Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Έρχου και ίδε...

Μαρτίου, 2010 — VatopaidiFriend

Αξιότιμε κύριε διευθυντά

Στα πλαίσια της συνεχιζόμενης δικαστικής έρευνας για την ανεύρεση και καταλογισμό τυχόν πολιτικών και ποινικών ευθυνών για την πολύκροτη υπόθεση της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, η οποία προβληματίζει και πιθανόν σκανδαλίζει, επί μια και πλέον διετία, μια μεγάλη μερίδα του χριστεπώνυμου πληρώματος της Εκκλησίας μας, επιτρέψτε μας μιας κατά το δυνατόν επιγραμματικής αναδρομής δέκα επτά ετών, ως απλών προσκυνητών του Αγίου Όρους και ιδιαίτερα της περί ου ο λόγος Ιεράς Μονής όπου εγκαταβιούν οι πνευματικοί μας.

Μάρτιος 1993, Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, όταν για πρώτη φορά πατούσαμε το πόδι μας στον Βατοπαιδινό αρσανά, μαζί με άλλα δέκα πέντε άτομα περίπου, με συναισθήματα περισσότερο περιηγητών παρά προσκυνητών. Βρεθήκαμε ανάμεσα σε τριάντα περίπου πατέρες οι οποίοι, ζώντας μέσα σε ένα υπό κατάρρευση σύνθετο κτιριακό συγκρότημα δομημένης έκτασης 35.000 τ.μ. περίπου, προσπαθούσαν να δώσουν και πάλι στη Μονή την, από την αδυσώπητη φθορά του χρόνου, απωλεσθείσα λαμπρότητά της. Αντιμετωπίζοντας απίστευτες και πολλές φορές ανυπέρβλητες δυσκολίες και μη υπολειπόμενοι των λοιπών πνευματικών τους καθηκόντων, μέσα από τις μακροσκελείς ακολουθίες και την πιστή τήρηση του τυπικού, μας αγκάλιασαν και μας έδωσαν από την πρώτη στιγμή μια αχνή οσμή της Ορθόδοξης παράδοσης, η οποία, κατά την ταπεινή μας γνώμη, στην κοσμική Εκκλησία έχει ολίγον θαμπώσει, ευτυχώς όχι παντού.

Εκτιμούμε, πως περιττεύει να μπούμε σε λεπτομερείς περιγραφές για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διαβιούσαμε προσκυνητές και πατέρες της Μονής σε αυτά τα πρώτα χρόνια των επισκέψεων μας.

Τα χρόνια κυλούσαν, οι επισκέψεις μας πύκνωναν, αφού δεν ήταν δυνατόν πλέον να αντισταθούμε στην γαλήνη και πνευματική ενδυνάμωση, που παίρναμε τις λίγες ημέρες παραμονής μας κάθε φορά ανάμεσα στους πατέρες της Βατοπαιδινής αδελφότητας. Ταυτόχρονα όμως άρχισαν και οι διαπιστώσεις μας.

Η αδελφότητα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, ώστε σήμερα να απαριθμεί περισσότερον από εκατόν δέκα, ηλικιακά νέους και μορφωμένους κοσμικά, μοναχούς από δώδεκα χώρες.

Πραγματοποιήθηκαν οικονομοτεχνικές μελέτες, δημιουργήθηκε η τεχνική υποδομή για την υποστήριξη του μεγάλου και πολυσύνθετου έργου της ανακαίνισης, αναπαλαίωσης των κτιριακών εγκαταστάσεων, με αποτέλεσμα μέχρι τη στιγμή που σταμάτησαν τα έργα λόγω παγώματος των τραπεζικών λογαριασμών της Μονής, να έχει ολοκληρωθεί το 1/3 του όλου προγράμματος.

Πραγματοποιήθηκε η καταγραφή των συγγραμμάτων, χρυσόβουλων, βιβλίων, κωδίκων καθώς και κάθε αλλού έντυπου υλικού, το οποίο συντηρήθηκε και αρχειοθετήθηκε και φυλάσσεται στην ανακαινισμένη εκ. βάθρων βιβλιοθήκη. Σήμερα, όλα τα παραπάνω και σε συνδυασμό με την υπάρχουσα ψηφιακή τεχνολογία, είναι προσιτά σε επιστημονικό προσωπικό φοιτητές θεολογικών σχολών και όχι μόνον, ελληνικών και ξένων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, τα οποία και χρησιμοποιούνται κατά κόρο για την εκπόνηση των μελετών τους.

Καταγράφηκαν, συντηρήθηκαν και τοποθετήθηκαν σε ανακαινισμένο χώρο όπου φυλάσσονται με ασφάλεια πληθώρα ιερών εικόνων, ιερά άμφια, ιερά σκεύη και άλλα κειμήλια.

Για το φιλανθρωπικό και εκπαιδευτικό έργο της Μονής εντός και εκτός Ελλάδος δεν επιθυμούμε να αναφερθούμε καθότι κάτι τέτοιο αντιβαίνει στις αρχές του ορθόδοξου μοναχισμού.

Όλα αυτά τα χρόνια το έργο και κατά συνέπεια το όνομα της Μονής έγινε γνωστό μέσα και έξω από τη χώρα με αποτέλεσμα πλήθος προσκυνητών, περιηγητών, εκατό έως εκατόν πενήντα ημερησίως να την επισκέπτονται. Μεταξύ αυτών άρχισαν τις επισκέψεις και αριθμός πάσης φύσεως επωνύμων, οι περισσότεροι των οποίων, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, είχαν ιδιοτελείς σκοπούς.

Οι ημέρες όμως της ευφορίας πέρασαν. Τα χαμόγελα και οι υποσχέσεις των επωνύμων για την αμέριστη συνδρομή τους στο τιτάνιο έργο, που είχε αναλάβει και εκτελούσε επιτυχώς η αδελφότητα της Μονής, ξεχάστηκαν.

Ο γέρων Εφραίμ και ο μοναχός Αρσένιος λοιδορήθηκαν και λοιδορούνται σχεδόν από το σύνολο των Μ.Μ.Ε και του έντυπου, ηλεκτρονικού τύπου γιατί, ο μεν πρώτος αξιοποίησε στο μέτρο του δυνατού όπως όφειλε από την ιδιότητά του ως καθηγούμενου της Μονής, την περιουσία αυτής, ώστε να την ανακαινίσει και να την καταστήσει αυτάρκη όπως ήταν από ιδρύσεως της και ο δεύτερος γιατί έπραξε το αυτονόητο για τον ορθόδοξο μοναχό, έκανε υπακοή.

Κανείς όμως από τους λοιδορούντες δεν αναφέρει ότι ούτε ένα euro δεν βρίσκεται στις “ τσέπες” κάποιου μοναχού της αδελφότητας. Παρόλα αυτά η αδελφότητα ζήτησε, δημόσια και έγγραφα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, συγνώμην για τον σκανδαλισμό που τυχόν προξένησε στο πλήρωμα της Εκκλησίας, πράγμα που δεν είδαμε ή ακούσαμε από τα υπόλοιπα πολιτικά ή διοικητικά πρόσωπα που εμπλέκονται καθ’οιονδήποτε τρόπο στα γεγονότα. Με αφορμή βέβαια την συγκεκριμένη υπόθεση εξαπολύθηκε ένα ανελέητο “πογκρόμ” κατά του μοναχισμού, το οποίο ελάχιστα υπολείπεται εκείνο των Βαυαρών του Όθωνα στο τότε νεοσύστατο ελληνικό κράτος.

Τα τελευταία δυο χρόνια οι επισκέψεις των επωνύμων αραίωσαν μέχρι που εκμηδενίστηκαν. Αντίθετα οι απλοί ανώνυμοι προσκυνητές, από την Ελλάδα ή το εξωτερικό, ειδικά χώρες του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”, συνεχίζουμε να επισκεπτόμαστε τη Μονή, ιδιαίτερα περιχαρείς διότι την περίοδο αυτή του πειρασμού και της δοκιμασίας, είναι διάχυτη σε όλους μας η αίσθηση ότι η πνευματικότητα στην Βατοπαιδινη αδελφότητα έχει ανέβει προς ωφέλεια όλων μας.

Μάρτιος 2010, Ε΄ Κυριακή των Νηστειών. Δέκα επτά χρόνια μετά. Στην τράπεζα της Μονής βρισκόμαστε εκατόν δέκα πατέρες, εκατόν τριάντα περίπου προσκυνητές και δυο επίσκοποι με τις συνοδείες τους, ένας Γεωργιανός και ένας Ρώσος, αιώνιοι αντίπαλοι κατά τα κοσμικά, αδέλφια όμως κατά την ορθοδοξία, οι οποίοι κοινωνούν από το ίδιο Ποτήριο του Σώματος και του Αίματος του Σωτήρος μας.

Για τους εν λόγω επισκόπους, σε αντίθεση με όλους εμάς τους όψιμους ορθόδοξους, το Άγιον Όρος και ιδιαίτερα η Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου αποτελούν το λίκνο, πανεπιστήμιο του ορθόδοξου μοναχισμού και της ορθόδοξης παράδοσης. Βλέπουν εμπρός τους ένα φυτώριο από όπου ευελπιστούν να αντλήσουν στελέχη και εμπειρίες πνευματικής άσκησης για να μπορέσουν να δώσουν ζωή στις, εδώ και ένα αιώνα ρημαγμένες από τα “λαικοδημοκρατικά” καθεστώτα, μητροπόλεις τους.

Εν κατακλείδι, προβληματισμένε ή σκανδαλισμένε Έλληνα αδελφέ έλα να δεις, να γνωρίσεις και στη συνέχεια να αποφανθείς. Επισκέψου και την απέναντι όχθη. Η δημόσια συγνώμην της Βατοπαιδινής αδελφότητας, δια μέσου του γέροντος Εφραίμ, αποτελεί τη γέφυρα που μπορείς να περάσεις χωρίς καμιά υποχρέωση, παρά μόνον να θέλεις να δεις. Η όχθη που βρισκόμαστε δεν έχει διάθεση να απλώσει γέφυρες. Θυμήσου επίσης, ότι ο Ιουδαϊκός λαός είχε τον Κυριόν μας ανάμεσά του, μη θέλοντας όμως να τον δει, δεν τον έχει δει μέχρι σήμερα.

Ευχαριστούμε για την φιλοξενία στην έγκριτη εφημερίδα σας.

Καλή Ανάσταση

Με τιμή

Βασίλης Καποδίστριας Οδοντίατρος

Αργύρης Βαρδάκης Σχης (ΤΘ) ε.α

Πηγή:http://vatopaidi.wordpress.com

 

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Tον νυμφώνα σου βλέπω ......

Tον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω,

ίνα εισέλθω εν αυτώ˙ λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής,

φωτοδότα, και σώσον με.






Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Ψήγματα σοφίας (Γέρων Πορφύριος)



 

13 Μαρτίου, 2010 - VatopaidiFriend

 
"Δεν πρέπει να ζητάμε την αγάπη των άλλων. Πρέπει εμείς να τους αγαπάμε πρώτα και να μην αγωνιούμε για την αγάπη τους. Τότε, κάποτε, θα μας την ανταποδώσουν. Για να σε αγαπούν οι άλλοι, πρέπει πρώτα εσύ να τους αγαπάς."
 
"Μόνο η αληθινή αγάπη μας, που θυσιάζεται μυστικά για τους άλλους μπορεί να σώσει και τους άλλους και εμάς"
 
"Ο,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μην σκεφτόμαστε κακό γι'αυτόν.Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό."
 

http://vatopaidi.wordpress.com/
 
 


Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

 

 


Γιατί να πληγώνουμε αυτούς που κατά βάθος αγαπάμε;
Η αγάπη δεν μειώνει, αλλά εξυψώνει! Δεν θα ήταν ωραίο να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε να πικραίνουμε φίλους, συγγενείς, συνεργάτες, μιλώντας τους ειρωνικά, πικρά, περιφρονητικά ;...
Κι αντί γι' αυτή τη στάση, ας προσπαθήσουμε, το δύσκολο, μα αληθινό : να βρούμε μέσα τους κάτι καλό, κάτι θεϊκό, ώστε να τους δούμε με άλλο βλέμμα, πιο ανθρώπινο, πιο ταπεινό, με αγάπη.
Κι αντί να απομακρυνόμαστε, να νιώσουμε και να ζήσουμε λίγο την ενότητα, τα κοινά που μας ενώνουν όλους : τον πόνο, την αγωνία, το φόβο, το άγχος για τον ερχόμενο σε όλους μας θάνατο...
Κι εγώ, κι εσύ, κι αυτοί που δεν χωνεύεις, μια μέρα θα μας ¨χωνέψει¨ όλους η γη.
Οι μόνοι ¨αχώνευτοι¨ της γης, είναι όσοι έμαθαν να αγαπούν, και ξέρουν να ζουν το, Χριστός ανέστη, ήδη πολύ πριν το Πάσχα.


 
                                                          ΠΑΤΕΡ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ

 

Θαύμα Γέροντος Ιάκωβου Τσαλίκη

 

 

 

 

 




 

 

" Ένα Ξεχωριστό Θαύμα... "

Τον Αύγουστο του 1963 ήρθανε στη Μονή 75 λιβαναταίοι. Εργαστήκανε για τη στέρνα της Μονής, το Αγιονέρι, εθελοντικά. Το έχουν τάμα πολλοί από τις Λιβανάτες, την πατρίδα του Οσίου Δαβίδ, να προσφέρουν κάτι στη Μονή του συμπατριώτη τους, χρήματα ή εργασία. Έτσι φτάσανε τότε 75 άντρες για να κάνουν το έργο της στέρνας. Και στη Μονή βρισκόσανε άλλοι 15, για να βοηθήσουν. Ο π. Ιάκωβος συντόνιζε γενικές εργασίες, μα ήταν και ο μόνος που έπρεπε να φροντίσει για το φαγητό και τη διαμονή των καλών αυτών ανθρώπων.

Χρησιμοποίησε ότι υπήρχε και δεν υπήρχε στην αποθήκη. Μια μέρα τα τρόφιμα τελείωσαν. Χρήματα δεν είχε. Έψαξε όλα τα ράφια, όλες τις γωνίες. Κατόρθωσε να βρει δυόμισι οκάδες μανέστρα. Και από ψωμί μόνο μισό Πρόσφορο. Του έδωσε και ο γέρο-Ευθύμιος μισό καρβελάκι. Ποσότητες αστείες για σχεδόν εκατό πρόσωπα, που δουλεύανε όλη την ημέρα χειρονακτικά.

Στεναχωριόταν και δεν ήξερε τι να κάνει. Τον έπιασε απελπισία και σχεδόν έκλαιγε, που θ' άφηνε τον κόσμο νηστικό. Ξαφνικά όμως του ήρθε μια ιδέα: κατεβάζει τη μεγάλη κατσαρόλα, ρίχνει μέσα τη μανέστρα, βάζει και το ψωμί και όπως ήτανε πήγε στο ναό. Στάθηκε μπροστά στην εικόνα του οσίου Δαβίδ και του είπε:

-Άγιε μου, οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν για το Μοναστήρι σου. Γυρνάνε κουρασμένοι και πεινασμένοι. Δεν έχω τίποτα άλλο να τους δώσω να φάνε, μόνο τις δυόμισι οκάδες μανέστρα με το λίγο λαδάκι, το μισό προσφοράκι και το μισό καρβελάκι (= και τα έδειχνε στον Άγιο). Σε παρακαλώ, εσύ να τα ευλογήσεις, να φάνε και να χορτάσουνε.

Μαγείρεψε στην κατσαρόλα τούτη, έβγαζε συνέχεια φαγητό και δεν τελείωνε. Χόρτασαν όλοι και περίσσεψε! Το είδαν πολλοί και ο νυν ηγούμενος π. Κύριλλος. Πολλά χρόνια μετά, τονίζοντας τα θαύματα του οσίου Δαβίδ, έλεγε ο π. Ιάκωβος:

-Αδελφέ μου, επανάληψη του θαύματος των πεντακισχιλίων!



Christiana

 

 



Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ


«Ο Ακάθιστος Ύμνος», ρωσική εικόνα του 14ου αιώνα. Στο κέντρο εικονίζεται η Παναγία, ενώ καθεμιά από τις μικρές περιφερειακές εικόνες αφορά τη διήγηση ενός από τους 24 «οίκους» του Ακάθιστου Ύμνου


Στην επίσημη λειτουργική γλώσσα η ακολουθία αυτή ονομάζεται «Ακάθιστος Ύμνος» ή μονολεκτικά «Ακάθιστος» από την ορθία στάση, που τηρούσαν οι πιστοί καθε όλη τη διάρκεια της ψαλμωδίας της. Έτσι και με τα λόγια και με τη στάση του σώματος εκφράζεται η τιμή, η ιδιαίτερη ευλάβεια, η ευχαριστία προς εκείνη, προς την οποία απευθύνουμε τους χαιρετισμούς μας.

Είναι δε η ακολουθία αυτή στη σημερινή λειτουργική μας πράξη εντεταγμένη στο λειτουργικό πλαίσιο της ακολουθίας του μικρού αποδείπνου, όπως ακριβώς τελέσθηκε απόψε. Έτσι γίνεται κάθε Παρασκευή στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες των Νηστειών, ακόμα και την Παρασκευή της Ε' Εβδομάδος, που μετά την τμηματική στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες ψαλμωδία του, ανακεφαλαιώνεται ολόκληρος ο ύμνος. Στα μοναστήρια, αλλά και στη σημερινή ενοριακή πράξη και παλαιότερα κατά τα διάφορα Τυπικά, έχουμε και αλλά λειτουργικά πλαίσια για την ψαλμωδία του ύμνου: την ακολουθία του όρθρου, του εσπερινού, της παννυχίδος ή μιας ιδιόρρυθμης Θεομητορικής Κωνσταντινουπολιτικής ακολουθίας, την «πρεσβεία». Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις σε ένα ορισμένο σημείο της κοινής ακολουθίας γίνεται μια παρεμβολή. Ψάλλεται ο κανών της Θεοτόκου και ολόκληρο ή τμηματικά το κοντάκιο και οι οίκοι του Ακάθιστου.

Θα παρατρέξωμε το διαφιλονικούμενο, εξ'άλλου, θέμα του χρόνου της συντάξεως και του ποιητού του Ακάθιστου. Πολλοί φέρονται ως ποιηταί του: ο Ρωμανός ο Μελωδός, ο Γεώργιος Πισίδης, οι πατριάρχαι της Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος, Γερμανός ο Α΄, ο Ιερός Φώτιος, ο Γεώργιος Νικομήδειας (Σικελιώτης), ποιηταί που έζησαν από τον Ζ΄ μέχρι τον Θ΄ αιώνα. Η παράδοσις παρουσιάζει μεγάλη αστάθεια και οι νεώτεροι μελετηταί, στηριζόμενοι στις λίγες εσωτερικές ενδείξεις που υπάρχουν στο κείμενο, άλλοι προτιμούν τον ένα και άλλοι τον άλλο από τους φερομένους ως ποιητάς του. Ένα ιστορικό γεγονός, με το οποίο συνεδέθη από την παράδοσι η ψαλμωδία του Ακάθιστου, θα μπορούσε να μας προσανατολίση κάπως στην αναζήτησί μας: Η επί του αυτοκράτορος Ηρακλείου πολιορκία και η θαυμαστή σωτηρία της Κωνσταντινουπόλεως την 8η Αυγούστου του έτους 626. Κατά το Συναξάριο μετά την λύσι της πολιορκίας εψάλη ο ύμνος αυτός στον ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών, ως δοξολογία και ευχαριστία για την σωτηρία, που απεδόθη στην θαυματουργική δύναμι της Θεοτόκου, της προστάτιδας της Πόλεως. Πατριάρχης τότε ήτο ο Σέργιος, που πρωτοστάτησε στους αγώνας για την άμυνα. Εύκολο ήταν να θεωρηθη και ποιητής του ύμνου, αν και ούτε ως υμνογράφος μας είναι γνωστός, ούτε και ορθόδοξος ήτο. Εξ' άλλου ο ύμνος θα έπρεπε να ήταν παλαιότερος, γιατί αν ήταν γραμμένος για την σωτηρία της Πόλεως δεν θα ήταν δυνατόν παρά ρητώς να κάμνη λόγο γι' αυτήν και όχι να αναφέρεται σε άλλα θέματα, όπως θα ιδούμε πιο κάτω. Η ψαλμωδία όμως του Ακάθιστου συνδέεται από τις ιστορικές πηγές και με άλλα παρόμοια γεγονότα: τις πολιορκίες και την σωτηρία της Κωνσταντινουπόλεως επί Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου (673), επί Λέοντος του Ισαύρου (717-718) και επί Μιχαήλ Γ΄ (860).

Όποιος όμως και αν ήταν ο ποιητής και με οποιοδήποτε ιστορικό γεγονός από τα ανωτέρω και αν συνεδέθη πρωταρχικά, ένα είναι το αναμφισβήτητο στοιχείο, που μας δίδουν οι σχετικές πηγές, ότι ο ύμνος εψάλλετο ως ευχαριστήριος ωδή προς την υπέρμαχο στρατηγό του Βυζαντινού κράτους κατά τις ευχαριστήριες παννυχίδες που ετελούντο εις ανάμνησιν των ανωτέρω γεγονότων. Κατά την παρατήρησι του συναξαριστού ο ύμνος λέγεται «Ακάθιστος», γιατί τότε κατά την σωτηρία της Πόλεως και έκτοτε μέχρι σήμερα, όταν οι, οίκοι του ύμνου αυτού εψάλλοντο, «ορθοί πάντες» τους ήκουαν εις ένδειξιν ευχαριστίας προς την Θεοτόκο, ενώ στους οίκους των άλλων κοντακίων «εξ έθους» εκάθηντο.

