζηνό (1341-1354), ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε από το αξίωμα, εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ και μόνασε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.
Τα θαύματα που πραγματοποίησε και πραγματοποιεί η Τιμία Ζώνη είναι πολλά. Βοηθά ειδικά τις στείρες γυναίκες να αποκτήσουν παιδί. Αν ζητήσουν με ευλάβεια τη βοήθειά της Παναγίας, τούς δίδεται τεμάχιο κορδέλας που έχει ευλογηθεί στην λειψανοθήκη της Αγίας Ζώνης· αν έχουν πίστη, καθίστανται έγκυες.
Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2009/08/31/agia-zonh1/
Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009
Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009
Ο Άγιος Φανούριος (εορτάζει την 27η Αυγούστου)
Ο Άγιος Φανούριος είναι αναμφίβολα μια άγια, σημαντική νεανική μορφή, που ξεχωρίζει με τον δικό του τρόπο ανάμεσα στους άλλους Αγίους της χριστιανοσύνης, γιατί δεν τιμάται απλώς σε μια μόνον ημερομηνία, αλλά η πίστη των χριστιανών κάνει συχνά τη γνωστή φανουρόπιτα.
Ο Άγιος Φανούριος, που έζησε στα Ρωμαϊκά χρόνια, συγκρούσθηκε τότε θαρρετά με τον κόσμο της ειδωλολατρίας, γιατί το χριστιανικό πνεύμα του θεανθρώπου, δεν του επέτρεπε ν' αρνηθεί τις αναμφισβήτητα ενάρετες αρχές του. Έτσι τα 12 μαρτύρια που υπόφερε ο Άγιος, αποτελούν για μας ένα δυνατό κίνητρο για αντοχή και προσκόλληση στις ηθικές αξίες του χριστιανισμού, για να βγούμε νικητές από ένα αδιάκοπο αγώνα, ενάντια στην απιστία και αδικία της εποχής μας. Ο Άγιος μας δίδαξε με την πραγματική θυσία του, πως εμείς τώρα δεν παλεύουμε βέβαια με στρατοκράτες Ρωμαίους και απαίσιους Αγαρηνούς, αλλά έχομε ν' αντιμετωπίσουμε τις πιο έντεχνα στημένες παγίδες του υλισμού και αθεϊσμού, που προσπαθούν μαζικά να σαρώσουν τις τάξεις των χριστιανών.
Ο Άγιος Φανούριος ακόμα μας δίδαξε, πως το στεφάνι της ενάρετης ζωής δεν κερδίζεται εύκολα, αλλά μόνον με συνεχείς δοκιμασίες, με θάρρος, υπομονή και αντοχή. Επομένως σαν αληθινοί αγωνιστές της πίστεως ας μιμηθούμε την υποδειγματική και άμεμπτη ζωή του Αγίου, για να καταξιωθούμε κάποτε κι εμείς να τιμήσουμε το χριστιανικό όνομα που φέρουμε, όπως κι αυτός επάξια το τίμησε.
Ο Άγιος Φανούριος
1. Γενικά για τη ζωή του
Για την καταγωγή και τη ζωή του Αγίου Φανουρίου δεν υπάρχει τίποτε συγκεκριμένο, επειδή όλα τα στοιχεία της ζωής του χάθηκαν σε καιρούς ανωμαλίας.
Τα μόνα στοιχεία που έχομε αναφορικά με τον Άγιο είναι η εύρεση της εικόνας του, γύρω στα 1500 μ.Χ., σύμφωνα με τα συναξάρια, ή κατ' άλλους γύρω στα 1355-1369 μ.Χ. Άλλοι υποστηρίζουν πως η εικόνα του Αγίου βρέθηκε στη Ρόδο και άλλοι στην Κύπρο.
2. Η εύρεση της εικόνας
Επιστρέφομε στο παρελθόν, όταν οι Αγαρηνοί εξουσίαζαν τη Ρόδο και αποφάσισαν να ξαναχτίσουν τα τείχη της πόλης, που βάρβαρα κατέστρεψαν και κατεδάφισαν στον πόλεμο λίγα χρόνια πριν.
Άρχισαν λοιπόν να στέλλουν εργάτες έξω απ' το νότιο μέρος του φρουρίου και να μαζεύουν πέτρες απ' τα μισογκρεμισμένα σπίτια των κατοίκων, για να ξαναφτιάξουν τα νέα και ισχυρά τείχη της πόλης τους. Ξαφνικά μέσα στα χαλάσματα βρήκαν μια ωραιότατη, αλλά μισοχαλασμένη στη μια πλευρά εκκλησία κι εκεί μέσα βρήκαν ένα σωρό εικόνες, που απ' την πολυκαιρία δεν ξεχώριζαν τις μορφές των Αγίων καθώς και τα γράμματα, που είχανε επάνω τους.
Μια μόνο καταπληκτική εικόνα ξεχώριζε απ' όλες, που ο χρόνος δεν την άγγιξε και παρίστανε ένα νέο ντυμένο σαν στρατιώτης. Ο Μητροπολίτης της Ρόδου Νείλος έτρεξε αμέσως επί τόπου και διάβασε καθαρά το όνομα του Αγίου, που λεγόταν Φανούριος. Συγκινημένος ο Σεβασμιώτατος, για τη φανέρωση του Αγίου, παρατήρησε, πως ήταν ντυμένος σαν Ρωμαίος στρατιωτικός, κρατώντας στο αριστερό χέρι του ένα σταυρό και στο δεξιό μια αναμμένη λαμπάδα. Ο αγιογράφος ακόμα ολόγυρα της εικόνας ζωγράφισε σε δώδεκα παραστάσεις τα μαρτύρια, που υπόφερε ο Άγιος και, που εξιστορούν ολοφάνερα την όλη ζωή του.
Οι παραστάσεις αυτές είναι οι ακόλουθες:
Α΄. Ο Άγιος παρουσιάζεται όρθιος μπροστά στο Ρωμαίο ανακριτή του και φαίνεται ν' απολογείται με θάρρος και να υπερασπίζει την χριστιανική πίστη του.
Β΄. Οι στρατιώτες εδώ επεμβαίνουν και χτυπούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα τον Φανούριο, για ν' αναγκασθεί να υποκύψει και ν' αρνηθεί τον Κύριο.
Γ΄. Οι στρατιώτες έχουν εξαγριωθεί πια απ' την επιμονή του Φανουρίου, γι' αυτό τον έριξαν κάτω και τον χτυπούν τώρα άγρια με ξύλα και ρόπαλα, για να κάμψουν το ακμαίο ηθικό του.
Δ΄. Ο Φανούριος είναι στη φυλακή κι εκεί βασανίζεται με αποτρόπαιο τρόπο. Φαίνεται εντελώς γυμνός κι οι στρατιώτες ολόγυρα του ξεσχίζουν τις σάρκες του με αιχμηρά σιδερένια εργαλεία. Ο Άγιος υπομένει αγόγγυστα το τρομερό μαρτύριό του.
Ε΄. Ο Φανούριος βρίσκεται και πάλι στη φυλακή και προσεύχεται στον θεό, για να τον ενισχύσει ν' αντέξει μέχρι τέλους τα βασανιστήρια.
ΣΤ΄. Ο Άγιος παρουσιάζεται και πάλιν μπροστά στον Ρωμαίο ανακριτή για ν' απολογηθεί για τη στάση του. Απ' την ατάραχη έκφραση του προσώπου του φαίνεται, πως ούτε τα βασανιστήρια που υπόφερε, ούτε οι μελλοντικές απειλές του τυράννου του εκλόνισαν την πίστη και έτσι απτόητος περιμένει ακόμη χειρότερα μαρτύρια.
Ζ΄. Οι δήμιοι του Φανουρίου με μανία και σκληρότητα καίουν με αναμμένες λαμπάδες το ολόγυμνο σώμα του, που φαίνεται έτσι η ανυπέρβλητη θυσία του για τον Εσταυρωμένο. Ο Άγιος νικά και πάλιν με την αδάμαστη θέληση και καρτερία του στον Κύριο.
Η΄. Εδώ οι άγριοι βασανιστές του χρησιμοποιούν και μηχανικά μέσα για να φθάσουν στο κορύφωμα του μαρτυρίου του. Έχουν δέσει τον Άγιο πάνω σ' ένα μάγκανο κι αυτό σαν περιστρέφεται, του συντρίβει τα κόκκαλα. Υποφέρει εκείνος αγόγγυστα αλλά στο ωραίο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένη ανέκφραστη αγαλλίαση, γιατί υποφέρει για χάρη του Κυρίου.
Θ΄. Ο Φανούριος ρίπτεται σ' ένα λάκκο, για να γίνει βορά άγριων θηρίων κι οι δήμιοί του από πάνω παρακολουθούν να δούνε το τέλος του. Τα θηρία όμως έχουν κυριολεκτικά εξημερωθεί απ' τη χάρη του Θεού, γι' αυτό τον περιτριγυρίζουν ήσυχα σαν αρνάκια και απολαμβάνουν θαυμάσια τη συντροφιά του.
Ι΄. Οι δήμιοί του δεν ικανοποιούνται απ' το προηγούμενο αποτέλεσμα κι έτσι τον βγάζουν απ' τον λάκκο και τον καταπλακώνουν μ' ένα μεγάλο λίθο, βέβαιοι πια πως θα τον αποτελειώσουν. Τίποτε όμως δεν πετυχαίνουνε κι αυτή τη φορά.
ΙΑ΄. Η σκηνή παρουσιάζει τον Άγιο μπροστά σε βωμό, όπου οι δήμιοί του τον προτρέπουν να θυσιάσει, βάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα. Ο Φανούριος βγαίνει και απ' αυτή τη δοκιμασία νικητής και αυτό διακρίνεται από ένα διάβολο, που έχει τη μορφή δράκου, που πετά στον αέρα και κλαίει για την αποτυχία του.
ΙΒ΄. Η τελευταία σκηνή είναι το τέλος του μαρτυρίου του, με τον Φανούριο ριγμένο σ' ένα μεγάλο καμίνι να στέκεται όρθιος πάνω σ' ένα σκαμνί και να τον περιζώνουν φλόγες και καπνοί. Ο Άγιος φαίνεται να προσεύχεται αδιάκοπα στον Θεό, χωρίς να εκφράζει κανένα παράπονο ή γογγυσμό κι έτσι άκαμπτος κι ανυποχώρητος πέταξε στα ουράνια, γεμάτος ικανοποίηση για όσα βάσανα υπόφερε για χάρη του Κυρίου.
3. Το χτίσιμο του ναού
Ο Μητροπολίτης τότε του νησιού, ο Νείλος, όταν μελέτησε επισταμένα την εικόνα που βρέθηκε, αποφάνθηκε, πως ο Φανούριος ήταν ένας απ' τους σπουδαιότερους μεγαλομάρτυρες της Πίστεώς μας. Αμέσως έστειλε αντιπροσωπεία στον ηγεμόνα του νησιού και τον παρακαλούσε να του δώσει άδεια για ν' ανακαινίσει την εκκλησία. Όταν όμως ο ηγεμόνας αρνήθηκε, τότε ο Μητροπολίτης μετέβη ο ίδιος προσωπικά στην Κωνσταντινούπολη και κατόρθωσε να εξασφαλίσει απ' τον Σουλτάνο την άδεια που ζητούσε. Επέστρεψε σύντομα στη Ρόδο κι αναστήλωσε το ναό ακριβώς στην παλιά θέση του, έξω από τα τείχη του. Ο ναός σώζεται ως τα σήμερα και αποτελεί από τότε ιερό προσκύνημα όλων των Χριστιανών.
4. Στοιχεία απ' την εύρεση της εικόνας
Βλέποντας την εικόνα του Αγίου Φανουρίου που βρέθηκε στη Ρόδο, εξάγουμε πολλά αξιόλογα στοιχεία που είναι τα ακόλουθα:
1. Σαν διαβάσουμε στην εικόνα το όνομα του Αγίου συμπεραίνομε αμέσως, πως είναι ελληνικής καταγωγής.
2. Επίσης συμπεραίνομε πως οι γονείς του ήταν πολύ ευσεβείς, για να του δώσουν ένα τόσο χριστιανικό όνομα.
3. Ο νέος αυτός ακόμα θα ήταν πολύ μορφωμένος για να γίνει στρατιωτικός.
4. Υπολογίζουμε ακόμα πως τα μαρτύρια του Αγίου Φανουρίου έγιναν τον β' και γ' αιώνα, όταν οι διωγμοί των χριστιανών βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους.
5. Ο Φανούριος ολοφάνερα αποδεικνύεται πως ήταν Μεγαλομάρτυρας απ' τα πολλά και φοβερά μαρτύρια που υπέφερε.
6. Βεβαιωνόμαστε επίσης πως ετιμάτο απ' τους πιστούς χριστιανούς απ' τα χρόνια του μαρτυρίου του σε χριστιανικούς ναούς, για να βρεθεί μάλιστα ένας τέτοιος ναός και στη Ρόδο.
7. Απ' την απεικόνιση του Αγίου φαίνεται πως ο Φανούριος μαρτύρησε σε νεαρά
ηλικία.
5. Θαύματα του Αγίου
Ο Άγιος Φανούριος έκανε αρκετά θαύματα στους πιστούς που επικαλούνται το όνομά του κι ένα απ' αυτά είναι το ακόλουθο:
Σε μια περίοδο της ιστορικής ζωής της η Κρήτη ήταν υποδουλωμένη στους Λατίνους (1204 - 1669 μ.Χ.), που είχαν δικό τους Αρχιεπίσκοπο και γι' αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους κατοίκους του νησιού στον Καθολικισμό (Παπισμό).
Έτσι οι Λατίνοι πήρανε σαν καταπιεστικό μέτρο ενάντια στην Ορθοδοξία να μην επιτρέπουν να χειροτονούνται ιερείς στην Κρήτη, οπότε οι Κρητικοί αναγκάζονταν να μεταβαίνουν στο νησί Τσιρίγο (Κύθηρα) για να χειροτονηθούν ιερείς από Ορθόδοξο Αρχιερέα, που έδρευε εκεί.