Γιατί όμως ψάλλεται κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή; Οι λύσεις των ανωτέρω πολιορκιών δεν συνέπεσαν κατ'αυτήν. Στις 8 Αυγούστου ελύθη η πολιορκία επί Ηρακλείου, τον Σεπτέμβριο η επί Πωγωνάτου, στις 16 Αυγούστου εωρτάζετο η ανάμνησις της σωτηρίας της Πόλεως επί Λέοντος Ισαύρου και στις 18 Ιουνίου ελύθη η πολιορκία επί Μιχαήλ του Γ΄. Με την Μεγάλη Τεσσαρακοστή συνεδέθη προφανώς εξ αιτίας ενός άλλου καθαρώς λειτουργικού λόγου: Μέσα στην περίοδο της Νηστείας εμπίπτει πάντοτε η μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Είναι η μόνη μεγάλη εορτή, που λόγω του πένθιμου χαρακτήρας της Τεσσαρακοστής, στερείται προεορτίων και μεθεόρτων. Αυτήν ακριβώς την έλλειψη έρχεται να κάλυψη η ψαλμωδία του Ακάθιστου, τμηματικώς κατά τα απόδειπνα των Παρασκευών και ολόκληρος κατά το Σάββατο της Ε΄ εβδομάδος. Το βράδυ της Παρασκευής ανήκει λειτουργικούς στο Σάββατο, ήμερα που μαζί με την Κυριακή είναι οι μόνες ήμερες των εβδομάδων των Νηστειών, κατά τις οποίες επιτρέπεται ο εορτασμός χαρμόσυνων γεγονότων, και στις όποιες, καθώς είδαμε, μετατίθενται οι εορτές της εβδομάδος. Καθε ορισμένα Τυπικά ο Ακάθιστος εψάλλετο πέντε ήμερες προ της εορτής του Ευαγγελισμού και κατ' άλλα τον όρθρο της ημέρας της εορτής. Ο Ακάθιστος ύμνος είναι το κοντάκιο του Ευαγγελισμού, ο ύμνος της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού.

Όταν ο Ακάθιστος συνεδέθη με τα ιστορικά γεγονότα, που αναφέραμε, τότε συνετέθη νέο ειδικό προοίμιο, γεμάτο δοξολογία και ικεσία, το τόσο γνωστό «Τη ύπερμάχω». Στην υπέρμαχο στρατηγό, η πόλις της Θεοτόκου, που λυτρώθηκε χάρι σ'αυτήν από τα δεινά, αναγράφει τα νικητήρια και παρακαλεί αυτήν που έχει την ακαταμάχητη δύναμι να την ελευθερώνη από τους ποικίλους κινδύνους για να την δοξολογή κράζοντας το: «Χαίρε, νύμφη ανύμφευτε». Ο ύμνος ψάλλεται και πάλι σε ήχο πλ. δ΄.



«Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια,

ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια

αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε·

αλλ' ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,

εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον,

ίνα κράζω σοι·

Χαίρε, νύμφη ανύμφευτε».

Πηγή: http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=afier&contents=contents_MegaliSarakosti.asp&main=kat007&file=2.8.3.htm

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ - ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

Στην αρχή της Μεγάλης Σαρακοστής, στο μεγάλο απόδειπνο των τεσσάρων πρώτων ημερών της Α΄ Εβδομάδας των Νηστειών διαβάζεται χωρισμένος σε τέσσερα μέρη ο Μεγάλος Κανόνας και ολόκληρος την Πέμπτη της Ε΄ εβδομάδας των Νηστειών. Ψάλλεται σε ήχο πλ. β΄ που είναι ιδιαίτερα κατανυκτικός, εκφραστικός του πένθους και της συντριβής της καρδιάς
Μπορούμε να περιγράψουμε το κανόνα αυτό σαν ένα θρήνο μετάνοιας που μας μεταφέρει στο βάθος και στο πεδίο δράσης της αμαρτίας, κλονίζοντας τη ψυχή μας με την απόγνωση, τη μετάνοια και την ελπίδα. Με μιά μοναδική τέχνη ο Άγιος Ανδρέας συνυφαίνει τα μεγάλα βιβλικά θέματα: Αδάμ και Εύα, Παράδεισος και Πτώση, Πατριάρχες, Νώε και κατακλυσμός, Δαβίδ, Χώρα της Επαγγελίας και τελικά Χριστός και Εκκλησία, ομολογία των αμαρτιών και μετάνοια. Τα γεγονότα της ιερής ιστορίας παρουσιάζονται σαν γεγονότα της ζωής μου. Οι ενέργειες του Θεού στο παρελθόν αποβλέπουν σε μένα και στη σωτηρία μου, η τραγωδία της αμαρτίας και η προδοσία παρουσιάζονται σαν προσωπικά δική μου τραγωδία. Η ζωή μου παρουσιάζεται σαν ένα κομμάτι της μεγάλης πάλης ανάμεσα στο Θεό και τις δυνάμεις του σκότους που επαναστατούν εναντίον του.
Η πνευματική ιστορία του κόσμου είναι επίσης και δική μου ιστορία. Γίνονται για μένα μια πρόκληση με τα αποφασιστικά γεγονότα και τις πράξεις από το παρελθόν, που το νόημά τους και η δύναμή τους είναι αιώνια, γιατί κάθε ανθρώπινη ψυχή - μοναδική και ανεπανάληπτη - συγκινείται από το ίδιο δράμα, αντιμετωπίζει την ίδια τελικά εκλογή, ανακαλύπτει την ίδια πραγματικότητα.
Το έργο και ο σκοπός του Μεγάλου Κανόνα είναι να ξεσκεπάσει την αμαρτία και έτσι να μας οδηγήσει στη μετάνοια. Η αποκάλυψη αυτή, δεν γίνεται με ορισμούς και απαριθμήσεις, αλλά με μια βαθειά ενατένηση στη μεγάλη βιβλική ιστορία που είναι η ίδια η ιστορία της αμαρτίας, της μετάνοιας και της συγγνώμης.
Καταλαβαίνουμε ότι αμαρτία είναι, πρώτα απ' όλα, η άρνηση ότι η ζωή είναι προσφορά ή θυσία στο Θεό, με άλλα λόγια δηλαδή, η άρνηση ότι η ζωή έχει θεϊκό προσανατολισμό, ότι η αμαρτία, επομένως, είναι από τις ρίζες της, η παρέκκλιση της αγάπης μας από τον τελικό σκοπό της.
Για να καταλάβουμε σωστά τον Μεγάλο Κανόνα θα πρέπει να ξέρουμε την Αγία Γραφή και να έχουμε την ικανότητα να μεταφέρουμε τα νοήματά του στη ζωή μας.
"Κανόνες" στην εκκλησιαστική υμνογραφία λέγονται ύμνοι μεγάλοι, αποτελούμενοι από μικρότερες ενότητες, που ονομάζονται "Ωδές". Κάθε "Ωδή" (σημαίνει άσμα θρησκευτικό, από το ρήμα άδω) αποτελείται από τον "ειρμό", που είναι η πρώτη στροφή κάθε Ωδής και χρησιμεύει σαν υπόδειγμα και βάση των στροφών που ακολουθούν, τα λεγόμενα τροπάρια (τρέπονται σύμφωνα με τον ειρμό).
Μέγας ονομάσθηκε για την έκτασή του, αποτελείται από εννέα ωδές, έντεκα ειρμούς (η β΄και η γ΄ ωδή έχουν από δύο ειρμούς) και 250 τροπάρια (25 η α΄ ωδή, 41 η β΄, 28 η γ΄, 29 η δ΄, 23 η ε΄, 33 η στ΄, 22 η ζ΄, 22 η η΄ και 27 η θ΄).
Συντάχθηκε από τον Άγιο Ανδρέα αρχιεπίσκοπο Κρήτης, ο οποίος γεννήθηκε γύρω στα 660 στη Δαμασκό. Έγινε μοναχός στα Ιεροσόλυμα και κληρικός στη Κωνσταντινούπολη. Ψηφίσθηκε μετά το 710 αρχιεπίσκοπος Κρήτης. Άφησε πλούσιο συγγραφικό έργο, κυρίως υμνογραφικό και ομηλιτικό.
Την Πέμπτη της Ε΄ εβδομάδας των Νηστειών, στα μοναστήρια ψάλλεται ολόκληρος την δ΄ ώρα της νύκτας, γύρω στα μεσάνυχτα και στους ενοριακούς ναούς το βράδυ της Τετάρτης μαζί με το μικρό απόδειπνο, της ίδιας εβδομάδας.
Το θέμα και το σκοπό του Κανόνα περιγράφει το συναξάρι της Ε΄ Εβδομάδας των Νηστειών: "Ο ποιητής, με πλήθος αγιογραφικών ιστορημάτων και παραδειγμάτων, θετικών και αρνητικών, από την πλάση και τη πτώση του Αδάμ ως την Ανάληψη του Χριστού και τον ευαγγελισμό της ανθρωπότητος από τους Αποστόλους, παρακινεί κάθε ψυχή να μιμείται τις καλές πράξεις, ν' αποφεύγει τις φαύλες και να καταφεύγει πάντα στο Θεό με μετάνοια, δάκρυα, εξομολόγηση και κάθε ευαρέστηση."

Πηγή: http://www.monipetraki.gr/kanon.html

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕ...........



Τον Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Ό μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον Ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήσει. Ήταν 13 ετών. Ενάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στην συγκεκριμένη κλινική. Ένας μικρός πονοκέφαλος τον οδήγησε εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του εγκεφάλου. Ή καταγωγή του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας. Οι γονείς του αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην Πάτρα. Αυτός, λίγο μετά την είσοδο του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτιστεί. Άκουγε για τον Χριστό και ήθελε να γίνει παιδί Του. Βαπτίστηκε "εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος", κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.

Όλοι τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Ό καρκίνος προχωρήσει αρκετά και ήδη του είχε στερήσει την όραση. Δεν έβλεπε καθόλου, τίποτε και κανέναν. Άκουγε όμως με μεγάλη και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν. Έλεγε ότι ο Θεός τον αγαπά πολύ. Προσευχόταν και παρακαλούσε και τους γονείς του να κάνουν το 'ίδιο.