Κάποια εποχή λοιπόν ξεκίνησαν απ' την Κρήτη τρεις διάκονοι για το Τσιρίγο κι αφού χειροτονήθησαν εκεί ιερείς, επέστρεφαν τρισευτυχισμένοι στο πολύπαθο τότε απ' τη σκλαβιά νησί τους. Κατά κακή τους τύχη Αγαρηνοί πειρατές τους συνέλαβαν στο πέλαγος, τους μετέφεραν στη Ρόδο, όπου τους πώλησαν σε τρεις διαφορετικούς Αγαρηνούς αφέντες.
Η θέση των τριών ιερέων ήταν αξιοθρήνητη κι όμως μια γλυκειά προσμονή ήλθε να γλυκάνει το πικρό παράπονό τους. Μάθανε πως στη Ρόδο ο Άγιος Φανούριος θαυματουργούσε και σ' αυτόν στήριξαν τις ελπίδες τους κι ολοένα προσεύχονταν και τον επικαλούνταν ο καθένας τους ξεχωριστά, για να τους λυτρώσει απ' την σκληρή αιχμαλωσία στους μιαρούς Αγαρηνούς.
Ζήτησε, λοιπόν, ο κάθε ιερέας, χωρίς να συνεννοηθούν μεταξύ τους, απ' τον αφέντη του, να του δώσει άδεια να μεταβεί στην εκκλησία για να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου Φανουρίου. Πήρανε κι οι τρεις τους μ' ευκολία την άδεια, προσκύνησαν μ' ευλάβεια την εικόνα του Αγίου βρέχοντας τη γη με τα δάκρυά τους γονατιστοί σαν προσεύχονταν και με όλη τη δύναμη της ψυχής τους παρακαλούσαν τον Άγιο Φανούριο να μεσολαβήσει για να γλυτώσουν πια απ' τα χέρια των Αγαρηνών.
Αφού οι ιερείς αναχώρησαν, ανακουφισμένοι απ' τον πόνο τους, ο Άγιος Φανούριος παρουσιάστηκε τη νύχτα και στους τρεις αφέντες τους και τους διέταξε να ελευθερώσουν τους σκλάβους ιερείς τους, διαφορετικά θα τους τιμωρούσε σκληρά. Οι Αγαρηνοί όμως άρχοντες θεώρησαν την επέμβαση του Αγίου σαν κάποια μαγεία, γι' αυτό αλυσόδεσαν τους σκλάβους τους κι άρχισαν να τους βασανίζουν με χειρότερο τρόπο.
Την άλλη όμως νύχτα ο Άγιος Φανούριος επέμβηκε πιο αποτελεσματικά, έλυσε τους τρεις ιερείς απ' τα δεσμά τους και τους υποσχέθηκε, πως θα τους ελευθέρωνε από τους Αγαρηνούς την άλλη μέρα. Φανερώθηκε και πάλι στους Αγαρηνούς και τους απείλησε αυτή τη φορά, πως αν δεν ελευθέρωναν το πρωί τους ιερείς, θα μεταχειριζότανε σκληρά μέτρα γι' αυτούς.
Το άλλο πρωί οι Αγαρηνοί αισθάνθησαν την τιμωρία, γιατί έχασαν όλοι το φως τους και το κορμί τους έμεινε παράλυτο. Έτσι αναγκάσθησαν τότε να συμβουλευτούν τους συγγενείς τους, για να συζητήσουν το κακό που τους βρήκε. Όλοι δε οι άρχοντες αποφάσισαν να καλέσουν τους τρεις ιερείς, μήπως μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Οι ιερείς την μόνη απάντηση που έδωσαν ήταν, πως αυτοί θα παρακαλούσαν τον Θεό τους κι Εκείνος θα αποφάσιζε.
Την τρίτη νύχτα παρουσιάστηκε πάλι ο Άγιος Φανούριος στους Αγαρηνούς και τους ανακοίνωσε πως αν δεν έστελναν οι τρεις άρχοντες γραπτώς στο ναό του τη συγκατάθεση τους για την απελευθέρωση των ιερέων, δεν θα ξανάβρισκαν πια την υγεία τους. Οι Αγαρηνοί τότε θέλοντας και μη έγραψαν το γράμμα που ζήτησε ο Άγιος Φανούριος και δήλωναν απερίφραστα, πως παραχωρούσαν, στους τρεις ιερείς την ελευθερία τους. Αυτές οι δηλώσεις τους κατατέθηκαν στον ιερό ναό του Αγίου.
Πριν ακόμα επιστρέψει η αντιπροσωπεία των Αγαρηνών απ' το ναό, οι τυφλοί και παράλυτοι άπιστοι έγιναν εντελώς καλά με το θέλημα του Αγίου. Οι πλούσιοι Αγαρηνοί έδωσαν στους τρεις ιερείς όλα τα έξοδα του ταξιδιού τους κι αυτοί πριν αναχωρήσουν κατέφυγαν στην εκκλησία, και αφού ευχαρίστησαν τον Άγιο για την απελευθέρωσή τους, αντέγραψαν πιστά την εικόνα του Αγίου Φανουρίου και την πήραν στην Κρήτη, όπου την τιμούσαν κάθε χρόνο με δοξολογίες και λιτανείες.
6. Η πίτα του Αγίου Φανουρίου
Η μεγάλη τιμή που τρέφουν οι χριστιανοί στον Άγιο Φανούριο, έγινε αιτία να δημιουργηθεί στο λαό το παραδοσιακό έθιμο της πίττας του Αγίου ή καλύτερα της φανουρόπιτας.
Η πίτα συνήθως είναι μικρή και στρογγυλή και γίνεται από καθαρό αλεύρι, ζάχαρη, κανέλλα, λάδι κι αφού όλα αυτά τα υλικά ανακατευθούν, ζυμώνονται, μπαίνουν σε στρογγυλή φόρμα και η πίττα ψήνεται σε μέτρια θερμοκρασία στο φούρνο.
Η πίτα γίνεται για να φανερώσει ο Άγιος σε κάποιον ένα χαμένο αντικείμενο, κάποια δουλειά αν ένας είναι άεργος, κάποια χαμένη υπόθεση, την υγειά σε κάποιο άρρωστο και άλλα παρόμοια.
Η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του στις 27 Αυγούστου.
Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/A6774D6F.el.aspx
Ο Άγιος Φανούριος, που έζησε στα Ρωμαϊκά χρόνια, συγκρούσθηκε τότε θαρρετά με τον κόσμο της ειδωλολατρίας, γιατί το χριστιανικό πνεύμα του θεανθρώπου, δεν του επέτρεπε ν' αρνηθεί τις αναμφισβήτητα ενάρετες αρχές του. Έτσι τα 12 μαρτύρια που υπόφερε ο Άγιος, αποτελούν για μας ένα δυνατό κίνητρο για αντοχή και προσκόλληση στις ηθικές αξίες του χριστιανισμού, για να βγούμε νικητές από ένα αδιάκοπο αγώνα, ενάντια στην απιστία και αδικία της εποχής μας. Ο Άγιος μας δίδαξε με την πραγματική θυσία του, πως εμείς τώρα δεν παλεύουμε βέβαια με στρατοκράτες Ρωμαίους και απαίσιους Αγαρηνούς, αλλά έχομε ν' αντιμετωπίσουμε τις πιο έντεχνα στημένες παγίδες του υλισμού και αθεϊσμού, που προσπαθούν μαζικά να σαρώσουν τις τάξεις των χριστιανών.
Ο Άγιος Φανούριος ακόμα μας δίδαξε, πως το στεφάνι της ενάρετης ζωής δεν κερδίζεται εύκολα, αλλά μόνον με συνεχείς δοκιμασίες, με θάρρος, υπομονή και αντοχή. Επομένως σαν αληθινοί αγωνιστές της πίστεως ας μιμηθούμε την υποδειγματική και άμεμπτη ζωή του Αγίου, για να καταξιωθούμε κάποτε κι εμείς να τιμήσουμε το χριστιανικό όνομα που φέρουμε, όπως κι αυτός επάξια το τίμησε.
Ο Άγιος Φανούριος
1. Γενικά για τη ζωή του
Για την καταγωγή και τη ζωή του Αγίου Φανουρίου δεν υπάρχει τίποτε συγκεκριμένο, επειδή όλα τα στοιχεία της ζωής του χάθηκαν σε καιρούς ανωμαλίας.
Τα μόνα στοιχεία που έχομε αναφορικά με τον Άγιο είναι η εύρεση της εικόνας του, γύρω στα 1500 μ.Χ., σύμφωνα με τα συναξάρια, ή κατ' άλλους γύρω στα 1355-1369 μ.Χ. Άλλοι υποστηρίζουν πως η εικόνα του Αγίου βρέθηκε στη Ρόδο και άλλοι στην Κύπρο.
2. Η εύρεση της εικόνας
Επιστρέφομε στο παρελθόν, όταν οι Αγαρηνοί εξουσίαζαν τη Ρόδο και αποφάσισαν να ξαναχτίσουν τα τείχη της πόλης, που βάρβαρα κατέστρεψαν και κατεδάφισαν στον πόλεμο λίγα χρόνια πριν.
Άρχισαν λοιπόν να στέλλουν εργάτες έξω απ' το νότιο μέρος του φρουρίου και να μαζεύουν πέτρες απ' τα μισογκρεμισμένα σπίτια των κατοίκων, για να ξαναφτιάξουν τα νέα και ισχυρά τείχη της πόλης τους. Ξαφνικά μέσα στα χαλάσματα βρήκαν μια ωραιότατη, αλλά μισοχαλασμένη στη μια πλευρά εκκλησία κι εκεί μέσα βρήκαν ένα σωρό εικόνες, που απ' την πολυκαιρία δεν ξεχώριζαν τις μορφές των Αγίων καθώς και τα γράμματα, που είχανε επάνω τους.
Μια μόνο καταπληκτική εικόνα ξεχώριζε απ' όλες, που ο χρόνος δεν την άγγιξε και παρίστανε ένα νέο ντυμένο σαν στρατιώτης. Ο Μητροπολίτης της Ρόδου Νείλος έτρεξε αμέσως επί τόπου και διάβασε καθαρά το όνομα του Αγίου, που λεγόταν Φανούριος. Συγκινημένος ο Σεβασμιώτατος, για τη φανέρωση του Αγίου, παρατήρησε, πως ήταν ντυμένος σαν Ρωμαίος στρατιωτικός, κρατώντας στο αριστερό χέρι του ένα σταυρό και στο δεξιό μια αναμμένη λαμπάδα. Ο αγιογράφος ακόμα ολόγυρα της εικόνας ζωγράφισε σε δώδεκα παραστάσεις τα μαρτύρια, που υπόφερε ο Άγιος και, που εξιστορούν ολοφάνερα την όλη ζωή του.
Οι παραστάσεις αυτές είναι οι ακόλουθες:
Α΄. Ο Άγιος παρουσιάζεται όρθιος μπροστά στο Ρωμαίο ανακριτή του και φαίνεται ν' απολογείται με θάρρος και να υπερασπίζει την χριστιανική πίστη του.
Β΄. Οι στρατιώτες εδώ επεμβαίνουν και χτυπούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα τον Φανούριο, για ν' αναγκασθεί να υποκύψει και ν' αρνηθεί τον Κύριο.
Γ΄. Οι στρατιώτες έχουν εξαγριωθεί πια απ' την επιμονή του Φανουρίου, γι' αυτό τον έριξαν κάτω και τον χτυπούν τώρα άγρια με ξύλα και ρόπαλα, για να κάμψουν το ακμαίο ηθικό του.
Δ΄. Ο Φανούριος είναι στη φυλακή κι εκεί βασανίζεται με αποτρόπαιο τρόπο. Φαίνεται εντελώς γυμνός κι οι στρατιώτες ολόγυρα του ξεσχίζουν τις σάρκες του με αιχμηρά σιδερένια εργαλεία. Ο Άγιος υπομένει αγόγγυστα το τρομερό μαρτύριό του.
Ε΄. Ο Φανούριος βρίσκεται και πάλι στη φυλακή και προσεύχεται στον θεό, για να τον ενισχύσει ν' αντέξει μέχρι τέλους τα βασανιστήρια.
ΣΤ΄. Ο Άγιος παρουσιάζεται και πάλιν μπροστά στον Ρωμαίο ανακριτή για ν' απολογηθεί για τη στάση του. Απ' την ατάραχη έκφραση του προσώπου του φαίνεται, πως ούτε τα βασανιστήρια που υπόφερε, ούτε οι μελλοντικές απειλές του τυράννου του εκλόνισαν την πίστη και έτσι απτόητος περιμένει ακόμη χειρότερα μαρτύρια.
Ζ΄. Οι δήμιοι του Φανουρίου με μανία και σκληρότητα καίουν με αναμμένες λαμπάδες το ολόγυμνο σώμα του, που φαίνεται έτσι η ανυπέρβλητη θυσία του για τον Εσταυρωμένο. Ο Άγιος νικά και πάλιν με την αδάμαστη θέληση και καρτερία του στον Κύριο.
Η΄. Εδώ οι άγριοι βασανιστές του χρησιμοποιούν και μηχανικά μέσα για να φθάσουν στο κορύφωμα του μαρτυρίου του. Έχουν δέσει τον Άγιο πάνω σ' ένα μάγκανο κι αυτό σαν περιστρέφεται, του συντρίβει τα κόκκαλα. Υποφέρει εκείνος αγόγγυστα αλλά στο ωραίο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένη ανέκφραστη αγαλλίαση, γιατί υποφέρει για χάρη του Κυρίου.
Θ΄. Ο Φανούριος ρίπτεται σ' ένα λάκκο, για να γίνει βορά άγριων θηρίων κι οι δήμιοί του από πάνω παρακολουθούν να δούνε το τέλος του. Τα θηρία όμως έχουν κυριολεκτικά εξημερωθεί απ' τη χάρη του Θεού, γι' αυτό τον περιτριγυρίζουν ήσυχα σαν αρνάκια και απολαμβάνουν θαυμάσια τη συντροφιά του.
Ι΄. Οι δήμιοί του δεν ικανοποιούνται απ' το προηγούμενο αποτέλεσμα κι έτσι τον βγάζουν απ' τον λάκκο και τον καταπλακώνουν μ' ένα μεγάλο λίθο, βέβαιοι πια πως θα τον αποτελειώσουν. Τίποτε όμως δεν πετυχαίνουνε κι αυτή τη φορά.
ΙΑ΄. Η σκηνή παρουσιάζει τον Άγιο μπροστά σε βωμό, όπου οι δήμιοί του τον προτρέπουν να θυσιάσει, βάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα. Ο Φανούριος βγαίνει και απ' αυτή τη δοκιμασία νικητής και αυτό διακρίνεται από ένα διάβολο, που έχει τη μορφή δράκου, που πετά στον αέρα και κλαίει για την αποτυχία του.
ΙΒ΄. Η τελευταία σκηνή είναι το τέλος του μαρτυρίου του, με τον Φανούριο ριγμένο σ' ένα μεγάλο καμίνι να στέκεται όρθιος πάνω σ' ένα σκαμνί και να τον περιζώνουν φλόγες και καπνοί. Ο Άγιος φαίνεται να προσεύχεται αδιάκοπα στον Θεό, χωρίς να εκφράζει κανένα παράπονο ή γογγυσμό κι έτσι άκαμπτος κι ανυποχώρητος πέταξε στα ουράνια, γεμάτος ικανοποίηση για όσα βάσανα υπόφερε για χάρη του Κυρίου.
3. Το χτίσιμο του ναού
Ο Μητροπολίτης τότε του νησιού, ο Νείλος, όταν μελέτησε επισταμένα την εικόνα που βρέθηκε, αποφάνθηκε, πως ο Φανούριος ήταν ένας απ' τους σπουδαιότερους μεγαλομάρτυρες της Πίστεώς μας. Αμέσως έστειλε αντιπροσωπεία στον ηγεμόνα του νησιού και τον παρακαλούσε να του δώσει άδεια για ν' ανακαινίσει την εκκλησία. Όταν όμως ο ηγεμόνας αρνήθηκε, τότε ο Μητροπολίτης μετέβη ο ίδιος προσωπικά στην Κωνσταντινούπολη και κατόρθωσε να εξασφαλίσει απ' τον Σουλτάνο την άδεια που ζητούσε. Επέστρεψε σύντομα στη Ρόδο κι αναστήλωσε το ναό ακριβώς στην παλιά θέση του, έξω από τα τείχη του. Ο ναός σώζεται ως τα σήμερα και αποτελεί από τότε ιερό προσκύνημα όλων των Χριστιανών.
4. Στοιχεία απ' την εύρεση της εικόνας
Βλέποντας την εικόνα του Αγίου Φανουρίου που βρέθηκε στη Ρόδο, εξάγουμε πολλά αξιόλογα στοιχεία που είναι τα ακόλουθα:
1. Σαν διαβάσουμε στην εικόνα το όνομα του Αγίου συμπεραίνομε αμέσως, πως είναι ελληνικής καταγωγής.
2. Επίσης συμπεραίνομε πως οι γονείς του ήταν πολύ ευσεβείς, για να του δώσουν ένα τόσο χριστιανικό όνομα.
3. Ο νέος αυτός ακόμα θα ήταν πολύ μορφωμένος για να γίνει στρατιωτικός.
4. Υπολογίζουμε ακόμα πως τα μαρτύρια του Αγίου Φανουρίου έγιναν τον β' και γ' αιώνα, όταν οι διωγμοί των χριστιανών βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους.
5. Ο Φανούριος ολοφάνερα αποδεικνύεται πως ήταν Μεγαλομάρτυρας απ' τα πολλά και φοβερά μαρτύρια που υπέφερε.
6. Βεβαιωνόμαστε επίσης πως ετιμάτο απ' τους πιστούς χριστιανούς απ' τα χρόνια του μαρτυρίου του σε χριστιανικούς ναούς, για να βρεθεί μάλιστα ένας τέτοιος ναός και στη Ρόδο.
7. Απ' την απεικόνιση του Αγίου φαίνεται πως ο Φανούριος μαρτύρησε σε νεαρά
ηλικία.
5. Θαύματα του Αγίου
Ο Άγιος Φανούριος έκανε αρκετά θαύματα στους πιστούς που επικαλούνται το όνομά του κι ένα απ' αυτά είναι το ακόλουθο:
Σε μια περίοδο της ιστορικής ζωής της η Κρήτη ήταν υποδουλωμένη στους Λατίνους (1204 - 1669 μ.Χ.), που είχαν δικό τους Αρχιεπίσκοπο και γι' αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους κατοίκους του νησιού στον Καθολικισμό (Παπισμό).
Έτσι οι Λατίνοι πήρανε σαν καταπιεστικό μέτρο ενάντια στην Ορθοδοξία να μην επιτρέπουν να χειροτονούνται ιερείς στην Κρήτη, οπότε οι Κρητικοί αναγκάζονταν να μεταβαίνουν στο νησί Τσιρίγο (Κύθηρα) για να χειροτονηθούν ιερείς από Ορθόδοξο Αρχιερέα, που έδρευε εκεί.
Κάποια εποχή λοιπόν ξεκίνησαν απ' την Κρήτη τρεις διάκονοι για το Τσιρίγο κι αφού χειροτονήθησαν εκεί ιερείς, επέστρεφαν τρισευτυχισμένοι στο πολύπαθο τότε απ' τη σκλαβιά νησί τους. Κατά κακή τους τύχη Αγαρηνοί πειρατές τους συνέλαβαν στο πέλαγος, τους μετέφεραν στη Ρόδο, όπου τους πώλησαν σε τρεις διαφορετικούς Αγαρηνούς αφέντες.
Η θέση των τριών ιερέων ήταν αξιοθρήνητη κι όμως μια γλυκειά προσμονή ήλθε να γλυκάνει το πικρό παράπονό τους. Μάθανε πως στη Ρόδο ο Άγιος Φανούριος θαυματουργούσε και σ' αυτόν στήριξαν τις ελπίδες τους κι ολοένα προσεύχονταν και τον επικαλούνταν ο καθένας τους ξεχωριστά, για να τους λυτρώσει απ' την σκληρή αιχμαλωσία στους μιαρούς Αγαρηνούς.
Ζήτησε, λοιπόν, ο κάθε ιερέας, χωρίς να συνεννοηθούν μεταξύ τους, απ' τον αφέντη του, να του δώσει άδεια να μεταβεί στην εκκλησία για να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου Φανουρίου. Πήρανε κι οι τρεις τους μ' ευκολία την άδεια, προσκύνησαν μ' ευλάβεια την εικόνα του Αγίου βρέχοντας τη γη με τα δάκρυά τους γονατιστοί σαν προσεύχονταν και με όλη τη δύναμη της ψυχής τους παρακαλούσαν τον Άγιο Φανούριο να μεσολαβήσει για να γλυτώσουν πια απ' τα χέρια των Αγαρηνών.
Αφού οι ιερείς αναχώρησαν, ανακουφισμένοι απ' τον πόνο τους, ο Άγιος Φανούριος παρουσιάστηκε τη νύχτα και στους τρεις αφέντες τους και τους διέταξε να ελευθερώσουν τους σκλάβους ιερείς τους, διαφορετικά θα τους τιμωρούσε σκληρά. Οι Αγαρηνοί όμως άρχοντες θεώρησαν την επέμβαση του Αγίου σαν κάποια μαγεία, γι' αυτό αλυσόδεσαν τους σκλάβους τους κι άρχισαν να τους βασανίζουν με χειρότερο τρόπο.
Την άλλη όμως νύχτα ο Άγιος Φανούριος επέμβηκε πιο αποτελεσματικά, έλυσε τους τρεις ιερείς απ' τα δεσμά τους και τους υποσχέθηκε, πως θα τους ελευθέρωνε από τους Αγαρηνούς την άλλη μέρα. Φανερώθηκε και πάλι στους Αγαρηνούς και τους απείλησε αυτή τη φορά, πως αν δεν ελευθέρωναν το πρωί τους ιερείς, θα μεταχειριζότανε σκληρά μέτρα γι' αυτούς.
Το άλλο πρωί οι Αγαρηνοί αισθάνθησαν την τιμωρία, γιατί έχασαν όλοι το φως τους και το κορμί τους έμεινε παράλυτο. Έτσι αναγκάσθησαν τότε να συμβουλευτούν τους συγγενείς τους, για να συζητήσουν το κακό που τους βρήκε. Όλοι δε οι άρχοντες αποφάσισαν να καλέσουν τους τρεις ιερείς, μήπως μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Οι ιερείς την μόνη απάντηση που έδωσαν ήταν, πως αυτοί θα παρακαλούσαν τον Θεό τους κι Εκείνος θα αποφάσιζε.
Την τρίτη νύχτα παρουσιάστηκε πάλι ο Άγιος Φανούριος στους Αγαρηνούς και τους ανακοίνωσε πως αν δεν έστελναν οι τρεις άρχοντες γραπτώς στο ναό του τη συγκατάθεση τους για την απελευθέρωση των ιερέων, δεν θα ξανάβρισκαν πια την υγεία τους. Οι Αγαρηνοί τότε θέλοντας και μη έγραψαν το γράμμα που ζήτησε ο Άγιος Φανούριος και δήλωναν απερίφραστα, πως παραχωρούσαν, στους τρεις ιερείς την ελευθερία τους. Αυτές οι δηλώσεις τους κατατέθηκαν στον ιερό ναό του Αγίου.
Πριν ακόμα επιστρέψει η αντιπροσωπεία των Αγαρηνών απ' το ναό, οι τυφλοί και παράλυτοι άπιστοι έγιναν εντελώς καλά με το θέλημα του Αγίου. Οι πλούσιοι Αγαρηνοί έδωσαν στους τρεις ιερείς όλα τα έξοδα του ταξιδιού τους κι αυτοί πριν αναχωρήσουν κατέφυγαν στην εκκλησία, και αφού ευχαρίστησαν τον Άγιο για την απελευθέρωσή τους, αντέγραψαν πιστά την εικόνα του Αγίου Φανουρίου και την πήραν στην Κρήτη, όπου την τιμούσαν κάθε χρόνο με δοξολογίες και λιτανείες.
6. Η πίτα του Αγίου Φανουρίου
Η μεγάλη τιμή που τρέφουν οι χριστιανοί στον Άγιο Φανούριο, έγινε αιτία να δημιουργηθεί στο λαό το παραδοσιακό έθιμο της πίττας του Αγίου ή καλύτερα της φανουρόπιτας.
Η πίτα συνήθως είναι μικρή και στρογγυλή και γίνεται από καθαρό αλεύρι, ζάχαρη, κανέλλα, λάδι κι αφού όλα αυτά τα υλικά ανακατευθούν, ζυμώνονται, μπαίνουν σε στρογγυλή φόρμα και η πίττα ψήνεται σε μέτρια θερμοκρασία στο φούρνο.
Η πίτα γίνεται για να φανερώσει ο Άγιος σε κάποιον ένα χαμένο αντικείμενο, κάποια δουλειά αν ένας είναι άεργος, κάποια χαμένη υπόθεση, την υγειά σε κάποιο άρρωστο και άλλα παρόμοια.
Η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του στις 27 Αυγούστου.
Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/A6774D6F.el.aspx
Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009
ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
«Επικίνδυνες οι κακές σκέψεις»
Η ανύψωση αυτή ξεκινούσε, κατά τον Γέροντα, από εργασία βάθους. Μια μέρα, που σκέψεις πικρίας με κατέκλυζαν για κάποιους ανθρώπους, μου με κατέκριναν αδίκως, ο Γέροντας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την επιθετική μου, όπως είπε, στάση.
Του αντέτεινα, ότι ούτε είπα, ούτε έκανα ο,τιδήποτε εναντίον των επικριτών μου, αλλά μόνο σκεπτόμουν αρνητικά, χωρίς να εξωτερικεύομαι και γι’ αυτό χωρίς να θίγω κανέναν. Τότε ο Γέροντας μου φανέρωσε ακόμη ένα μυστικό του πνευματικού αγώνος, λέγοντάς μου:
«Για οποιαδήποτε άδικη κατηγορία εις βάρος σου να μην αγανακτείς, ούτε από μέσα σου. Είναι κακό. Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό».