Όσοι τον επισκέπτονταν καταλάβαιναν να υπάρχει κάτι διαφορετικό σ' αυτό το παιδί. Μιλούσε συνέχεια για τον Θεό. Ήταν πάντα ευγενικό και χαρούμενο. Το πρόσωπό του έλαμπε. Ήθελε να κοινωνάει συχνά των Τιμίων Δώρων. Όταν κάποιες φορές ή μητέρα του ήταν σε κάποιον άλλο χώρο της κλινικής, φώναζε: "Μητέρα, έλα γρήγορα. Φτάνει ο παππούλης με τον Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσεις". και έτσι γινόταν. Ό ιερέας ερχόταν και εύρισκε τον Δημητράκη καθισμένο στο κρεβάτι του, με ανοιχτό το στόμα κάνοντας με ευλάβεια το σταυρό του.

Ενώ δεν γνώριζε την ακριβή ώρα της προσελεύσεως του ιερέως με τα Τίμια Δώρα, με διορατικό χάρισμα τον έβλεπε να έρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δυο κλειστές πόρτες πού χώριζαν το δωμάτιο του από τον διάδρομο πού ερχόταν ο ιερέας. Αυτό το βεβαιώνει και ή ευλαβής κυρία Μαρία Γαλιατσάτου ή οποία εθελοντικώς φρόντιζε το παιδί αυτό. "Κυρία Μαρία, θέλω κάτι να σας πω", της είπε μία μέρα. "Όταν έρχεται ο παππούλης με τον Χριστό, τον βλέπω στις σκάλες πού ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δυο ψηλοί, όμορφοι άνθρωποι με ολόασπρη στολή πού γέρνουν προς το Άγιο Ποτήριο και με ανοιχτά τα χέρια τους το προστατεύουν".

Κάποτε τον ρώτησε ο γιατρός: "Τι κάνεις Δημητράκη, πώς πάμε;". Του απάντησε: "Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πω κάτι από κοντά; Εγώ καλά είμαι. Εσείς μη στεναχωριέστε πού έφυγε ή γυναίκα σας. Ό Θεός θα είναι μαζί σας, γιατί είσθε καλός άνθρωπος". Ό γιατρός έμεινε λίγο ακίνητος. Κανείς δεν ήξερε το θλιβερό γεγονός πού είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα στο σπίτι του ότι δηλαδή τον εγκατέλειψε και πήρε άλλον άνδρα.

"Αυτό είναι παιδί του Θεού", έλεγαν όσοι το γνώριζαν.

Την τελευταία φορά πού κοινώνησε δεν μπορούσε

πλέον να σταθεί καθιστός στο κρεβάτι, αλλά υποδέχθηκε

με χαρά και λαχτάρα τον Χριστό ξαπλωμένος. "Ευχαριστώ

πολύ", ψέλλισε και μετά έκοιμήθη.

Ό ιερέας, όταν την άλλη μέρα πήγε στο νεκροτομείο να διαβάσει στον Δημητράκη το τρισάγιο, είπε: "Τέτοιο λείψανο πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω. Το πρόσωπο του είναι χαμογελαστό, λάμπει και έχει το χρώμα του κεχριμπαριού". Οι γονείς του αγάπησαν τον Χριστό πολύ και θέλουν και αυτοί να βαπτιστούν.



Από το Ασκητές μέσα στον κόσμο περ. "Στύλος Όρθ" τ. 58

«Κάθε γλώσσα θα ομολογήσει, θέλοντας και μη θέλοντας ότι.»

Το περιεχόμενο της προσευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»

Αυτή, λοιπόν, η θεία προσευχή, η επίκληση του Σωτήρα μας, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» είναι και προσευχή και ευχή και ομολογία πίστεως και μεταδίδει το Άγιο Πνεύμα και χορηγεί τις θείες δωρεές, είναι και κάθαρση της καρδιάς, διώχνει τους δαίμονες και κατοικίζει μέσα της τον Ιησού Χριστό, είναι πηγή πνευματικών σκέψεων και θείων λογισμών, απολύτρωση των αμαρτιών, θεραπεία των ψυχών και των σωμάτων, χορηγός θείου φωτισμού, ανάβρυση του ελέους του Θεού και βραβεύτρια με αποκαλύψεις και θείες μυήσεις του ταπεινού ανθρώπου, και η μόνη σωτηρία, επειδή περιέχει το σωτηριώδες όνομα του Θεού μας, το οποίο είναι το μόνο όνομα που επικαλούμεθα, δηλαδή του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού. Και δεν υπάρχει άλλο όνομα με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε , όπως λέει ο Απόστολος.

Γι’ αυτό και είναι και προσευχή, διότι μ’ αυτήν ζητούμε παρακλητικά το θείο έλεος, είναι και ευχή επειδή παραδίδουμε τους εαυτούς μας στο Χριστό με το να Τον επικαλούμεθα. Είναι ομολογία, διότι μακαρίστηκε ο Πέτρος επειδή ομολόγησε αυτό το όνομα. Παρέχει το Πνεύμα διότι «κανένας δεν λέει τον Ιησού Κύριο, παρά με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος». Χορηγεί θείες δωρεές διότι γι’ αυτήν λέει ο Χριστός στον Πέτρο «θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών». Είναι κάθαρση καρδιάς διότι βλέπει το Θεό και Τον καλεί και καθαρίζει αυτόν που βλέπει. Διώχνει τους δαίμονες, διότι με το Όνομα του Ιησού Χριστού διώχθηκαν και διώκονται όλοι οι δαίμονες. Είναι και κατοίκηση Χριστού μέσα μας διότι με το να Τον φέρουμε στη μνήμη μας είναι μέσα μας και με την ενθύμηση κατοικεί και μας γεμίζει ευφροσύνη, όπως λέει, «θυμήθηκα το Θεό και γέμισα ευφροσύνη» . Είναι πηγή πνευματικών σκέψεων και λογισμών, διότι ο Χριστός είναι ο θησαυρός κάθε σοφίας και γνώσεως, και αυτά τα χορηγεί σ’ εκείνους που μέσα τους κατοικεί. Είναι απολύτρωση των αμαρτιών, επειδή λέει γι’ αυτήν «Όσα λύσεις, θα είναι λυμένα στον ουρανό». Είναι θεραπευτήριο ψυχών και σωμάτων, επειδή λέει «στο όνομα του Ιησού Χριστού, σήκω και περπάτα» και «Αινέα, σε θεραπεύει ο Ιησούς Χριστός». Χορηγεί το θείο φωτισμό, διότι ο Χριστός είναι το αληθινό φως και μεταδίδει σ’ αυτούς που Τον επικαλούνται από τη λαμπρότητα και τη χάρη Του. «Ας είναι, λέει, η λαμπρότητα του Κυρίου και Θεού μας σ’ εμάς», και «όποιος με ακολουθεί θα έχει το φως της ζωής». Είναι πηγή του θείου ελέους διότι ζητούμε το έλεος. Και ο Κύριος είναι ελεήμων και ελεεί όλους όσοι τον επικαλούνται, και κάνει γρήγορη εκδίκηση εκείνων που βοούν προς Αυτόν. Και βραβεύει, με αποκαλύψεις και θείες μυήσεις, τους ταπεινούς, διότι αύτη δόθηκε και στον αλιέα Πέτρο με αποκάλυψη του ουρανίου Πατέρα, και ο Παύλος ανυψώθηκε εν Χριστώ και άκουσε αποκαλύψεις. Και πάντοτε αυτό ενεργεί. Και είναι η μόνη σωτηρία διότι, λέει ο Απόστολος «με κανέναν άλλο δεν μπορούμε να σωθούμε», και «Αυτός είναι ο σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός». Γι’ αυτό και κατά την εσχάτη ημέρα «κάθε γλώσσα θα ομολογήσει» και θα ανυμνήσει, θέλοντας και μη θέλοντας «ότι Κύριος είναι ο Ιησούς Χριστός, για να δοξάζεται ο Θεός Πατέρας». Και αυτό είναι το σημάδι της πίστεως μας, ότι  είμαστε και ονομαζόμαστε Χριστιανοί και δίνουμε μαρτυρία ότι είμαστε εκ Θεού. «Όποιος ομολογεί πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός που ήλθε και έγινε άνθρωπος, αυτός είναι εκ του Θεού» λέει όπως είπαμε και πριν, και όποιος δεν ομολογεί δεν είναι εκ του Θεού. Και αυτός που δεν ομολογεί τον Ιησού Χριστό είναι από τον Αντίχριστο.

Γι’ όλα αυτά, πρέπει όλοι οι πιστοί να ομολογούν ασταμάτητα αυτό το όνομα και για την ανακήρυξη της πίστεως, και για την αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, από την οποία δεν πρέπει κανένα πράγμα να μας χωρίσει ποτέ, και για τη χάρη και άφεση και απολύτρωση και θεραπεία, και αγιασμό και φωτισμό και προ πάντων τη σωτηρία που προέρχονται από το όνομα αυτό. Με το θειο αυτό όνομα θαυματούργησαν και δίδαξαν οι απόστολοι. Γι’ αυτό και ο Ευαγγελιστής – Ιωάννης- λέει: «Αυτά γράφτηκαν για να πιστέψετε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού» αυτή είναι η πίστη «ώστε πιστεύοντας να έχετε διά του ονόματος Του ζωή» . Αυτή είναι η σωτηρία και η ζωή.

 (Αγίου Συμεών, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Η Προσευχή του Ιησού, Εκδ. Επέκταση)

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com

 

 

Πράξεις που δεν κάναμε.. Λόγια που δεν είπαμε...

 

Νομίζουμε ότι θα είμαστε αιώνιοι, νομίζουμε ότι πάντα όλοι θα είναι εδώ για να πούμε και να κάνουμε ότι έχουμε παραλείψει στο πέρασμα του χρόνου.

Είναι δύσκολο να πούμε: συγνώμη, σ’ αγαπώ, σε χρειάζομαι, σε σκέφτομαι;

Γιατί; Δείχνει αδυναμία; Πιστεύουμε ότι ο αποδέκτης θα το «εκμεταλλευτεί» ή στην καλύτερη περίπτωση δεν θα το καταλάβει ή δεν θα νοιώθει το ίδιο; Μα ζούμε για να εκφράζουμε τα δικά μας συναισθήματα και όχι για να προκαταβάλουμε και τα συναισθήματα των άλλων. Αν εμείς είμαστε πραγματικοί σ’ αυτό που κάνουμε και πιστεύουμε, ο άλλος σίγουρα θα λάβει το μήνυμα.

Ας μην αφήνουμε κενά , που αργότερα θα τα κουβαλάμε και θα μας πληγώνουν, το τώρα είναι πολύ πιο σημαντικό από το κάποτε.