Δίδασκε δηλαδή ο Γέροντας Πορφύριος ότι η κακή σκέψη μας για κάποιο συνάνθρωπό μας από τη μια μεριά μολύνει την ψυχή μας ως αμαρτία, από την άλλη μεριά κάνει ή μπορεί να κάνει κακό σ’ αυτόν. Η κακή σκέψη εκπέμπει μια κακή δύναμη, που επηρεάζει τον άλλον, όπως η προσευχή τον βοηθά. Βέβαια όλα αυτά πρέπει να κατανοηθούν σωστά μέσα στη διδασκαλία της εκκλησίας για την ύπαρξη πονηρών και αγαθών πνευμάτων και το έργο τους, που είναι για τα πονηρά μέν η διαβολή, το ψεύδος, η ταραχή, η διχόνοια κ.λ.π., για τα αγαθά δε η διακονία εκείνων που μέλλουν να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Η κακή σκέψη δεν κρύβεται. Επηρεάζει δυσμενώς για μας εκείνον για τον οποίο σκεπτόμεθα άσχημα, ακόμη και από μακρυά, ακόμη και όταν δεν συνειδητοποιεί αυτός τον λόγο για τον οποίο έρχεται σε αντίθεση μαζί μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα “καθαροί τη καρδία”, καθαροί όχι μόνο από κακά έργα, αλλά και από κακές σκέψεις, ιδιαίτερα δε από την μνησικακία και την πίκρα.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ»
(ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ) - Κ. ΓΙΑΝΝΙΤΣΙΩΤΗ
Πηγή: http://clubs.pathfinder.gr/emmaous/149223
Τρίτη 18 Αυγούστου 2009
ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΩΝ
Οί τέσσερις Ευαγγελιστές συμβολίζονται με τέσσερα ζώα, διότι θεωρήθηκε ότι σ' αυτούς αναφέρεται ή προφητεία του προφήτου Ιεζεκιήλ (α', 5-14). Σύμφωνα μ' αυτή ό Προφήτης είδε τον Θεό να κάθεται στο χερουβικό θρόνο καί τις Αγγελικές δυνάμεις με μορφή τεσσάρων ζώων (ανθρώπου, λέοντος, μόσχου καί αετού) να ψάλλουν: "Αγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ' πλήρης ό ουρανός και ή γη της δόξης σου».Ή ερμηνεία της αλληγορίας αυτής από τους Πατέρες πού ασχολήθηκαν με την αντιστοιχία των Προσώπων, δεν είχε πάντοτε την ίδια εφαρμογή. Τελικά έγινε αποδεκτή σ' Ανατολή καί Δύση ή ερμηνεία του Αγίου Ιερωνύμου, όπως αναπτύσσεται στη συνέχεια.
Ματθαίος (έκ των Δώδεκα, 16 Νοεμβρίου).Ό πρώτος Ευαγγελιστής, όπου αγιογραφείται, παρουσιάζεται να έχει πλησίον του μία ανθρώπινη μορφή (άνθρωπος, ό βασιλιάς της δημιουργίας) το πρώτο από τα συμβολικά ζώα του Ιεζεκιήλ. Ό συμβολισμός αυτός αναφέρεται στο Ματθαίο, διότι το Ευαγγέλιο του αρχίζει από την κατά σάρκα γενεαλογία του Ιησού Χριστού.
Μάρκος (μαθητής του Απ. Πέτρου, 25 Απριλίου).Ό Ευαγγελιστής αυτός συμβολίζεται καί αγιογραφείται με λέοντα (το βασιλιά των ζώων), το δεύτερο από τα ζώα της προφητείας. Ό συμβολισμός αυτός αναφέρεται στο Μάρκο, είτε διότι το Ευαγγέλιο του αρχίζει με τη διαβίωση του Προδρόμου Ιωάννου στις έρημους, όπου ζουν οί λέοντες, είτε διότι κύριο χαρακτηριστικό του Ευαγγελίου του είναι ή βασιλεία του Χριστού καθώς και το ζώο αυτό είναι βασιλικό.
Λουκάς (μαθητής του Απ. Παύλου, 18 Όκτωβρίου).Το τρίτο από τα συμβολικά ζώα ό βους (ό βασιλιάς των κατοικίδιων ζώων), αποδίδεται στον Ευαγγελιστή Λουκά καί μ' αυτό συμβολίζεται. Ό συμβολισμός αυτός αναφέρεται στο Λουκά, επειδή το Ευαγγέλιο του αρχίζει από τη λατρεία του παλαιού νόμου, κατά την όποια τα θυσιαζόμενα ζώα ήσαν συνήθως βόδια.
Ιωάννης (έκ των Δώδεκα, 8 Μαΐου).Ό υψιπετής αυτός Ευαγγελιστής δεν μπορούσε παρά μόνο να συμβολιστεί με τον αετό (το βασιλιά των πτηνών). Ό συμβολισμός αυτός αναφέρεται στον Ιωάννη, διότι θεολόγησε υψηλά την απερίγραπτη αιώνια γέννηση του Υιού καί Λόγου του Θεού, ένεκα του οποίου επονομάστηκε καί Θεολόγος.
Πηγή: http://www.aegeantimes.gr/pigizois/orthod_latria/symb_eyageliston.htm
Ματθαίος (έκ των Δώδεκα, 16 Νοεμβρίου).Ό πρώτος Ευαγγελιστής, όπου αγιογραφείται, παρουσιάζεται να έχει πλησίον του μία ανθρώπινη μορφή (άνθρωπος, ό βασιλιάς της δημιουργίας) το πρώτο από τα συμβολικά ζώα του Ιεζεκιήλ. Ό συμβολισμός αυτός αναφέρεται στο Ματθαίο, διότι το Ευαγγέλιο του αρχίζει από την κατά σάρκα γενεαλογία του Ιησού Χριστού.
Μάρκος (μαθητής του Απ. Πέτρου, 25 Απριλίου).Ό Ευαγγελιστής αυτός συμβολίζεται καί αγιογραφείται με λέοντα (το βασιλιά των ζώων), το δεύτερο από τα ζώα της προφητείας. Ό συμβολισμός αυτός αναφέρεται στο Μάρκο, είτε διότι το Ευαγγέλιο του αρχίζει με τη διαβίωση του Προδρόμου Ιωάννου στις έρημους, όπου ζουν οί λέοντες, είτε διότι κύριο χαρακτηριστικό του Ευαγγελίου του είναι ή βασιλεία του Χριστού καθώς και το ζώο αυτό είναι βασιλικό.
Λουκάς (μαθητής του Απ. Παύλου, 18 Όκτωβρίου).Το τρίτο από τα συμβολικά ζώα ό βους (ό βασιλιάς των κατοικίδιων ζώων), αποδίδεται στον Ευαγγελιστή Λουκά καί μ' αυτό συμβολίζεται. Ό συμβολισμός αυτός αναφέρεται στο Λουκά, επειδή το Ευαγγέλιο του αρχίζει από τη λατρεία του παλαιού νόμου, κατά την όποια τα θυσιαζόμενα ζώα ήσαν συνήθως βόδια.
Ιωάννης (έκ των Δώδεκα, 8 Μαΐου).Ό υψιπετής αυτός Ευαγγελιστής δεν μπορούσε παρά μόνο να συμβολιστεί με τον αετό (το βασιλιά των πτηνών). Ό συμβολισμός αυτός αναφέρεται στον Ιωάννη, διότι θεολόγησε υψηλά την απερίγραπτη αιώνια γέννηση του Υιού καί Λόγου του Θεού, ένεκα του οποίου επονομάστηκε καί Θεολόγος.
Πηγή: http://www.aegeantimes.gr/pigizois/orthod_latria/symb_eyageliston.htm
Τα θαύματα
Μερικοί από εμάς απορούμε γιατί γίνονται τα θαύματα και ποιος ο σκοπός τους.
Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει καμιά συνταγή για τα θαύματα και μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή και σε όποιον δίποτε, φτάνει μόνο να έχει πίστη στο Θεό. Σας στέλνω την δική μου σκέψη περί αυτού του θέματος.
Ο Γεωργός
=============
Ο Γεωργός αφού είδε ότι το περιβόλι Του είχε γεμίσει από αγριόχορτα και υπήρχε κίνδυνος να μαραθούν όλα τα δέντρα που υπήρχαν μέσα στο περιβόλι, έτσι αποφάσισε να στείλει τον Υιό του να τα φροντίσει. Ο Υιός του μπήκε στο περιβόλι και άρχισε δουλειά. Καθάρισε το περιβόλι από τα αγριόχορτα και σκάλισε το χώμα, ετοίμασε τις λεκάνες και τα αυλάκια για το πότισμα, ετοίμασε φράκτη και περίφραξε το περιβόλι. Αφού τελείωσε πήγε πίσω στο Πατέρα Του. Ο Γεωργός τότε αφού είδε ότι το περιβόλι ετοιμάστηκε από τον Υιό Του, άνοιξε την βρύση για να ποτιστούν τα δέντρα. Το νερό περνούσε μέσα από τα αυλάκια για να καταλήξει στις λεκάνες των δέντρων. Ο Γεωργός τώρα ήταν ευτυχισμένος που έβλεπε τα δέντρα του να ποτίζονται με το δροσερό νερό. Με τον καιρό τα δέντρα απέχτησαν καρπούς αλλά και γύρω από τα ρυάκια όπου το νερό περνούσε για να πάει στις ρίζες των δέντρων, είχαν βλαστίσει πολύ όμορφα λουλούδια. Τα δέντρα ήταν και αυτά ευτυχισμένα που έβλεπαν το περιβόλι να γεμίζει χρώμα και υπέροχες μυρωδιές από τα λουλούδια. Ο Γεωργός και ο Υιός του ήταν και αυτοί χαρούμενοι που έβλεπαν τα λουλούδια αλλά περισσότερο χαίρονταν που το νερό πήγαινε στην ρίζα τω δέντρων γιατί ήξεραν ότι μόνο έτσι θα έδιναν καρπούς.
Ο Γεωργός είναι ο Θεός και ο Υιός Του Γεωργού είναι ο Χριστός, η βρύση είναι το Άγιο Πνεύμα και το νερό η Θεία χάρις, ο φράκτης είναι η εκκλησία.
Τα δέντρα είμαστε εμείς οι άνθρωποι και η ρίζες είναι οι ψυχές μας, τα λουλούδια είναι το αποτέλεσμα της Θείας χάρις πάνω στον υλικό κόσμο, δηλαδή τα θαύματα.
Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει καμιά συνταγή για τα θαύματα και μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή και σε όποιον δίποτε, φτάνει μόνο να έχει πίστη στο Θεό. Σας στέλνω την δική μου σκέψη περί αυτού του θέματος.
Ο Γεωργός
=============
Ο Γεωργός αφού είδε ότι το περιβόλι Του είχε γεμίσει από αγριόχορτα και υπήρχε κίνδυνος να μαραθούν όλα τα δέντρα που υπήρχαν μέσα στο περιβόλι, έτσι αποφάσισε να στείλει τον Υιό του να τα φροντίσει. Ο Υιός του μπήκε στο περιβόλι και άρχισε δουλειά. Καθάρισε το περιβόλι από τα αγριόχορτα και σκάλισε το χώμα, ετοίμασε τις λεκάνες και τα αυλάκια για το πότισμα, ετοίμασε φράκτη και περίφραξε το περιβόλι. Αφού τελείωσε πήγε πίσω στο Πατέρα Του. Ο Γεωργός τότε αφού είδε ότι το περιβόλι ετοιμάστηκε από τον Υιό Του, άνοιξε την βρύση για να ποτιστούν τα δέντρα. Το νερό περνούσε μέσα από τα αυλάκια για να καταλήξει στις λεκάνες των δέντρων. Ο Γεωργός τώρα ήταν ευτυχισμένος που έβλεπε τα δέντρα του να ποτίζονται με το δροσερό νερό. Με τον καιρό τα δέντρα απέχτησαν καρπούς αλλά και γύρω από τα ρυάκια όπου το νερό περνούσε για να πάει στις ρίζες των δέντρων, είχαν βλαστίσει πολύ όμορφα λουλούδια. Τα δέντρα ήταν και αυτά ευτυχισμένα που έβλεπαν το περιβόλι να γεμίζει χρώμα και υπέροχες μυρωδιές από τα λουλούδια. Ο Γεωργός και ο Υιός του ήταν και αυτοί χαρούμενοι που έβλεπαν τα λουλούδια αλλά περισσότερο χαίρονταν που το νερό πήγαινε στην ρίζα τω δέντρων γιατί ήξεραν ότι μόνο έτσι θα έδιναν καρπούς.
Ο Γεωργός είναι ο Θεός και ο Υιός Του Γεωργού είναι ο Χριστός, η βρύση είναι το Άγιο Πνεύμα και το νερό η Θεία χάρις, ο φράκτης είναι η εκκλησία.
Τα δέντρα είμαστε εμείς οι άνθρωποι και η ρίζες είναι οι ψυχές μας, τα λουλούδια είναι το αποτέλεσμα της Θείας χάρις πάνω στον υλικό κόσμο, δηλαδή τα θαύματα.
Όλα Σε θυμίζουν!!!!!!!!!!!!!!!!
"Θέλεις να σου διαβάσω σχετικά μ' αυτό (τη σκέψη και την ασίγαστη εσωτερική Προσευχή της καρδίας), κάτι απ'τη "Φιλοκαλία"; τον ερώτησα, βγάζοντας το βιβλίο από το σακκίδιο μου. Ευρήκα ένα κεφάλαιο του Αγίου Πέτρου του Δαμασκηνού, εις το τρίτο μέρος του βιβλίου κ' εδιάβασα τα ακόλουθα: Πρέπει κανείς να μάθει να επικαλείται το όνομα του Θεού συχνότερα και από την αναπνοή του, πάντοτε, παντού και οποιαδήποτε κι αν είναι η εργασία του. Ο απόστολος είπε, "αδιαλείπτως προσεύχεσθε", με αυτό δε διδάσκει τους ανθρώπους να έχουν τη σκέψη τους στο Θεό, σε κάθε στιγμή, σε κάθε τόπο, σε οποιαδήποτε περίσταση.
" Όταν πρόκειται να κάνει ο άνθρωπος κάτι, φέρνει εις το μυαλό του τον Δημιόυργό των όλων. Όταν βλέπει το συνηθισμένο φώς, θυμάται το φωτοδότη Χριστό. Όταν ρίχνει τα μάτια του εις τον ουρανό ή τη γη, την θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν εις τη φύση, θαυμάζει με τη ψυχή του και υμνεί τον πάνσοφο Καλλιτέχνη. Όταν φοράει τα ρούχα του, σκέπτεται τίνος δώρα είναι αυτά, και δοξάζει τον Προνοητή που προνοεί και για το πιο άσημο πλάσμα της γης αυτής, γενικά δε ο άνθρωπος φροντίζει ώστε κάθε πράξη του να γίνει αιτία να θυμάται και να δοξολογεί το όνομα του Θεού, οπότε πραγματοποιεί την ασίγαστη προσευχή, ενώ η ψυχή του γεμίζει από εσωτερική πνευματική ευτυχία και γαλήνη".