Σχέσεις ερωτικές – συγγενικές – φιλικές, που κάποια στιγμή «έχασαν» τον δρόμο τους και άρχισαν να θεωρούνται αυτονόητες, ας προσπαθήσουμε να τις ξαναζωντανέψουμε.

Ναι, ο σύντροφός μας, οι γονείς μας, οι φίλοι μας, τ’ αδέρφια μας, μας αγαπούν και νοιάζονται για εμάς. Το αυτονόητο μόνο; Γιατί να μην το κάνουμε περισσότερο ουσιαστικό δείχνοντάς το και με πράξεις που δεν θεωρούνται αυτονόητες; Που δεν χάνονται μέσα στις πράξεις της απλής καθημερινότητας;

Κάποια στιγμή μπορεί κάτι να μην πήγε καλά, κάποια στιγμή κάποιος μπορεί να αισθάνθηκε ότι είχε προνομιακή μεταχείριση έναντι κάποιου άλλου, ότι «πήρε» περισσότερη αγάπη κι ενδιαφέρον σε σχέση με κάποιον άλλο, ότι προσφέρει περισσότερα απ’ ότι λαμβάνει..

Μα οι πραγματικές και αληθινές σχέσεις δεν είναι «δούνε και λαβείν». Δεν υπάρχει ζυγαριά, τι έδωσες εσύ για να δώσω κι εγώ το αντίστοιχο.

Ναι, κάποια στιγμή στη διαδρομή σε μια ερωτική σχέση ο ένας μπορεί να έχει τη δυνατότητα να προσφέρει «κάτι παραπάνω». Μα και το να δέχεσαι είναι εξ’ ίσου δύσκολο με το να προσφέρεις.

Στην διαδρομή μιας φιλίας δεν μπορεί πάντα ο δρόμος να έχει το ίδιο μήκος για όλους. Η δύναμη όμως της αληθινής φιλίας είναι, αυτός που θα ξεφύγει για λίγο, πιο μπροστά να μπορεί ή να περιμένει τον φίλο ή να του δώσει το χέρι και να τον πάρει, να τον τραβήξει μαζί του.

Οι γονείς, μια μόνιμα παρεξηγημένη σχέση. Πάντα ξέρουν αυτοί το καλό μας κι εμείς είμαστε «ανίκανοι» να το δούμε και να το καταλάβουμε. Καβγάδες ατελείωτοι. Υπάρχει όμως έστω κι ένας που να πιστεύει ότι δεν μας αγαπάνε πραγματικά και ότι πράγματι δεν θέλουν το καλό μας; Με πιεστικό και λάθος τρόπο είναι η αλήθεια κάποιες φορές, αλλά με πραγματικό ενδιαφέρον και ανιδιοτέλεια.

Τ’ αδέρφια μεταξύ τους, «προαιώνια έχθρα» για το ποιος είναι ο αγαπημένος των γονιών, ποιος θ’ αγαπηθεί περισσότερο, ποιος είναι ο καλύτερος, ποιος θεωρείται η αδυναμία τους. Μα στην διαδικασία της ζωής είναι λογικό κάποιος να είναι πιο αδύναμος ή να έχει περισσότερη ανάγκη από προσοχή και βοήθεια, δε σημαίνει ότι ο άλλος δεν έχει το ίδιο μερίδιο αγάπης, ότι δεν έχει το ίδιο μερίδιο φροντίδας κι ενδιαφέροντος από τους γονείς. Απλά έτυχε να είναι πιο δυνατός και να το χρειάζεται λιγότερο σε κάποια δεδομένη στιγμή.

Γιατί λοιπόν θα πρέπει να χαθεί μια ουσιαστική ερωτική, συγγενική, φιλική ή αδερφική σχέση επειδή όλοι διεκδικούμε για τον εαυτό μας τον ρόλο του πρωταγωνιστή, με αποτέλεσμα αυτό να μας κάνει «ανίκανους» να εκφράζουμε συναισθήματα που καταπιέζουμε έναντι μιας ζήλιας, ενός παράπονου, μιας ανασφάλειας, ενός απωθημένου;

Μιλάμε για την μοναξιά της εποχής μας και η μοναξιά των προσωπικών μας σχέσεων τι γίνεται;;; Από ‘κει δεν ξεκινάνε όλα, για να φτάσουν στο ευρύτερο σύνολο;

Όλοι οι δικοί μας άνθρωπου είναι εδώ, για να τους πιάσουμε το χέρι και να τους πούμε: συγνώμη, σ’ αγαπώ, σε χρειάζομαι, σε σκέφτομαι, είμαι δίπλα σου.

Τώρα μπορούμε να το κάνουμε. Γιατί να χάσουμε την ευκαιρία;

Στο κάτω κάτω ας μετανιώσουμε για κάτι που κάναμε και είπαμε, παρά για κάτι που δεν κάναμε και δεν είπαμε, για κάτι που αφήσαμε μισό, για κάτι που αφήσαμε για αύριο…

 



Πηγή: www.vatopaidi.wordpress.com

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Οι Άγιοι 40 Μάρτυρες εν Σεβαστεία (Εορτάζουν 9 Μαρτίου)




Στις 9 Μαρτίου, η Αγία Ορθόδοξος μας Εκκλησία γιορτάζει την μνήμη των αγίων 40 Μαρτύρων, που μαρτύρησαν στη πόλη της Σεβάστειας της Μικράς Ασίας (Άγκυρα-Τουρκία).

Οι άγιοι 40 Μάρτυρες καταγόντουσαν από διάφορες πατρίδες. Όλοι ήσαν στρατιώτες, κάτω από ένα στρατηγό, και έδρασαν στα χρόνια του βασιλιά Λικινίου κατά το έτος 320 μ.Χ. Αυτοί οι στρατιώτες του Χριστού συνελήφθηκαν, επειδή ήσαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί και ομολόγησαν δημόσια την πίστη τους προς τον Χριστό. Αφού εξετάσθηκαν στο στρατιωτικό δικαστήριο, τους αλυσόδεσαν με βαριές αλυσίδες και τους φυλάκισαν. Κατόπιν και ενώ οι ειδωλολάτρες έριχναν πέτρες στα πρόσωπα και τα στόματα των μαρτύρων, δεν τους κτυπούσαν παρά μόνον γύριζαν και κτυπούσαν εκείνους που τις έριχναν. Στη συνέχεια, επειδή ο χειμώνας εκείνης της χρονιάς ήταν τρομερός και κρύο και πάγος πολύς έπεσε στη πόλη της Σεβάστειας, οι άγιοι καταδικάσθηκαν να ριχθούν ολόγυμνοι μέσα στη λίμνη της πόλης.

Οι άγιοι οδηγήθηκαν στη λίμνη. Πλησίον της λίμνης υπήρχε ένα λουτρό στο οποίο οι ειδωλολάτρες άναψαν μεγάλη φωτιά, για να δελεάσουν τους μάρτυρας. Όποιος, λοιπόν, ήθελε να απαρνηθεί τον Χριστό θα μπορούσε να ζεσταθεί και να σώσει την ζωή του. Οι στρατιώτες του βασιλιά έριξαν τους μάρτυρες μέσα στα παγωμένα νερά της λίμνης. Το κρύο ήταν τόσο σκληρό, που τα πάντα πάγωναν. Αυστυχώς, μέσα απ’ αυτό το μαρτύριο ένας από τους 40 λιγοψύχησε και απαρνήθηκε τον Χριστό. Μπαίνοντας όμως μέσα στο λουτρό από το πολύ κρύο στη απότομη ζέστη πέθανε αμέσως. Ο φύλακας, που παρακολουθούσε όσα συνέβαιναν, πήδηξε μέσα στη λίμνη ομολογώντας πίστη στο Χριστό. Αυτό το έκανε, διότι, καθ’ όλη τη διάρκεια της νύκτας έβλεπε ένα ουράνιο φως να φωτίζει όλη τη λίμνη, όπου ήσαν οι μάρτυρες και 40 λαμπρά στεφάνια επάνω στα κεφάλια των μαρτύρων. Όταν ο ένας αποστάτησε, είδε να απομακρύνεται και το στεφάνι του. Βλέποντας, λοιπόν, όλο αυτό μεγαλείο, πήδηξε μέσα στη λίμνη ομολογώντας πίστη στο Χριστό.

Οι μάρτυρες υπέφεραν αυτό το σκληρό μαρτύριο όλη τη νύκτα. Όταν ξημέρωσε, επειδή ήσαν λιποθυμισμένοι, σύντριψαν τα σκέλη τους και ο βασιλιάς διέταξε να κάψουν τα σώματά τους. Έτσι, φόρτωσαν τα σώματα των αγίων μαρτύρων επάνω σε άμαξα.

Ανάμεσα στους 40 Μάρτυρες υπήρξε ένας, ο νεαρότερος όλων, που ονομαζόταν Μελίτων. Αυτός ο νέος υπέστη με καρτερία τα βάσανα υπέρ του Χριστού. Δεν λιγοψύχησε, δεν υπέκυψε, δεν υποχώρησε. Έμεινε πιστός, αλλά, λόγω του νεαρού της ηλικίας, ο βασιλιάς τον ευσπλαγχνίσθηκε και τον χάρισε στη μητέρα του με την ελπίδα, ότι θα ζήσει και θα απαρνηθεί αργότερα την πίστη στο Χριστό. Όμως, η ηρωική και πιστή στο Χριστό μητέρα, βλέπουσα το παιδί της ακόμη ζωντανό και φοβουμένη, μήπως δειλιάσει και ευρεθεί ανάξιος της τιμής και της δόξας των συστρατιωτών του, στάθηκε δίπλα του και του έδιδε θάρρος. Προέτρεπε το παιδί της, να φανεί ανδρείος και του έλεγε: «Γλυκό μου παιδί, του έλεγε, παιδί ήδη του ουράνιου Πατέρα, υπέμεινε λίγο ακόμη, για να γίνεις τέλειος μάρτυς του Χριστού, μη φοβηθείς τα βάσανα. Να, ο Χριστός παρίσταται αοράτως βοηθός σου, ακόμα λίγο, παιδί μου, και δεν θέλεις να υποστείς άλλο θλιβερό. Όλα τα βάσανα πέρασαν, νίκησες όλα τα φοβερά με την ανδρεία σου χαρά πρόκειται να έχεις μετά απ’ αυτά και θα συμβασιλεύεις με τον Χριστό και θα γίνεις πρεσβευτής για την μητέρα σου».

Βλέποντας, λοιπόν, η φιλόστοργος μητέρα, ότι οι στρατιώτες φόρτωσαν τα σώματα των μαρτύρων σε άμαξα και άφησαν τον γυιό της, με την ελπίδα ότι θα ζήσει, καταφρόνησε την σωματική της αδυναμία και σηκώνοντας το παιδί της ακολουθούσε πίσω από την άμαξα. Όταν διαπίστωσε, ότι απέθανε επάνω στους ώμους της, σκίρτησε από χαρά για το χαροποιό τέλος του γυιού της. Έφερε, λοιπόν, το ιερό λείψανό του και το τοποθέτησε επάνω στη σωρό μαζί με τα λείψανα των άλλων συμμαρτύρων του.

Οι στρατιώτες άναψαν μεγάλη φωτιά και κατέκαυσαν τα σώματα των αγίων’ έπειτα, απ’ ό,τι απέμεινε τα έριξαν στον ποταμό από φθόνο για να μην τα λάβουν οι χριστιανοί. Αλλ’ ο Θεός φρόντισε και τα λείψανα συγκεντρώθηκαν σ’ ένα κρημνό του ποταμού, τα οποία και περισυνέλεξαν οι χριστιανοί και αποτελούν για όλους τους Ορθοδόξους πλούτο πνευματικό, ευλογία, πηγή θείας Χάριτος και ιαμάτων.

Η ζωή και το μαρτύριο των Αγίων 40 Μαρτύρων μας ενθαρρύνει μέσα στο πνευματικό στάδιο της νηστείας. Ας μη δειλιάζουμε, αλλά με θάρρος και πίστη στο Σωτήρα Χριστό, ας Τον παρακαλούμε να ενισχύει την πίστη μας.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2010/03/09/%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85%cf%82-40-%ce%bc%ce%ac%cf%81%cf%84%cf%85%cf%81%ce%b5%cf%82/#more-33438

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Τί πας στην εκκλησία αφού δεν καταλαβαίνεις εκείνα που λέγονται;

Η πιο ωφέλιμη πλημμύρα!

Με λιμάνια μέσα στο πέλαγος μοιάζουν οι ναοί, που ο Θεός εγκατέστησε στις πόλεις· πνευματικά λιμάνια, όπου βρίσκουμε απερίγραπτη ψυχική ηρεμία όσοι σ' αυτά καταφεύγομε, ζαλισμένοι από την κοσμική τύρβη. Και όπως ακριβώς ένα απάνεμο και ακύμαντο λιμάνι προσφέρει ασφάλεια στα αραγμένα πλοία, έτσι και ο ναός σώζει από την τρικυμία των βιοτικών μεριμνών όσους σ' αυτόν προστρέχουν και αξιώνει τους πιστούς να στέκονται με σιγουριά και ν' ακούνε το λόγο του Θεού με γαλήνη πολλή.

Ο ναός είναι θεμέλιο της αρετής και σχολείο της πνευματικής ζωής. Πάτησε στα πρόθυρά του μόνο, οποιαδήποτε ώρα, κι αμέσως θα ξεχάσεις τις καθημερινές φροντίδες. Πέρασε μέσα, και μια αύρα πνευματική θα περικυκλώσει την ψυχή σου. Αυτή η ησυχία προξενεί δέος και διδάσκει τη χριστιανική ζωή, ανορθώνει το φρόνημα και δεν σε αφήνει να θυμάσαι τα παρόντα· σε μεταφέρει από τη γη στον ουρανό. Κι αν τόσο μεγάλο είναι το κέρδος όταν δεν γίνεται λατρευτική σύναξη, σκέψου, όταν τελείται η Λειτουργία και ο Χριστός βρίσκεται ανάμεσα στους πιστούς, ο Θεός Πατέρας δέχεται την τελούμενη θυσία, το Άγιο Πνεύμα χορηγεί τη δική Του αγαλλίαση, τότε λοιπόν, με πόση ωφέλεια πλημμυρισμένοι δεν φεύγουν από το ναό οι εκκλησιαζόμενοι;

(Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

Τί συμβολίζουν τα μέρη του ναού;

Αδελφοί μου, το άγιο Βήμα φανερώνει το θρόνο του Θεού. Το καθολικό φανερώνει τον παράδεισο και ο νάρθηκας φανερώνει την θύρα του παραδείσου. Να χαίρεστε και να ευφραίνεστε και η αγιοσύνη σας, άγιοι ιερείς, όπου σας εχάρισε ο Θεός το άγιο Βήμα, όπου είναι θρόνος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Να απέχετε, αδελφοί μου, οι κοσμικοί να μη μπαίνετε μέσα εις το άγιο Βήμα. Δεν πρέπει να μπαίνη κανείς άλλος από τον παπά όπου λειτουργεί, και ο διάκονος. Να χαίρεστε, αδελφοί μου, και σεις οι κοσμικοί, όπου σας εχάρισε ο Θεός το καθολικό, όπου φανερώνει τον παράδεισο. Να χαίρεστε και σεις οι γυναίκες, αδελφαί μου, όπου σας εχάρισεν ο Θεός τον νάρθηκα, όπου φανερώνει την θύρα του παραδείσου.

Και να εμβαίνετε, αδελφοί μου, άνδρες και γυναίκες, μέσα εις την εκκλησίαν με φόβο και τρόμο και να μη κάμνετε κουβέντες· και να μη εμ­βαίνετε μέσα εις την εκκλησίαν, διά να βλέπετε οι άνδρες τας γυναίκας και αι γυναίκες τους άν­δρας, αλλά να κάμνετε τον σταυρόν σας με φόβον και τρόμον, να ακούετε την θείαν Λειτουργίαν, να φωτίζεσθε και να καθαρίζεσθε από τας αμαρτίας σας.

(Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός)

 Τί πας στην εκκλησία αφού δεν καταλαβαίνεις εκείνα που λέγονται;

Ο διάβολος, θέλοντας να εμποδίσει μερικούς Χριστιανούς να μη πηγαίνουν στην εκκλησία, βάζει σ' αυτούς και αυτό τον εύλογο τάχα λογισμό· τί θέλετε να πάτε  στην εκκλησία; Εσείς και στην εκκλησία αν πάτε με το σώμα, όμως με το νου δεν είσθε μέσα, αλλά έξω. Αλλά εσείς μην ακούσετε τον κακό αυτό λογισμό αλλά πηγαίνετε με  προθυμία  στην εκκλησία του Θεού και όσο το δυνατόν σας αγωνίζεσθε να μαζεύετε το νου σας και μη τον αφήνετε να τρέχει στα εξωτερικά και βιοτικά πράγματα, για να μη εφαρμοστεί και σε σας εκείνο το ιδιόμελο «πολλάκις την υμνωδίαν εκτελών ευρέθην την αμαρτίαν εκπληρών τη μεν γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος». Εάν όμως παρ' όλο που βρισκόσαστε  στην εκκλησία με το σώμα, ο νους σας σκορπιστεί προς  τα έξω, μη ταράζεστε, αλλά πάλι να τον γυρίζετε στην εκκλησία και στον εαυτό σας. Και αν πάλι τρέξει έξω, πάλι και πάλι να τον γυρίζετε και να τον συμμαζώνετε στη καρδιά σας, και από την εκκλησία να μη φεύγετε.

Φυλαχθείτε δε ακόμη, αδελφοί, και από τον λογισμό τούτο· «εσύ είσαι αγράμματος και αμαθής και δεν καταλαβαίνεις εκείνα που λέγονται στην εκκλησία, και λοιπόν γιατί να πας;». Σας απαντά ένας άββας στο «Γεροντικό» ότι αν και σεις δεν καταλαβαίνετε εκείνα που λέγονται στην εκκλησία, ο διάβολος τα καταλαβαίνει, και για τούτο τρομάζει και φοβάται και φεύγει από σας· αφήνω δε, ότι και εσείς, αν και δεν τα καταλαβαίνετε όλα όσα λέγονται στην εκκλησία, όμως πολλά από αυτά τα ξέρετε και με εκείνα ωφελείσθε. Προσθέτω δε και τούτο, ότι αν εσείς συχνά πηγαίνετε στην εκκλησία και ακούτε τα θεία λόγια, η συνέχεια εκείνη με το καιρό σας κάνει  να καταλαβαίνετε εκείνα που πριν δεν καταλαβαίνατε, όπως λέει ο Χρυσόστομος, διότι ο Θεός βλέποντας τη προθυμία σας ανοίγει το νου σας και τον φωτίζει στο να τα καταλαβαίνει.

 Πώς θα φυλάξουμε την ωφέλεια από τον εκκλησιασμό;

Με ποίο τρόπο μπορείτε να φυλάξετε αμόλυντη εκτός της εκκλησίας την καθαρότητα εκείνη που λάβατε μέσα στην εκκλησία; Εγώ να σας πω: εάν θυμάστε πάντοτε εκείνα που ακούσατε και μάθατε στην εκκλησία.

Μάλιστα δε και με τούτο μπορείτε να φυλάτε ολόκληρη την καθαρότητα και ευλάβεια που λάβατε από την εκκλησία, εάν συχνά πηγαίνετε και ανανεώνετε με νέες διδασκαλίες την διάθεσή σας στο καλό, φωτίζοντας μεν το νου σας με το φως της θείας γνώσεως, θερμαίνοντας δε τη θέληση και καρδιά σας με την αγάπη των εντολών του Κυρίου. Διότι καθώς το ρούχο όταν πλένεται συχνά  δεν λερώνει και καθώς όταν το φυτό συχνά ποτίζεται δεν ξεραίνεται, έτσι και ο Χριστιανός· όσο συχνά πηγαίνει στην εκκλησία του Χριστού και πλένεται και ποτίζεται από τα νάματα της θείας διδασκαλίας, φυλάγεται καθαρός και ούτε μολύνεται ούτε ξεραίνεται ο καρπός της αρετής του και ευλάβειας, αλλά αυξάνει ημέρα μα την  ημέρα και κάνει καρπούς αθανάτους άξιους για την αποθήκη της Βασιλείας των ουρανών.

Μη μοιάσετε λοιπόν και σεις αδελφοί με τον κόρακα εκείνο που έστειλε ο Νώε από την Κιβωτό να δει αν σταμάτησε το νερό του κατακλυσμού και εκείνος πλέον δεν γύρισε πίσω γιατί κάθισε πάνω στα ψοφίμια και έτρωγε. Όχι, αλλά να μοιάσετε στο περιστέρι εκείνο που έστειλε και πάλι γύρισε στη Κιβωτό γιατί δεν βρήκε πουθενά ανάπαυση, για  το πολύ νερό που ήταν ακόμη επάνω στη γη.

Επειδή και σήμερα όλος ο κόσμος είναι γεμάτος από το νερό του κατακλυσμού της αμαρτίας και των παθών και αλλού πουθενά δεν βρίσκει η ταλαίπωρη ψυχή του Χριστιανού ανάπαυση εκτός από την αγία εκκλησία, η οποία είναι τόπος καταφυγής και σωτηρίας.