"Είναι όπως αντιλαμβάνεσαι αυτός ο τρόπος της αδιαλείπτου προσευχής, εύκολος και κατορθωτός από τον κάθε ένα που έχει φόβο Θεού και ομαλά τα ανθρώπινα συναισθήματα".
Απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Περιπέτειες Ενός Προσκυνητού"
" Όταν πρόκειται να κάνει ο άνθρωπος κάτι, φέρνει εις το μυαλό του τον Δημιόυργό των όλων. Όταν βλέπει το συνηθισμένο φώς, θυμάται το φωτοδότη Χριστό. Όταν ρίχνει τα μάτια του εις τον ουρανό ή τη γη, την θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν εις τη φύση, θαυμάζει με τη ψυχή του και υμνεί τον πάνσοφο Καλλιτέχνη. Όταν φοράει τα ρούχα του, σκέπτεται τίνος δώρα είναι αυτά, και δοξάζει τον Προνοητή που προνοεί και για το πιο άσημο πλάσμα της γης αυτής, γενικά δε ο άνθρωπος φροντίζει ώστε κάθε πράξη του να γίνει αιτία να θυμάται και να δοξολογεί το όνομα του Θεού, οπότε πραγματοποιεί την ασίγαστη προσευχή, ενώ η ψυχή του γεμίζει από εσωτερική πνευματική ευτυχία και γαλήνη".
"Είναι όπως αντιλαμβάνεσαι αυτός ο τρόπος της αδιαλείπτου προσευχής, εύκολος και κατορθωτός από τον κάθε ένα που έχει φόβο Θεού και ομαλά τα ανθρώπινα συναισθήματα".
Απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Περιπέτειες Ενός Προσκυνητού"
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009
Αποφθέγματα των Πατέρων
ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑΝ κάποιοι ἀδελφοὶ τὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο καὶ τοῦ λένε
- Πές μας ἕνα λόγο, πῶς νὰ σωθοῦμε;
Καὶ ὁ γέροντας τοὺς ἀπάντησε
- Ἀκούσατε τὴν Ἁγία Γραφή; Αὐτὸ σᾶς ἀρκεῖ.
Ἐκεῖνοι ὅμως τοῦ εἶπαν
- Θέλουμε ν᾽ ἀκούσουμε κι ἀπὸ σένα μιὰ συμβουλή, πατέρα.
Ὁ γέροντας λοιπὸν τοὺς ἀπάντησε
- Λέει τὸ εὐαγγέλιο, “ἂν κάποιος σὲ χτυπήσει στὴ δεξιὰ πλευρὰ γύρισε νὰ σὲ χτυπήσει καὶ στὴν ἄλλη”.
Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπαντοῦν
- Αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε.
Τοὺς λέει λοιπὸν ὁ γέροντας
- Ἂν δὲν μπορεῖτε νὰ γυρίσετε καὶ τὴν ἄλλη πλευρὰ τουλάχιστον ὑπομείνετε τὸ ἕνα χτύπημα.
Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπαντοῦν
- Οὔτε αὐτὸ τὸ μποροῦμε.
Καὶ ὁ γέροντας λέει
- Ἂν οὔτε αὐτὸ δὲν μπορεῖτε, τότε μὴν ἀνταποδώσετε τὸ χτύπημα.
Ἐκεῖνοι πάλι τοῦ ἀπάντησαν
- Οὔτε αὐτὸ τὸ μποροῦμε.
Τότε ὁ γέροντας λέει στὸ μαθητή του
- Φτιάξε τους λίγο τραχανᾶ γιατὶ εἶναι ἄρρωστοι.
Καὶ σ᾽ ἐκείνους εἶπε
- Ἂν δὲν μπορεῖτε αὐτὸ καὶ δὲν θέλετε τὸ ἄλλο, τί νὰ σᾶς κάνω; Χρειάζεται προσευχή.[2]
Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009
Γερόντισα Γαβριηλία - Λόγια αγάπης
Από το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας "Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης", 15η έκδοση, Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας
1. Όχι μιά γνώση που μαθαίνεις, αλλά μιά γνώση που παθαίνεις. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Πνευματικότητα.
2. Μη θέλεις τα πολλά, τα παραδίπλα σου, ή τα πέρα μακρυά. Αντίθετα φρόντισε αυτό το λίγο που έχεις να το Αγιάσεις.
3. Καλύτερα η Κόλαση εδώ, παρά στον Άλλο Κόσμο.
4. Άν έχεις αγάπη για όλο τόν κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος.
5. Κάποιος είπε ότι Χριστιανός είναι αυτός που εξαγνίζει την αγάπη και αγιάζει την εργασία .
6. Όταν δεν περισπάται ο νους στα κοσμικά και είναι ενωμένος με τον Θεό, τότε και η καλημέρα που θα πούμε, είναι σαν να δίνει ευλογία.
7. Κάποιος σοφός είπε. Άν είναι να ζεις για τον εαυτό σου, καλύτερα να μην γεννιέσαι.
8. Η Αχίλλειος πτέρνα των ανθρώπων βρίσκεται στις πολλές κουβέντες και στις συζητήσεις.
9. Το να είσαι ταπεινός ισοδυναμεί με το να μη θέλεις ποτέ να έχεις τύψεις συνειδήσεως.
10. Όταν έχεις λογισμό κατάκρισης, να παρακαλάς τόν Θεό να σού τον πάρει εκείνη την ώρα για να μπορέσεις να αγαπήσεις αυτό το πρόσωπο όπως το αγαπά Εκείνος. Τότε, ο Θεός θα σε βοηθήσει και θα δεις τα δικά σου παραπτώματα. Άν ο Χριστός ήταν ορατός, θα μπορούσες να έχεις κατάκριση;
11. Η σπουδαιότερη Φιλανθρωπία είναι να μιλάς καλά για τους ανθρώπους.
12. Η μέριμνα είναι γι' αυτούς που δεν έχουν Πίστη.
13. Δυσκολεύουν οι σχέσεις όταν το Εγώ στέκεται πάνω από το Εσύ.
14. Δεν πρέπει να ταράζεσαι, γιατί η ταραχή απομακρύνει κάθε Βοήθεια.
15. Αν ποτέ νοιώσεις φόβο, κλείσε τ' αυτιά και λέγε την Ευχή.
16. Κάνε εσύ αυτό που πρέπει να κάνεις, κι ο Θεός θα κάνει κι Εκείνος αυτό που πρέπει να κάνει.
17. Όταν για κάτι νοιώθεις ένα ξεσήκωμα, μία λαχτάρα, ένα «αχ», τότε, μετά από ένα χρονικό διάστημα που ο Θεός καθορίζει θα γίνει.
18. Εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε ν΄ απαλλαγούμε από κανένα μας ελάττωμα. Εκείνος μας τα βγάζει· ένα-ένα.
19. Δεν πρέπει να παραδοθούμε στο Θέλημά Του. Αυτό το κάνουν οι στρατιώτες. Εμείς τα Παιδιά Του, πρέπει να Του το προσφέρωμε το θέλημά μας μαζύ με όλον τον εαυτό μας. Στο χάλι του. και να Του πούμε: «Σου προσφέρω όλα μου τα στραβά και τα ατελή. Κάνε τα ίσια».
20. Ζούμε στην Ματαιότητα και νομίζουμε ότι κάπου ζούμε. Κακόμοιροι άνθρωποι...
21. Ο Άνθρωπος μία φορά παίρνει το μάθημά του. Άμα δεν το πάρει την πρώτη, θα πει ότι κάτι τρέχει στο υποσυνείδητό του που τον εμποδίζει.
22. Ο Κύριος είπε: όποιος θέλει κάτι, πιστεύοντας θα το λάβει. Φθάνει να είναι σύμφωνο το αίτημα με τις Εντολές του Θεού, δηλαδή με την Αγάπη.
23. Για να γίνει το θαύμα αρκεί να αγαπάμε. Ούτε η προσευχή, ούτε το καμποσχοίνι έχουν τέτοια δύναμη.
24. Η πείρα μου με δίδαξε ότι κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, παρ΄ όλη τη θέληση και την αγάπη, η βοήθεια έρχεται μόνον όταν έρθει η Ώρα του Θεού, από τον Έναν.
Η πρώτη εντολή
Σας στέλνω ένα απόσπασμα από το βιβλίο “Το Όρος Τη Σιωπής” που μου έκανε εντύπωση.
Από την μικρή αυτή ιστορία συμπεραίνουμε ότι η εφαρμογή και μόνο της πρώτης εντολής μπορεί να μας κάνει άγιους και άξιους δούλους της βασιλείας του Θεού.
«Θ’ αγαπήσεις τον Κύριο το Θεό σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου και με όλη την διάνοιά σου» (Μτ 22,37).
Γιατί με την αληθινή εφαρμογή της πρώτης εντολής συνεπάγονται και οι άλλες εννέα, δηλαδή η πρώτη εντολή είναι όλες οι εντολές μαζί και όλες οι εντολές μαζί είναι η πρώτη.
Είναι σαν να βάζουμε εντολές στις μητέρες πώς να μεταχειρίζονται τα παιδιά τους με πρώτη εντολή «αγάπα το παιδί σου με όλη την καρδία σου» και μετά ακολουθούν οι εντολές «όταν το παιδί σου πεινά να το ταΐζεις», «όταν αρρωστά να το παίρνεις στο γιατρό», «να το λούζεις», «να το ντύνεις», «να το φροντίζεις» και ούτω καθεξής.
Αυτό έκαναν και οι τρεις ερημίτες της ιστορίας που θα διαβάσετε πιο κάτω, αγάπησαν το Θεό με όλο τους το είναι.
Ο θεός μαζί σας.
Ο επίσκοπος ταξίδευε με πλοίο, μαζί με άλλους προσκυνητές, και πήγαινε από τον Αρχάγγελο στο μοναστήρι του Σολοβέτσκ. Στο ταξίδι άκουσε κάποιες φήμες ότι σε ένα άγνωστο νησάκι στο δρόμο τους υπήρχαν τρείς γέροντες ερημίτες, οι οποίοι είχαν περάσει όλη τη ζωή τους προσπαθώντας να σώσουν την ψυχή τους. Αυτό κίνησε την περιέργεια του επισκόπου, ο οποίος παρακάλεσε τον καπετάνιο να σταματήσει το πλοίο, για να τους επισκεφθεί. Ο πλοίαρχος συμφώνησε απρόθυμα και έριξε άγκυρα κοντά στο νησί. Ο επίσκοπος μπήκε σε μια βάρκα και μερικοί ναύτες τον έβγαλαν κωπηλατώντας στην ακτή. Οι τρείς ερημίτες φορούσαν κουρέλια και είχαν μακριές λευκές γενειάδες μέχρι τα γόνατα. Υποδέχθηκαν τον επίσκοπο κάνοντας βαθιές υποκλίσεις με μεγάλη ταπεινοφροσύνη. Αυτός τους ευλόγησε και μετά τους ρώτησε τι κάνουν για να σώσουν την ψυχή τους και να υπηρετήσουν τον Θεό. Οι ερημίτες απάντησαν ότι δεν έχουν ιδέα πώς να υπηρετήσουν τον Θεό – απλώς υπηρετούν και βοηθούν ο ένας τον άλλο. Ο επίσκοπος κατάλαβε τότε ότι οι καημένοι οι ερημίτες δεν ήξεραν καν πώς να προσεύχονται, γιατί το μόνο που έκαναν ήταν να σηκώνουν τα χέρια τους προς τον ουρανό και να λένε: «Τρεις εσείς, τρεις κι εμείς, ελεήστε μας». Ο επίσκοπος θεώρησε ότι έχει θρησκευτικό καθήκον να διδάξει στους αμόρφωτους ερημίτες την Κυριακή προσευχή. Αυτοί όμως δυσκολεύονταν να την μάθουν και χρειάστηκε να τους κάνει μάθημα ολόκληρη την ημέρα. Εντέλει το σούρουπο, πριν επιστρέψει ο επίσκοπος στο πλοίο, τους έκανε ένα απλό μάθημα χριστιανικής θεολογίας.
Όμως προς το ηλιοβασίλεμα, καθώς το πλοίο έφευγε από το νησί, οι επιβάτες είδαν από μακριά ένα θέαμα που τους γέμισε δέος. Οι τρείς ερημίτες έτρεχαν πάνω στο νερό σαν να ήταν στερεό έδαφος. Όταν πλησίασαν στο πλοίο, παρακάλεσαν τον επίσκοπο να τους θυμίσει πάλι την Κυριακή προσευχή, γιατί – οι καημένοι! – την είχαν ξεχάσει κιόλας. Ο επίσκοπος σταυροκοπήθηκε με δέος και είπε στους ερημίτες να συνεχίσουν να λένε τη δική τους προσευχή, γιατί δεν τους χρειάζονται μαθήματα. Μετά υποκλίθηκε βαθιά μπροστά στους γέροντες και τους ζήτησε να προσευχηθούν γι’ αυτόν. Οι ερημίτες γύρισαν πάλι στο νησί τους τρέχοντας πάνω στη θάλασσα. «Και ένα φως έλαμπε μέχρι τα χαράματα στο σημείο όπου είχαν χαθεί».
Από την μικρή αυτή ιστορία συμπεραίνουμε ότι η εφαρμογή και μόνο της πρώτης εντολής μπορεί να μας κάνει άγιους και άξιους δούλους της βασιλείας του Θεού.
«Θ’ αγαπήσεις τον Κύριο το Θεό σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου και με όλη την διάνοιά σου» (Μτ 22,37).
Γιατί με την αληθινή εφαρμογή της πρώτης εντολής συνεπάγονται και οι άλλες εννέα, δηλαδή η πρώτη εντολή είναι όλες οι εντολές μαζί και όλες οι εντολές μαζί είναι η πρώτη.
Είναι σαν να βάζουμε εντολές στις μητέρες πώς να μεταχειρίζονται τα παιδιά τους με πρώτη εντολή «αγάπα το παιδί σου με όλη την καρδία σου» και μετά ακολουθούν οι εντολές «όταν το παιδί σου πεινά να το ταΐζεις», «όταν αρρωστά να το παίρνεις στο γιατρό», «να το λούζεις», «να το ντύνεις», «να το φροντίζεις» και ούτω καθεξής.
Αυτό έκαναν και οι τρεις ερημίτες της ιστορίας που θα διαβάσετε πιο κάτω, αγάπησαν το Θεό με όλο τους το είναι.
Ο θεός μαζί σας.
Ο επίσκοπος ταξίδευε με πλοίο, μαζί με άλλους προσκυνητές, και πήγαινε από τον Αρχάγγελο στο μοναστήρι του Σολοβέτσκ. Στο ταξίδι άκουσε κάποιες φήμες ότι σε ένα άγνωστο νησάκι στο δρόμο τους υπήρχαν τρείς γέροντες ερημίτες, οι οποίοι είχαν περάσει όλη τη ζωή τους προσπαθώντας να σώσουν την ψυχή τους. Αυτό κίνησε την περιέργεια του επισκόπου, ο οποίος παρακάλεσε τον καπετάνιο να σταματήσει το πλοίο, για να τους επισκεφθεί. Ο πλοίαρχος συμφώνησε απρόθυμα και έριξε άγκυρα κοντά στο νησί. Ο επίσκοπος μπήκε σε μια βάρκα και μερικοί ναύτες τον έβγαλαν κωπηλατώντας στην ακτή. Οι τρείς ερημίτες φορούσαν κουρέλια και είχαν μακριές λευκές γενειάδες μέχρι τα γόνατα. Υποδέχθηκαν τον επίσκοπο κάνοντας βαθιές υποκλίσεις με μεγάλη ταπεινοφροσύνη. Αυτός τους ευλόγησε και μετά τους ρώτησε τι κάνουν για να σώσουν την ψυχή τους και να υπηρετήσουν τον Θεό. Οι ερημίτες απάντησαν ότι δεν έχουν ιδέα πώς να υπηρετήσουν τον Θεό – απλώς υπηρετούν και βοηθούν ο ένας τον άλλο. Ο επίσκοπος κατάλαβε τότε ότι οι καημένοι οι ερημίτες δεν ήξεραν καν πώς να προσεύχονται, γιατί το μόνο που έκαναν ήταν να σηκώνουν τα χέρια τους προς τον ουρανό και να λένε: «Τρεις εσείς, τρεις κι εμείς, ελεήστε μας». Ο επίσκοπος θεώρησε ότι έχει θρησκευτικό καθήκον να διδάξει στους αμόρφωτους ερημίτες την Κυριακή προσευχή. Αυτοί όμως δυσκολεύονταν να την μάθουν και χρειάστηκε να τους κάνει μάθημα ολόκληρη την ημέρα. Εντέλει το σούρουπο, πριν επιστρέψει ο επίσκοπος στο πλοίο, τους έκανε ένα απλό μάθημα χριστιανικής θεολογίας.
Όμως προς το ηλιοβασίλεμα, καθώς το πλοίο έφευγε από το νησί, οι επιβάτες είδαν από μακριά ένα θέαμα που τους γέμισε δέος. Οι τρείς ερημίτες έτρεχαν πάνω στο νερό σαν να ήταν στερεό έδαφος. Όταν πλησίασαν στο πλοίο, παρακάλεσαν τον επίσκοπο να τους θυμίσει πάλι την Κυριακή προσευχή, γιατί – οι καημένοι! – την είχαν ξεχάσει κιόλας. Ο επίσκοπος σταυροκοπήθηκε με δέος και είπε στους ερημίτες να συνεχίσουν να λένε τη δική τους προσευχή, γιατί δεν τους χρειάζονται μαθήματα. Μετά υποκλίθηκε βαθιά μπροστά στους γέροντες και τους ζήτησε να προσευχηθούν γι’ αυτόν. Οι ερημίτες γύρισαν πάλι στο νησί τους τρέχοντας πάνω στη θάλασσα. «Και ένα φως έλαμπε μέχρι τα χαράματα στο σημείο όπου είχαν χαθεί».
Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009
ΛΟΓΟΣ Περί της Αγάπης είς τον Πλησίον(Γέροντα Πορφυρίου)
“Με τη σιωπή, την ανοχή και την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά”
“Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε. Με τη στενοχώρια δεν κάνουμε απολύτως τίποτε. Ούτε και με τις υποδείξεις. Ούτε αυτό είναι σωστό. Υπάρχει ένα μυστικό, αν το καταλάβουμε, θα βοηθήσουμε.
Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Εμείς, με την αγάπη μας, με τη λαχτάρα μας στην αγάπη του Θεού, θα προσελκύσουμε την χάρι, ώστε να περιλούσει τους άλλους, που είναι πλησίον μας, να τους ξυπνήσει,
να τους διεγείρει προς τον θείο έρωτα. Ή, μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους.
Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του. Με τις προσευχές μας θα κάνουμε όλους άξιους της αγάπης του Θεού.
Να γνωρίζετε και το άλλο. Οι ψυχές οι πεπονημένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρι του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άξιοι και πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε.
Θυμηθείτε τον Απόστολο Παύλο, τι λέει: “Ού δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερπερίσσευσεν η χάρις”.
Όταν το θυμάστε αυτό, θα αισθάνεσθε ότι αυτοί είναι πιο άξιοι κι από σας και από μένα. Τους βλέπουμε αδύνατους, αλλά όταν “ανοίξουνε” στον Θεό, γίνονται πλέον όλο αγάπη κι όλο θείο έρωτα. Ενώ είχανε συνηθίσει αλλιώς, τη δύναμη της ψυχής τους τη δίνουν μετά όλη στον Χριστό και γίνονται φωτιά από αγάπη Χριστού. Έτσι λειτουργεί το θαύμα του Θεού μέσα σε τέτοιες ψυχές, που λέμε “πεταμένες”.
Να μην αποθαρρυνόμαστε, ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνουμε από πράγματα επιφανειακά κι εξωτερικά. Αν, για παράδειγμα, βλέπετε μια γυναίκα γυμνή ή άσεμνα ντυμένη, να μη μένετε στο εξωτερικό, αλλά να μπαίνετε στο βάθος, στην ψυχή της. Ίσως είναι πολύ καλή ψυχή κι έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, που τις εκδηλώνει με την έξαλλη εμφάνιση. Έχει μέσα της δυναμισμό, έχει τη δύναμη της προβολής, θέλει να ελκύσει τα βλέμματα των άλλων. Από άγνοια, όμως, έχει διαστρέψει τα πράγματα. Σκεφτείτε αυτή να γνωρίσει τον Χριστό. Θα πιστέψει, κι όλη αυτή την ορμή θα την στρέψει στον Χριστό. Θα κάνει το πάν, για να ελκύσει την χάρι του Θεού. Θα γίνει αγία.
Είναι ένα είδος προβολής του εαυτού μας να επιμένουμε να γίνουν οι άλλοι καλοί. Στην πραγματικότητα, θέλουμε εμείς να γίνουμε καλοί κι επειδή δεν μπορούμε, το απαιτούμε απ΄τους άλλους κι επιμένουμε σ΄αυτό. Κι ενώ όλα διορθώνονται με την προσευχή, εμείς πολλές φορές στενοχωρούμεθα κι αγανακτούμε και κατακρίνουμε.
Πολλές φορές με την αγωνία μας και τους φόβους μας και την άσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρίς να το θέλουμε και χωρίς
να το καταλαβαίνουμε, κάνουμε κακό στον άλλον, έστω κι αν τον αγαπάμε πάρα πολύ, όπως, παραδείγματος χάριν, η μάνα το παιδί της. Η μάνα μεταδίδει στο παιδί όλο το άγχος της για τη ζωή του, για την υγεία του, για την πρόοδό του, έστω κι αν δεν του μιλάει, έστω κι αν δεν εκδηλώνει αυτό που έχει μέσα της. Αυτή η αγάπη, η φυσική αγάπη δηλαδή, μπορεί κάποτε να βλάψει. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με την αγάπη του Χριστού, που συνδυάζεται με την προσευχή και με την αγιότητα του βίου. Η αγάπη αυτή κάνει άγιο
τον άνθρωπο, τον ειρηνεύει, διότι αγάπη είναι ο Θεός.
Η αγάπη να είναι μόνο εν Χριστώ. Για να ωφελήσεις τους άλλους, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη του Θεού. Αλλιώς δεν μπορείς
να ωφελήσεις τον συνάνθρωπό σου. Δεν πρέπει να βιάζεις τον άλλο. Θα έλθει η ώρα του, θα έλθει η στιγμή, αρκεί να προσεύχεσαι γι΄αυτόν. Με τη σιωπή, την ανοχή και κυρίως με την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά. Η χάρις του Θεού καθαρίζει
τον ορίζοντα του νου του και τον βεβαιώνει για την αγάπη Του. Εδώ είναι το λεπτό σημείο. Άμα δεχτεί ότι ο Θεός είναι αγάπη, τότε ένα άπλετο φως θα έλθει πάνω του, που δεν το έχει δει ποτέ. Θα βρει έτσι τη σωτηρία”.
Πηγη: http://clubs.pathfinder.gr/emmaous/149223?folder=21560
ΛΟΓΟΣ Περί Αγάπης είς τον Πλησίον(Γέροντα Πορφυρίου)
“Η καλύτερη ιεραποστολή γίνεται με το καλό παράδειγμα,
την αγάπη μας, την πραότητά μας”
“Να είμαστε ζηλωτές. Ζηλωτής είναι εκείνος που αγαπάει ολόψυχα τον Χριστό και στο όνομά Του διακονεί τον άνθρωπο. Αγάπη στον Θεό και στους ανθρώπους, αυτό είναι ζευγάρι, δεν χωρίζει. Πάθος, πόθος, δάκρυα, με κατάνυξη, όχι σκόπιμα. Όλα από καρδιά!
Ο φανατισμός δεν έχει σχέση με τον Χριστό. Να είσαι χριστιανός αληθινός. Τότε κανένα δεν θα παρεξηγείς, αλλά “η αγάπη σου πάντα θα στέγει”. Και στον αλλόθρησκο, χριστιανός. Δηλαδή να τον τιμάεις, άσχετα με τη θρησκεία του, με έναν ευγενικό τρόπο. Μπορείς να περιποιηθείς έναν οθωμανό, όταν έχει ανάγκη, να του μιλήσεις, ν΄αναστραφείς μαζί του. Να υπάρχει σεβασμός της ελευθερίας του άλλου. Όπως ο Χριστός ίσταται επί την θύραν και κρούει, χωρίς να την παραβιάζει, αλλά περιμένει την ψυχή μόνη της κι ελεύθερα να Τον δεχτεί, έτσι κι εμείς να στεκόμαστε μπροστά στην κάθε ψυχή.
Στην ιεραποστολική προσπάθεια να υπάρχει λεπτός τρόπος, ώστε οι ψυχές να δέχονται ό,τι προσφέρουμε -λόγια, βιβλία- χωρίς ν΄αντιδρούν. Και κάτι ακόμη. Λίγα λόγια. Τα λόγια ηχούν στ΄αυτιά και εκνευρίζουν πολλές φορές. Η προσευχή και η ζωή έχουν απήχηση. Η ζωή συγκινεί, αναγεννά και αλλοιώνει, ενώ τα λόγια μένουν άκαρπα. Η καλύτερη ιεραποστολή γίνεται με το καλό μας παράδειγμα, την αγάπη μας, την πραότητά μας. Ακούστε ένα σχετικό παράδειγμα.
Κάποτε ένας παπάς είχε πάει σε μια ομιλία με μορφωμένους, τον είχε πάρει μαζί του ένας εξάδελφός του. Ο ομιλητής είπε πολλά πάνω σ΄ένα θέμα μαρξιστικό. Οι ακροατές του ενθουσιάστηκαν και τον χειροκρότησαν στο τέλος. Αλλά, όπως ήταν ακόμη πάνω στην έδρα, είδε τον παπά και είπε:
- Έχουμε κι έναν παπά στην ομιλία μας. Αν μπορεί να μας έλεγε το θέμα από θρησκευτικής και φιλοσοφικής πλευράς.
Το είπε ειρωνικά νομίζοντας ότι θα τον ταπεινώσει και θα εξευτελίσει την Εκκλησία. Ο παπάς σηκώθηκε και είπε:
- Τι να σου πω εγώ, παιδί μου, δεν ξέρω, αλλά έχω ακούσει, ο τάδε σοφός λέει έτσι και έτσι στην τάδε σελίδα, ο τάδε λέει έτσι και έτσι στην τάδε σελίδα, ο τάδε λέγει έτσι και έτσι στην τάδε σελίδα, ο τάδε … κ.λ.π., κ.λ.π. Ο Μωυσής λέει έτσι και έτσι στην τάδε σελίδα, ο Ησαϊας, ο Δαβίδ, ο Χριστός. Συνέχισε λέγοντας αυτό το χωρία από τον Απόστολο Παύλο: "… πού σοφός; πού γραμματεύς; πού συζητητής του αιώνος τούτου; ουχί εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; … τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταισχύνη … όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον του Θεού".
Έκλεισε το στόμα ο "σοφός", ο ομιλητής. Το σπουδαίο είναι ότι ο παπάς τα είπε με πραότητα και χωρίς εγωισμό. Ήταν δεσπότης του Πατριαρχείου. Όταν τελείωσε, είπε:
- Εγώ δεν ξέρω τίποτε. Εσείς κρίνετε ποιο είναι το σωστό.
Είπε στο τέλος ο ομιλητής ντροπιασμένος:
- Πολύ καλά μας τα είπε ο παπάς! Τ΄ αναίρεσε όλα τα δικά μου.