(Οσ. Νικόδημος ο Αγιορείτης)

 Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

ΕΙΔΑ ΟΝΕΙΡΟ ΟΤΙ ΠΗΡΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ

 

-«Θες, λοιπόν, να σου δώσω συνέντευξη;» ρώτησε ο Θεός.

 

-«Αν σας περισσεύει χρόνος», απάντησα.

 

Ο Θεός χαμογέλασε:

-«Έχω μια μέρα και μια αιωνιότητα. Τι ερωτήσεις σκέφτεσαι να μου κάνεις;»

 

-«Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους;»

 

ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ...

Ότι με το να αγχώνονται για το μέλλον τους, λησμονούν το παρόν τους, κι έτσι δεν ζουν ούτε στο μέλλον ούτε στον παρόν.

 

Ότι ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ, και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει καθόλου...

 

Ότι βιάζονται να αποβάλουν την παιδικότητα τους:

Θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα και ύστερα παρακαλούν να ξαναγίνουν παιδιά.

 

Ότι χάνουν την υγεία τους προσπαθώντας να βγάλουν λεφτά, κι ύστερα χάνουν τα λεφτά για να ξαναβρούν την υγειά τους.

 

Ο Θεός πήρε το χέρι μου στο δικό του, μείναμε για λίγο σιωπηλοί και μετά ρώτησα...

-«Σαν γονιός, ποια είναι τα μαθήματα ζωής που θα θέλατε να μάθουν τα παιδιά σας;

 

Ο Θεός απάντησε χαμογελώντας:

Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν.

 

Να μάθουν ότι δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας, αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας.

 

Να μάθουν ότι δεν ωφελεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους.

 

Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.

 

Να μάθουν ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς ν' ανοίξεις στον άλλο πληγές που μετά παίρνει χρόνια πολλά να τις γιατρέψεις.

 

Να μάθουν τη συγχώρεση συγχωρώντας.

 

Να μάθουν πως υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν πραγματικά, που όμως δεν ξέρουν πώς να δείξουν ή να εκφράσουν τα αισθήματα τους.

 

Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα ... ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!

 

Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορεί να κοιτούν το ίδιο πράγμα και να βλέπουν δύο διαφορετικά πράγματα.

 

Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα να σε συγχωρούν οι άλλοι πρέπει να μπορείς να συγχωρήσεις κι ο ίδιος τον εαυτό σου.

 

Και να μάθουν ότι για τα παιδιά μου εγώ θα είμαι πάντα εδώ!!!

 

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Κύριε των δυνάμεων…

Κύριε των δυνάμεων…

«Κύριε των δυνάμεων μεθ' ημών γενού». Πώς ο Κύριος θα είναι μαζί μας. Ο Χριστός είναι δύναμη.

«Κύριε των δυνάμεων μεθ' ημών γενού…». Άραγε τί θέλουν να πουν αυτά τα λόγια; Κάτι καλό όμως θα είναι και ευχάριστο, για να το παρουσιάσουν οι άγιοι Πατέρες να λέγεται τώρα, αυτές τις ημέρες της άγιας Τεσσαρακοστής. Ποιός βασιλιάς, ποιός εξουσιαστής, ποιός άρχοντας, ποιός ηγεμόνας είναι σε αυτόν τον κόσμο, που δεν έχει εξουσία; Τόση δύναμη έχει ο λόγος του, ώστε εκείνο που θα προστάξει να γίνει αμέσως. Όμως δύναμη πνευματική δεν μπορεί να τους δώσει.

«Κύριε των δυνάμεων μεθ' ημών γενού». Παρακαλούμε τον βασιλέα των ουρανών να μας δώσει κάποια δύναμη πνευματική. Τώρα, αυτές τις ημέρες πολύ σωστά όρισαν οι άγιοι Πατέρες να το λέμε αυτό και να τον παρακαλούμε να έλθει μαζί μας. Έλα εσύ, που είσαι ο εξουσιαστής όλων των δυνάμεων, εσύ που είσαι Κύριος των πάντων, έλα μαζί  μας. Τί να κάνεις; να γίνεις παρήγορός μας, έλα να γίνεις συνήγορός μας, δάσκαλος και ιατρός μας· εσύ που εξουσιάζεις τα πάντα «μεθ' ημών γενού». Τον παρακαλούμε να μας δώσει κάποια δύναμη.

Αυτή όμως η δύναμη απλώς και ως έτυχε δεν έρχεται. Δεν είναι κανένα ρούχο να το φορέσουμε, δεν είναι κανένα πράγμα υλικό, για να το πάρουμε· είναι μία δύναμη πνευματική. Είναι ο ίδιος ο Θεός, τον οποίον παρακαλούμε να έλθει μαζί μας. Είναι πανέτοιμος για να έλθει· είναι πολύ πρόθυμος και έτοιμος κάθε στιγμή με ευχαρίστηση, με χαρά, με καλή διάθεση, να έλθει να επισκιάσει και να βοηθήσει τον άνθρωπο, αλλά πρέπει να του ετοιμάσουμε τόπο.

Ποιός είναι αυτός, που έχει τόσες δυνάμεις; είναι αυτός ο Χριστός, που ήλθε και έχυσε το πανάγιό Του αίμα, για να μας εξαγοράσει και να μας δώσει δύναμη, ώστε να πατούμε επάνω «όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού». Αλλά δεν έρχεται έτσι· πρέπει πρώτα – πρώτα να καταδαμάσουμε τα πάθη μας. Για τούτο οι άγιοι Πατέρες όρισαν να το λέμε τώρα, αυτές τις ημέρες, που είναι η νηστεία· διότι η νηστεία καταδαμάζει τα πάθη. Εάν δεν καταδαμαστούν αυτά, δεν έρχεται ο Θεός.

Ποιό όμως να είναι το μέσον, με το οποίο θα μπορέσουμε να φέρουμε τον Θεό μαζί μας; Πιστεύω ότι το ξέρετε. Το μέσον αυτό, με το οποίο θα φέρουμε τον Θεό μαζί μας, είναι αυτή η συντριβή της καρδίας. Να συντρίψουμε την καρδία μας και να φέρουμε στον εαυτό μας την αγάπη, την ταπείνωση, την υπομονή και επιμονή στο αγαθό, για να μείνει ο Θεός μαζί μας. Δύσκολο όμως είναι. Διότι τα πάθη μας δεν τα δαμάζουμε εύκολα.

Επικαλούμεθα τον Θεόν στο κελλί μας, μέσα στην εκκλησία, κλαίμε, συντρίβουμε τον εαυτό μας, άλλα διάφορα κάνουμε, βγαίνουμε όμως κατόπιν έξω και εκείνα, τα οποία κερδίσαμε, τα δαπανάμε. Πώς; Με το μίσος, την κακία, την πονηρία, με την κρίση, με την κατάκριση και με τα άλλα πάθη, τα οποία πολεμούν καθημερινά τον άνθρωπον. Φωνάζουμε: Κύριε των δυνάμεων έλα μαζί μας… αλλά αυτά απομακρύνουν τη χάρη του Θεού, και δεν έρχεται. Δεν φοβούμεθα το Θεό, αλλά και δεν τον αγαπούμε· ναι έλεγε ο μέγας Αντώνιος, ότι εγώ δεν φοβούμαι τον Θεό, αλλά τον αγαπώ ολοψύχως, διότι η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβο.

Πώς δείχνουμε ότι δεν τον αγαπούμε εμείς; διότι όταν μας τύχει μια προσβολή, δεν υπομένουμε, όταν μας τύχει κάτι που μας παροξύνει, δεν υποκύπτουμε, όταν μας έρχεται να κάνουμε κάτι, το οποίο είναι μισητό ενώπιον του Θεού, δεν το αποφεύγουμε. Ποιόν βλάπτουμε; τη ψυχή μας. Εκεί που θα βλαφτείς, εκεί πηγαίνεις· εκεί που θα σκοτισθεί το μυαλό σου, εκεί τρέχεις. Τί θα κερδίσεις; αντί χαρά, λύπη· αντί ανάπαυση, ταραχή και ανησυχία. Πώς θα έλθει μαζί σου ο Θεός;

Πολλές ημέρες τώρα παρατηρώ έξω που πηγαίνω, ότι έρχονται δύο πέρδικες και καθίζουν εκεί στο παγκάκι· πότε πιό πάνω, πότε πιό κάτω, όλο τις βλέπω να τριγυρίζουν εκεί. Γιατί δεν έρχονταν και άλλοτε; γιατί δεν έρχονταν και τα περασμένα χρόνια, μόνο τώρα κάθε μέρα έρχονται; Διότι βλέπουν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος. Εμείς, αδελφές, δεν βλέπουμε τον κίνδυνο που έρχεται εναντίον της ψυχής μας; Δεν βλέπουμε ότι ο διάβολος γίνεται όργανο, για να απορροφήσει την πνευματική μας δύναμη. Ποιός το σοφίζει αυτό το πουλί; ποιός του έλεγε τόσα χρόνια να μην έρχεται και τώρα δεν φεύγει από εκεί; Κανείς· με τη γνώση του· καταλαβαίνει ότι σ' αυτό  το μέρος θα βρει τη γαλήνη, θα βρει ­την ησυχία. Εμείς είμαστε λογικοί άνθρωποι, αφιερωμένοι στον Θεό. Γιατί να τρέχουμε εκεί που είναι ο κίνδυνος; Γιατί να μην ασπαζόμαστε  τη σιωπή; Γιατί να μην κυνηγούμε την υπακοή; Γιατί να μην έχουμε την αγάπη, την υπομονή, την ομόνοια, με τα οποία θα αποφύγουμε τους κινδύνους και θα φέρουμε τη θεϊκή δύναμη μέσα μας;

Έμενα, μου κάνει εντύπωση αυτό το πράγμα· έκπληκτος γίνομαι· ένα πουλί να καταλαβαίνει τον κίνδυνο! του δίνει σοφία ο Θεός· του δίνει στόχαση, ότι σ' αυτό το μέρος δεν έχει φόβο να βλαφτεί.