Είναι σπουδαίο πράγμα η κατάρτιση, όταν συνδυάζεται με την πραότητα, την καλοσύνη και την αγάπη. Αυτά ισχύουν για όλες τις περιπτώσεις. Να μιλάτε, όταν έχετε σχετική κατάρτιση στο θέμα. Αν δεν έχετε, να μιλάτε με το παράδειγμά σας.
Στις συζητήσεις, λίγα λόγια για τη θρησκεία και θα νικήσετε. Αφήστε εκείνον που έχει άλλη γνώμη να ξεσπάσει, να πει, να πει… Να αισθανθεί ότι έχει να κάνει μ΄έναν ήρεμο άνθρωπο. Να επιδράσετε με την καλοσύνη σας και την προσευχή σας κι έπειτα του μιλάτε λίγο. Δεν κάνετε τίποτε, αν τα πείτε έντονα, αν του πείτε, παραδείγματος χάριν, "είπες ψέμα!". Και τι θα βγεί; Είστε "ως πρόβατα εν μέσω λύκων". Τι να κάνετε; Ν΄αδιαφορείτε εξωτερικά, αλλά να προσεύχεσθε μέσα σας. Να είστε έτοιμοι, καταρτισμένοι, με παρρησία, αλλά και με αγιότητα, πραότητα, προσευχή. Για να κάνετε αυτό όμως, πρέπει να γίνετε άγιοι.
Πηγη:http://clubs.pathfinder.gr/emmaous/149223? folder=21560
Λίγα Λόγια για την Παναγία μας!!!!!!!
Μετά το Χριστό, μεγάλη τιμή και δόξα έχει η Παναγία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία την κατατάσσει πάνω από αγγέλους και αρχαγγέλους. Υπερέχει από όλους τους Αγίους , είναι η "Αγία Αγίων μείζων". Αυτό εξάλλου δηλώνει και ο όρος Παναγία. Και αυτό γιατί η Παναγία είναι το πρόσωπο εκείνο, που έδωσε την ανθρώπινη φύση στο Χριστό, ενώθηκε με το Θεό όσο κανένας άνθρωπος. Η υπακοή της, η ταπείνωση, η αγνότητα και η πίστη της ήταν ιδιαίτερα χαρίσματα της, για τα οποία ο Θεός την αξίωσε να γίνει ναός Του, να φιλοξενήσει στα σπλάχνα της, να γεννήσει θεοπρεπώς τον Υιό και Λόγο του Θεού και να παραμείνει Παρθένος πριν, κατά και μετά τον τοκετό. Αξιώθηκε έτσι η Θεοτόκος να γίνει η Κλίμακα (Σκάλα), δια της οποίας κατέβη ο Θεός στη γη και ανεβαίνει ο άνθρωπος στον ουρανό. Έγινε το μέσο, με το οποίο πραγματοποιήθηκε η σωτηρία μας. Αυτή η μοναδικότητα της την κατέστησε το πλέον αγαπητό πρόσωπο στους πιστούς. Είναι η δεύτερη μητέρα μας. Μας δείχνει αγάπη, στοργή, καλοσύνη και όταν εμείς αμαρτάνουμε μας παρηγορεί, μας ενισχύει και μας προτρέπει να μετανοήσουμε. Βρίσκεται δίπλα στον Υιό της και πρεσβεύει για μας, καλύτερα από κάθε Άγιο "ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν".
Η προσωπική αγιότητα της είναι καρπός της δικής της θέλησης και της Θείας Χάρης, γιάυτό είναι τύπος αγιότητας για κάθε χριστιανό. Η Παναγία μας υποδεικνύει με την ζωή της καθαρά, ποιός είναι ο σκοπός της ζωής μας - η ένωση με το Θεό και η κατά χάρη θέωση - και γίνεται μ'αυτόν τον τρόπο πρότυπο ζωής για όλους μας.
Παρμένο από το "Ημερολόγιο 2009" της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου"
Η προσωπική αγιότητα της είναι καρπός της δικής της θέλησης και της Θείας Χάρης, γιάυτό είναι τύπος αγιότητας για κάθε χριστιανό. Η Παναγία μας υποδεικνύει με την ζωή της καθαρά, ποιός είναι ο σκοπός της ζωής μας - η ένωση με το Θεό και η κατά χάρη θέωση - και γίνεται μ'αυτόν τον τρόπο πρότυπο ζωής για όλους μας.
Παρμένο από το "Ημερολόγιο 2009" της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου"
Τρίτη 11 Αυγούστου 2009
Ειρήνη Θεού
"Πρέπει να αγιάσουμε όλες τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τα έργα μας, για να λάβουμε την ειρήνη του Θεού"
Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
“Ειρήνη υμίν”
Ο ουράνιος Πατέρας μας προτρέπει:
"Αγαπημένα μου τέκνα, να έχετε ειρήνη μεταξύ σας!"
Ποιός πατέρας άραγε να θέλει να βλέπει τα παιδιά του να τσακώνονται;
Ή ποιος πατέρας θέλει τα παιδιά του να έχουν έχθρες μεταξύ τους και να ζηλεύει το ένα το άλλο;
Κανείς!
Πόσο μάλλον ο ουράνιος Πατέρας μας, Ο Οποίος μας αγαπά πολύ περισσότερο από τους βιολογικούς μας γονείς και γι’ αυτό θυσίασε τον Υιό Του για τη σωτηρία μας.
Ο ενσαρκωμένος Λόγος του Θεού ο Ιησούς Χριστός ήρθε στη Γη και μας δίδαξε την Αλήθεια!
Μια από τις πρώτες διδαχές Του ήταν και αυτή:
“Ειρήνη υμίν”
Δύο λέξεις μόνο, αλλά με τόσο νόημα!
Δύο λέξεις που κρύβουν την σωτηρία του κάθε ανθρώπου μέσα τους.
Τι να σημαίνουν οι δύο αυτές λέξεις άραγε;
Κατ αρχήν για να έχουμε ειρήνη με τους συνανθρώπους μας θα πρέπει πρώτα και εμείς οι ίδιοι να έχουμε την ειρήνη μέσα μας.
Το να έχουμε όμως την ειρήνη μέσα μας σημαίνει ότι στη ψυχή μας κυριαρχεί η γαλήνη και η ηρεμία.
Σημαίνει πως δεν ζητούμε περισσότερα από όσα έχουμε αλλά είμαστε ευγνώμον για αυτά του έχουμε.
Σημαίνει ότι βρήκαμε το νόημα της ζωής, έχουμε κατασταλάξει πνευματικά και δεν μας βασανίζουν αναπάντητα ερωτήματα και έντονες πνευματικές αναζητήσεις.
Σημαίνει ότι δεν μας ανησυχεί το αύριο, δεν μας βασανίζει το χθες και ζούμε το σήμερα σαν να μην υπάρχει το αύριο.
Το να έχουμε ειρήνη με τους συνανθρώπους μας σημαίνει ότι δεν νιώθουμε μίσος και ζήλια γι’ αυτούς αλλά αγάπη και συμπόνια.
Αυτά με τη σειρά τους προϋποθέτουν αποβολή του εγωισμού μας η αλλιώς απόκτηση ταπείνωσης (το θεμέλιο του κάθε σωστού χριστιανού).
Σημαίνει επίσης ότι έχουμε αποκτήσει υπομονή (το κύριο συστατικό της ειρήνης μεταξύ των ανθρώπων) και υπομένουμε τις πικρίες και τις προσβολές που θελημένα ή άθελα μας προκαλούν οι συνάνθρωποί μας καθημερινά.
Η υπομονή είναι μεγάλη αρετή που με μόχθο αποκτάται και όποιος την έχει εύκολα ακολουθεί το δρόμο του Κυρίου.
Οι άνθρωποι του Θεού είναι υπομονετικοί ο ένας με τον άλλον. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Σας παρακαλώ… να περπατήσετε… με κάθε ταπεινοφροσύνη και πραότητα, με μακροθυμία (υπομονή), υποφέροντας ο ένας τον άλλον με αγάπη." (Επιστολή προς Εφεσίους 4: 2)
Η ανθρώπινη υπομονή αναπτύσσεται μέσα από τις δυσκολίες. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "…καυχόμαστε στις θλίψεις, γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή." (Επιστολή προς Ρωμαίους 5: 3)
"Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς, γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία της πίστης σας εργάζεται υπομονή. Η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς." (Επιστολή Ιακώβου 1: 2 – 4)
Να είσαι υπομονετικός καθώς περιμένεις τον ερχομό του Κυρίου. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Μακροθυμήστε λοιπόν, αδελφοί, μέχρι την παρουσία του Κυρίου. Να ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμο καρπό της γης και μακροθυμεί γι’ αυτόν, μέχρις ότου πάρει βροχή πρώιμη και όψιμη. Μακροθυμήστε κι εσείς, στηρίξτε τις καρδιές σας, επειδή η παρουσία του Κυρίου πλησίασε." (Επιστολή Ιακώβου 5: 7 – 8)
"Αγαπημένα μου τέκνα, να έχετε ειρήνη μεταξύ σας!"
Ποιός πατέρας άραγε να θέλει να βλέπει τα παιδιά του να τσακώνονται;
Ή ποιος πατέρας θέλει τα παιδιά του να έχουν έχθρες μεταξύ τους και να ζηλεύει το ένα το άλλο;
Κανείς!
Πόσο μάλλον ο ουράνιος Πατέρας μας, Ο Οποίος μας αγαπά πολύ περισσότερο από τους βιολογικούς μας γονείς και γι’ αυτό θυσίασε τον Υιό Του για τη σωτηρία μας.
Ο ενσαρκωμένος Λόγος του Θεού ο Ιησούς Χριστός ήρθε στη Γη και μας δίδαξε την Αλήθεια!
Μια από τις πρώτες διδαχές Του ήταν και αυτή:
“Ειρήνη υμίν”
Δύο λέξεις μόνο, αλλά με τόσο νόημα!
Δύο λέξεις που κρύβουν την σωτηρία του κάθε ανθρώπου μέσα τους.
Τι να σημαίνουν οι δύο αυτές λέξεις άραγε;
Κατ αρχήν για να έχουμε ειρήνη με τους συνανθρώπους μας θα πρέπει πρώτα και εμείς οι ίδιοι να έχουμε την ειρήνη μέσα μας.
Το να έχουμε όμως την ειρήνη μέσα μας σημαίνει ότι στη ψυχή μας κυριαρχεί η γαλήνη και η ηρεμία.
Σημαίνει πως δεν ζητούμε περισσότερα από όσα έχουμε αλλά είμαστε ευγνώμον για αυτά του έχουμε.
Σημαίνει ότι βρήκαμε το νόημα της ζωής, έχουμε κατασταλάξει πνευματικά και δεν μας βασανίζουν αναπάντητα ερωτήματα και έντονες πνευματικές αναζητήσεις.
Σημαίνει ότι δεν μας ανησυχεί το αύριο, δεν μας βασανίζει το χθες και ζούμε το σήμερα σαν να μην υπάρχει το αύριο.
Το να έχουμε ειρήνη με τους συνανθρώπους μας σημαίνει ότι δεν νιώθουμε μίσος και ζήλια γι’ αυτούς αλλά αγάπη και συμπόνια.
Αυτά με τη σειρά τους προϋποθέτουν αποβολή του εγωισμού μας η αλλιώς απόκτηση ταπείνωσης (το θεμέλιο του κάθε σωστού χριστιανού).
Σημαίνει επίσης ότι έχουμε αποκτήσει υπομονή (το κύριο συστατικό της ειρήνης μεταξύ των ανθρώπων) και υπομένουμε τις πικρίες και τις προσβολές που θελημένα ή άθελα μας προκαλούν οι συνάνθρωποί μας καθημερινά.
Η υπομονή είναι μεγάλη αρετή που με μόχθο αποκτάται και όποιος την έχει εύκολα ακολουθεί το δρόμο του Κυρίου.
Οι άνθρωποι του Θεού είναι υπομονετικοί ο ένας με τον άλλον. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Σας παρακαλώ… να περπατήσετε… με κάθε ταπεινοφροσύνη και πραότητα, με μακροθυμία (υπομονή), υποφέροντας ο ένας τον άλλον με αγάπη." (Επιστολή προς Εφεσίους 4: 2)
Η ανθρώπινη υπομονή αναπτύσσεται μέσα από τις δυσκολίες. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "…καυχόμαστε στις θλίψεις, γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή." (Επιστολή προς Ρωμαίους 5: 3)
"Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς, γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία της πίστης σας εργάζεται υπομονή. Η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς." (Επιστολή Ιακώβου 1: 2 – 4)
Να είσαι υπομονετικός καθώς περιμένεις τον ερχομό του Κυρίου. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Μακροθυμήστε λοιπόν, αδελφοί, μέχρι την παρουσία του Κυρίου. Να ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμο καρπό της γης και μακροθυμεί γι’ αυτόν, μέχρις ότου πάρει βροχή πρώιμη και όψιμη. Μακροθυμήστε κι εσείς, στηρίξτε τις καρδιές σας, επειδή η παρουσία του Κυρίου πλησίασε." (Επιστολή Ιακώβου 5: 7 – 8)
Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009
Kατάκριση: Παιδί της φλυαρίας
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είπε το εξής: "Ας βάλουμε στο στόμα μας πόρτα και κλειδαριά, γιατί από τη φλυαρία παρήλθαν άπειρα κακά, σπίτια διαλύθηκαν, φιλίες διασπάσθηκαν και άπειρα κακά συνέβηκαν.
Γι'αυτό ας λέμε συχνά όλοι τη μικρή αλλά ΠΟΛΥΤΙΜΗ προσευχή:
"Κύριε και δέσποτα της ζωής μου,
Πνεύμα αργίας, περιεργίας,
φιλαρχίας, και αργολογίας
μη μοι δως.
Πνεύμα δε σωφροσύνης,
ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης
χάρισαι μοι τω σω δούλω.
Ναι, Κύριε βασιλεύ,
δώρησαι μοι του οράν τα εμά πταίσματα,
και μη κατακρίνει τον αδελφόν μου,
Ότι ευλογητός ει
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν."
Γι'αυτό ας λέμε συχνά όλοι τη μικρή αλλά ΠΟΛΥΤΙΜΗ προσευχή:
"Κύριε και δέσποτα της ζωής μου,
Πνεύμα αργίας, περιεργίας,
φιλαρχίας, και αργολογίας
μη μοι δως.
Πνεύμα δε σωφροσύνης,
ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης
χάρισαι μοι τω σω δούλω.
Ναι, Κύριε βασιλεύ,
δώρησαι μοι του οράν τα εμά πταίσματα,
και μη κατακρίνει τον αδελφόν μου,
Ότι ευλογητός ει
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν."
Άγιος της Ημέρας
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ Αρχιδιάκονος, ΞΥΣΤΟΣ Πάπας Ρώμης και ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ
Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν το 253 μετά Χριστόν. Ό άρχιδιάκονος Λαυρέντιος ήταν , από τους πιο γνωστούς κληρικούς της ρωμαϊκής Εκκλησίας, και του είχαν εμπιστευθεί τη διαχείριση της περιουσίας της. Όταν έγινε ό διωγμός κατά των χριστιανών, ό πάπας Ρώμης Ξυστός ή Σίξτος ό Β' πρώτος πρόσφερε θυσία τον εαυτό του, ομολογώντας τον Χριστό και αποκεφαλίστηκε. Κατόπιν συνέλαβαν και το Λαυρέντιο. Επειδή ήταν διαχειριστής της Εκκλησίας, τον διέταξαν να παραδώσει τους θησαυρούς της. Ό Λαυρέντιος δέχθηκε, και μετά από λίγο επέστρεψε με μια μεγάλη φάλαγγα αμαξών, γεμάτες φτωχούς, ορφανά και αναπήρους. Και απάντησε στον ηγεμόνα ότι σε όλους αυτούς τους πάσχοντες είναι αποταμιευμένοι οι θησαυροί της Εκκλησίας, "όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν"1. Δηλαδή, όπου ούτε σκόρος, ούτε σαπίλα και σκουριά αφανίζουν αυτούς τους θησαυρούς, και όπου ούτε κλέφτες μπορούν να τρυπήσουν τους τοίχους αυτών των θησαυροφυλακίων, για να κλέψουν το πολύτιμο περιεχόμενο τους. Εξαγριωμένοι τότε οι ειδωλολάτρες, έψησαν το Λαυρέντιο ζωντανό, πάνω σε σιδερένια σχάρα. Το λείψανο του παρέλαβε κάποιος ευσεβής χριστιανός, ό Ιππόλυτος. Όταν, όμως, το έμαθε αυτό ό ηγεμόνας, διέταξε και τον έσυραν άγρια άλογα μέσα σε αγκάθια, και έτσι μαρτυρικά τελείωσε τη ζωή του και ό Ιππόλυτος.1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, στ' 20.
Άπολυτίκιον. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.Τω θείω Πνεύματι, καταυγαζόμενος, ως άνθραξ έφλεξας, πλάνης την άκανθαν, Άρχιδιάκονε Χριστού, Λαυρέντιε Αθλοφόρε' όθεν ως θυμίαμα, λογικόν όλοκαύτωσαι, τω σε μεγαλύναντι, τω πυρί τελειούμενος· διό τους σε τιμώντας θεόφρον, σκέπε εκ πάσης επήρειας.
Πηγή: http://www.aegeantimes.gr
Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν το 253 μετά Χριστόν. Ό άρχιδιάκονος Λαυρέντιος ήταν , από τους πιο γνωστούς κληρικούς της ρωμαϊκής Εκκλησίας, και του είχαν εμπιστευθεί τη διαχείριση της περιουσίας της. Όταν έγινε ό διωγμός κατά των χριστιανών, ό πάπας Ρώμης Ξυστός ή Σίξτος ό Β' πρώτος πρόσφερε θυσία τον εαυτό του, ομολογώντας τον Χριστό και αποκεφαλίστηκε. Κατόπιν συνέλαβαν και το Λαυρέντιο. Επειδή ήταν διαχειριστής της Εκκλησίας, τον διέταξαν να παραδώσει τους θησαυρούς της. Ό Λαυρέντιος δέχθηκε, και μετά από λίγο επέστρεψε με μια μεγάλη φάλαγγα αμαξών, γεμάτες φτωχούς, ορφανά και αναπήρους. Και απάντησε στον ηγεμόνα ότι σε όλους αυτούς τους πάσχοντες είναι αποταμιευμένοι οι θησαυροί της Εκκλησίας, "όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν"1. Δηλαδή, όπου ούτε σκόρος, ούτε σαπίλα και σκουριά αφανίζουν αυτούς τους θησαυρούς, και όπου ούτε κλέφτες μπορούν να τρυπήσουν τους τοίχους αυτών των θησαυροφυλακίων, για να κλέψουν το πολύτιμο περιεχόμενο τους. Εξαγριωμένοι τότε οι ειδωλολάτρες, έψησαν το Λαυρέντιο ζωντανό, πάνω σε σιδερένια σχάρα. Το λείψανο του παρέλαβε κάποιος ευσεβής χριστιανός, ό Ιππόλυτος. Όταν, όμως, το έμαθε αυτό ό ηγεμόνας, διέταξε και τον έσυραν άγρια άλογα μέσα σε αγκάθια, και έτσι μαρτυρικά τελείωσε τη ζωή του και ό Ιππόλυτος.1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, στ' 20.
Άπολυτίκιον. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.Τω θείω Πνεύματι, καταυγαζόμενος, ως άνθραξ έφλεξας, πλάνης την άκανθαν, Άρχιδιάκονε Χριστού, Λαυρέντιε Αθλοφόρε' όθεν ως θυμίαμα, λογικόν όλοκαύτωσαι, τω σε μεγαλύναντι, τω πυρί τελειούμενος· διό τους σε τιμώντας θεόφρον, σκέπε εκ πάσης επήρειας.
Πηγή: http://www.aegeantimes.gr
Σάββατο 8 Αυγούστου 2009
ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΙΚΙΑ
"Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια ,γιατί μονον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων.Εμείς δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του θεού,κρίνουμε "κατ' όψιν" εξωτερικά,και γι' αυτο πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον."-Γέροντα, τι θα με βοηθήση να μην κατακρίνω;
-Όλα είναι πάντοτε έτσι όπως τα σκέφτεσαι εσύ;
-Όχι, Γέροντα.
-Ε, τότε να λες: " Δεν σκέφτομαι πάντοτε σωστά,πολλές φορές κάνω λάθος.Να, στην τάδε περίπτωση σκέφθηκα έτσι και βγήκε ότι είχα άδικο.Στην τάδε περίπτωση έκρινα και έπεσα έξω, οπέτε τον αδίκησα τον άλλον.Επομένως δεν πρέπει να ακούω τον λογισμό μου ".Ο καθένας μας λίγο-πολύ έχει περιπτώσεις που έπεσε έξω στην κρίση του. Αν φέρει στο νου του τις περιπτώσεις που έκρινε και έπεσε έξω, τότε θα αποφεύγη την κατάκριση. Αλλά και μια φορά να μην έπεσε έξω και να είχε δίκαιο, που ξέρει τα ελατήρια του άλλου; Ξέρει πως έγινε κάτι;Να μην βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα.
Κι εγώ οταν ήμουν νέος, είχα την κατάκριση ψωμοτύρι. Επειδή ζούσα λίγο προσεκτικά και είχα μια ψευτοευλάβεια, οτι μου φαινόταν στραβό, το έκρινα.Γιατί, όταν στον κόσμο ζη κανείς λίγο πνευματικά, μπορεί να βλέπη πολλά κουσούρια στους άλλους και να μη βλέπη αρετές.Εκείνους που καλλιεργούν την αρετή μπορεί να μη τους βλέπει, γιατι ζουν αφάνεια, αλλά να βλέπη τους άλλους που κάνουν αταξίες και να τους κατακρίνη.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓOΙ Ε'
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ
Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009
Ekklisies tis Kyprou
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Τσακκίστρα
Ο ναός του ορεινού αυτού χωριού, αφιερωμένος στο θαλασσινό Άγιο χρονολογείται γύρω στα 1500 μ.χ. Έχει όμορφες τοιχογραφίες, οι οποίες σύντομα θα στερεωθούν και θα καθαριστούν.
Άγιος της Ημέρας
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΟΜΕΤΙΟΣ ό Πέρσης και οι δύο μαθητές του
Ό οσιομάρτυρας Δομέτιος ήταν Πέρσης και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Διδάχθηκε τη χριστιανική πίστη από κάποιο χριστιανό, πού ονομαζόταν "Αβαρος. Όταν το έμαθαν αυτό οι άνθρωποι του σπιτιού του, εξεγέρθηκαν εναντίον του και ό Δομέτιος αναγκάσθηκε να τους έγκαταλείψει. Κατέφυγε στην πόλη Νίσιβη στα βυζαντινά σύνορα, οπού κλείστηκε σε κάποια μονή. Αναχώρησε, όμως, κι από κει, για να έλθει στη Θεοδοσιούπολη, στη μονή Σεργίου και Βάκχου, όπου ό Δομέτιος καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό τις αρετές του Ευαγγελίου. Ό προϊστάμενος της μονής Ούρβέλ, βλέποντας την πνευματική ανωτερότητα του Δομετίου, θέλησε να τον κάνει πρεσβύτερο. 'Αλλά ό αγώνας του Δομετίου δεν ήταν πώς θα αρπάξει αξιώματα, αλλά πώς θα τα αποφύγει. Διότι έμαθε από τον Κύριο του Ιησού Χριστό, να είναι "ταπεινός τη καρδία" πού σημαίνει, ταπεινός στο φρόνημα και την εσωτερική διάθεση. Γι' αυτό και έφυγε στα όρη και ζούσε μέσα σε μια σπηλιά με δύο μαθητές του. Όταν κάποτε περνούσε από 'κει ό Ιουλιανός ό Παραβάτης, διέταξε να τον σκοτώσουν. ΟΙ στρατιώτες του Ιουλιανού βρήκαν το Δομέτιο και τους μαθητές του να ψάλλουν μέσα στη σπηλιά, όπου τους φόνευσαν με λιθοβολισμό. 1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, ία' 29.
Άπολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.Τον της χάριτος λόγον είσποιησάμενος, πυρσολατρών τάς τερθρείας άπεποιήσω σοφώς, τω Χριστώ ανατεθείς Πάτερ Δομέτιε· και εν άθλήσει άκλινής, ως οσίων μιμητής, έδείχθης Όσιομάρτυς· διό σε ύμνοις τιμώμεν, συν φοιτητών σου τη δυάδι σοφέ.
Ό οσιομάρτυρας Δομέτιος ήταν Πέρσης και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Διδάχθηκε τη χριστιανική πίστη από κάποιο χριστιανό, πού ονομαζόταν "Αβαρος. Όταν το έμαθαν αυτό οι άνθρωποι του σπιτιού του, εξεγέρθηκαν εναντίον του και ό Δομέτιος αναγκάσθηκε να τους έγκαταλείψει. Κατέφυγε στην πόλη Νίσιβη στα βυζαντινά σύνορα, οπού κλείστηκε σε κάποια μονή. Αναχώρησε, όμως, κι από κει, για να έλθει στη Θεοδοσιούπολη, στη μονή Σεργίου και Βάκχου, όπου ό Δομέτιος καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό τις αρετές του Ευαγγελίου. Ό προϊστάμενος της μονής Ούρβέλ, βλέποντας την πνευματική ανωτερότητα του Δομετίου, θέλησε να τον κάνει πρεσβύτερο. 'Αλλά ό αγώνας του Δομετίου δεν ήταν πώς θα αρπάξει αξιώματα, αλλά πώς θα τα αποφύγει. Διότι έμαθε από τον Κύριο του Ιησού Χριστό, να είναι "ταπεινός τη καρδία" πού σημαίνει, ταπεινός στο φρόνημα και την εσωτερική διάθεση. Γι' αυτό και έφυγε στα όρη και ζούσε μέσα σε μια σπηλιά με δύο μαθητές του. Όταν κάποτε περνούσε από 'κει ό Ιουλιανός ό Παραβάτης, διέταξε να τον σκοτώσουν. ΟΙ στρατιώτες του Ιουλιανού βρήκαν το Δομέτιο και τους μαθητές του να ψάλλουν μέσα στη σπηλιά, όπου τους φόνευσαν με λιθοβολισμό. 1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, ία' 29.
Άπολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.Τον της χάριτος λόγον είσποιησάμενος, πυρσολατρών τάς τερθρείας άπεποιήσω σοφώς, τω Χριστώ ανατεθείς Πάτερ Δομέτιε· και εν άθλήσει άκλινής, ως οσίων μιμητής, έδείχθης Όσιομάρτυς· διό σε ύμνοις τιμώμεν, συν φοιτητών σου τη δυάδι σοφέ.
Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009
Μια ειναι η αρετη.....
Γέροντα ,πέστε μας κάτι,πριν φύγετε
-Τι να σας πω; Τόσα σας είπα!
Πέστε μας κάτι για να το δουλέψουμε μέχρι να ξανάρθετε
-Ε, αφού επιμένετε να σας πω... Μια ει ναι η αρετή η ταπείνωση,επειδή όμως δεν το καταλαβαίνετε,άντε να σας πω και την αγάπη Αλλά, όποιος έχει ταπείνωση δεν έχει και αγάπη ;
-Τι να σας πω; Τόσα σας είπα!
Πέστε μας κάτι για να το δουλέψουμε μέχρι να ξανάρθετε
-Ε, αφού επιμένετε να σας πω... Μια ει ναι η αρετή η ταπείνωση,επειδή όμως δεν το καταλαβαίνετε,άντε να σας πω και την αγάπη Αλλά, όποιος έχει ταπείνωση δεν έχει και αγάπη ;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)