Δεν μας φθάνει, αδελφές, να πούμε ότι ήλθαμε στο στάδιο της αγίας Τεσσαρακοστής και εξασφαλιστήκαμε με τη νηστεία που κάνουμε διότι η νηστεία αυτή δεν είναι άλλο παρά μια αλλαγή φαγητών. Άλλη νηστεία να κάνουμε· διότι λέει και το στιχηρό, «νηστεία δεν είναι μόνον η αποχή των βρωμάτων, αλλά εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, καταλαλιάς, ψεύδους…» αυτά να αποφύγουμε, αδελφές. Διότι δεν θα μπορέσουμε να δικαιολογηθούμε τότε ενώπιον του πανδήμου δικαστηρίου και να πούμε ότι δεν τα ξέραμε. Όταν τηρείς λοιπόν αυτά, ευθύς ως θα ειπείς: «Κύριε των δυνάμεων, έλα μαζί μου…» αμέσως ένας άγγελος έρχεται πλησίον σου. Έρχεται και ο διάβολος από πίσω, αλλά ο άγγελος είναι ισχυρότερος. Και να μην πεις ποτέ, ο διάβολος με παρακίνησε και έκανα εκείνο το κακό, ή είδα τον άλλο και παρακινήθηκα και εγώ. Διότι δεν γελιέται ο Θεός· τον άγγελο που σου έδωσε φύλακα και σε φυλάει νύκτα – μέρα, γιατί δεν τον ακούς, αλλά μόνον ακούς τον Σατανά; Δωρεάν μας φυλάει ο άγγελος μέρα και νύκτα. Όμως επειδή αδυνατούμε να κάνουμε το αγαθό, αδυνατεί και ο άγγελος και φεύγει μακριά μας. Αλλά ο διάβολος που μένει πλησίον σου καλό θα σου κάνει; Προσέχετε! διότι η ζημιά είναι μεγάλη και όταν σεις ζημιώνεσθε, η λύπη μου είναι άπειρη. Διότι δεν θέλω να χαθεί καμία σας. Αν χαθώ εγώ, δεν με νοιάζει· αν χαθεί όμως μια από σας, η λύπη μου θα είναι πολύ μεγάλη…

Να προσέχετε! Όπου είναι η δύναμη, εκεί να τρέχετε· να φεύγει κάθε είδος κακίας, το οποίο θα σας φέρει σκότος και ταραχή. Ποιά είναι η δύναμη; ο Χριστός! εκεί να τρέξεις. Σου έτυχε κάτι; τρέξε στη προσευχή, τρέξε στο Χριστό. Και πώς δεν πας στο Χριστό; πώς δεν τρέχεις στη προσευχή; η προσευχή, είναι το πάν, εκεί είναι η δύναμη, εκεί είναι η βοήθεια. Τρέξε λοιπόν στον βοηθό, τρέξε εκεί που υπάρχει δύναμη.

Η προσευχή είναι σαν μία θωράκιση, είναι σαν ένα ισχυρό όπλο και ενίσχυση, για να αποφεύγουμε τον Σατανά και να μη γινόμαστε παιχνιδάκι  του. Από πού έρχεται η δύναμη; από το Χριστό! Ο Χριστός μου είναι δύναμη… τρέξε λοιπόν φώναζε το Χριστό να σε βοηθήσει. Προσπαθήσετε να αγιασθείτε, να φωτιστείτε,… επικαλείσθε τον Χριστό να σας γίνεται βοηθός σε όλα και συνήγορος. Εμείς έχουμε αγγέλους και μας φυλάγουν ο βασιλέας μας, μας έδωσε από έναν άγγελο φύλακα. Λοιπόν αποφεύγετε τον Σατανά· τρέχετε στον Χριστό. Οτιδήποτε σας συμβεί, η παρηγοριά σας να είναι ο Χριστός· εκεί είναι η δύναμη. Θέλω να γίνετε τέκνα του επουρανίου βασιλέως· θέλω να σας δω όλους στη βασιλεία των ουρανών.

(Αγίου Ανθίμου του Χίου, Πνευματικές διδασκαλίες).

 

Πηγη: http://vatopaidi.wordpress.com

Μακαριστός Γέροντας Σίμων Αρβανίτης (Κοιμήθηκε 4 Μαρτίου 1988)



Σαν σήμερα πριν από 22 χρόνια κοιμήθηκε ο μακαριστός γέροντας Σίμων Αρβανίτης. Ο π. Σίμων γεννήθηκε το 1901 ανήμερα της Πρωτοχρονιάς στο χωριό Κουκουβάουνες Αττικής (σημερινή Μεταμόρφωση Αττικής). Όλοι ήθελαν να πάρει το όνομα Βασίλειος. Τελικά όμως πήρε το όνομα της γιαγιάς του Παναγιώτας και έτσι ονομάστηκε Παναγιώτης. Ήταν ένα χαριτωμένο παχουλό αγοράκι κατάξανθο με μάτια γαλανά. Στο χωριό τον αγαπούσαν όλοι. Οι γονείς του ήταν φτωχοί αλλά πολύ καλοί, απλοί, άκακοι, φιλόξενοι άνθρωποι και το πιο σημαντικό ευσεβείς. Είχε 3 αδέλφια τον Ιωάννη, το Δημήτριο και τον Κωνσταντίνο. Όλα τα παιδιά αποδειχτήκαν ευλογημένα, το καθένα στολισμένο με εξαιρετικές αρετές, χαρίσματα και καλοσύνη. Ο αδελφός του Κωνσταντίνος αναδείχτηκε πρωταθλητής στίβου.

Ο Παναγιώτης (γέροντας) μεγαλώνοντας βοηθούσε τον πατέρα του, συμβάλλοντας κι αυτός με τον τρόπο του στην οικονομία του σπιτιού. Δούλεψε πλανόδιος μανάβης σε κτήματα, σε χωράφια, σε αμπέλια και περιβόλια. Δεν φοβόταν τη δουλειά και είχε τρομερή σωματική δύναμη. Μόλις καθόταν να ξεκουραστεί διάβαζε βιβλία για το Χριστό τα οποία είχε πάντα στην τσέπη του. Η μελέτη ήταν η ζωή του. Τα Σάββατα πήγαινε στα ξωκλήσια, προσευχόταν και μελετούσε. Γύριζε σπίτι την Κυριακή βράδυ και μόνο τότε έτρωγε. Έμενε όλο το 24ωρο νηστικός. Ο έντιμος χαρακτήρας του γέροντα διαφάνηκε και στο στρατό όπου ο λοχαγός του ανάθεσε την υπηρεσία του αποθηκάριου.

Ο γέροντας επισκεπτόταν συχνά το Άγιο Όρος και του άρεσε να κάνει μεγάλες πορείες. Μια φορά ξεκίνησε από την Αθήνα και πήγε με τα πόδια στην Ουρανούπολη. Εκεί έβαλε τα ρούχα του στην πλάτη του και πήγε στο Άγιο Όρος κολυμπώντας. Μια άλλη φορά στα Καυσοκαλύβια, συνάντησε τον μητροπολίτη Νεκτάριο Κεφαλά, τον μετέπειτα άγιο Νεκτάριο, και όταν πήγε να πάρει την ευχή του ο άγιος τον κράτησε από το χέρι και του είπε ότι θα γίνει πνευματικός και θα σώσει πολλές ψυχές. Το 1925 αποφασίζει με 2 φίλους του να φύγουν κρυφά με σκοπό να ασκητέψουν. Πήγαν στην Εύβοια, βρήκαν μια σπηλιά και κλείστηκαν μέσα. Δεν είχαν πάρει μαζί τους τίποτα εκτός από το Ευαγγέλιο. Οι φίλοι του δεν άντεξαν και έφυγαν. Ο Παναγιώτης αναχώρησε και πήγε περπατώντας στο μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους στη Λεύκα Αυλωναρίου με σκοπό να μονάσει εκεί. Οι γονείς του και ιδιαίτερα η μητέρα του που τον αγαπούσε υπερβολικά ξέσπασαν σε θρήνους για την εξαφάνιση του. Πίστεψαν ότι ο Παναγιώτης χάθηκε και του έκαναν μνημόσυνο. Ασκήτευε στην σπηλιά του αγίου Γρηγορίου, όπου πηγάζει αγίασμα και προσευχόταν νύχτα-μέρα. Όταν ο μητροπολίτης πληροφορήθηκε γι’ αυτόν από ανθρώπους που πήγαιναν στην σπηλιά για αγίασμα και έμαθε για την αυστηρή του άσκηση, τον αναζήτησε και τον έκανε αμέσως μοναχό στο μοναστήρι του αγίου Χαραλάμπους με το όνομα Σίμων. Ο π. Σίμων όμως και πάλι κλείστηκε σε μια σπηλιά και δεν έτρωγε τίποτα. Τον εύρισκαν πολλές φορές οι βοσκοί εξαντλημένο από την πείνα, πεσμένο στο έδαφος και τον πήγαιναν στο μοναστήρι, αλλά εκείνος πάλι έφευγε. Ο ίδιος αργότερα έλεγε: «Στην σπηλιά του αγίου Γρηγορίου έπινα ένα ποτήρι του κρασιού αγίασμα μετά την δύση του ηλίου επί τριάντα μέρες. Είχε φύγει όλο το σώμα μου. Ζύγιζα γύρω στα τριάντα κιλά». Τελικά επενέβη ο Μητροπολίτης πού τον υποχρέωσε να μείνει στο μοναστήρι. Διακόνημά του ήταν να καλλιεργεί τους κήπους και με την μεγάλη του σωματική δύναμη εντυπωσίαζε τους πάντες. Όταν εργαζόταν στους κήπους είχε βοηθό του ένα παιδί, το οποίο αρρώστησε βαριά. Όταν το είπαν στον π. Σίμωνα παράτησε το τσαπί και έφυγε για να προσευχηθεί στο βουνό. Δεν προχώρησε όμως πολύ και οι πατέρες του φώναξαν να γυρίσει πίσω, γιατί το παιδί είχε γίνει καλά. Ήταν ένα πρώτο δείγμα της αποτελεσματικότητας της προσευχής του Γέροντα.

Ο μητροπολίτης βλέποντας τις αρετές του τον χειροτόνησε ιερέα παρά τις αντιρρήσεις του το 1936 και τον έστελνε σε διάφορες εκκλησίες για την Θ. Λειτουργία. Ο κ. Δ. Κουλουρίδης διηγείται ότι στο χωριό του το Κληματάρι Ευβοίας έστελναν συχνά τον π.Σίμωνα για την Θ. Λειτουργία. Τον χειμώνα όμως, το χιόνι ήταν τόσο πυκνό πού τον απέκλειε καταμεσίς του δρόμου. Όταν οι χωρικοί έβλεπαν ότι δεν έχει φτάσει ο ιερέας, τον αναζητούσαν και τον έβρισκαν κάτω από το χιόνι, με τα χέρια ψηλά να προσεύχεται. Όσο και αν ξεπάγιαζε και αν δυσκολευόταν να συνέλθει από το κρύο δεν άφηνε τα χωριά χωρίς Θ. Λειτουργία και πήγαινε πάλι την άλλη Κυριακή παρά τους πάγους και τα χιόνια.

Το 1942 εστάλη στην Μονή Μεταμορφώσεως ως πνευματικός. Εκεί κοντά βρίσκεται το εκκλησάκι των Ταξιαρχών. Το 1943 συνέβη ένα συγκλονιστικό θαύμα την παραμονή των Ταξιαρχών. Είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου για την εορτή σε μια εποχή πού όλους τους θέριζε η πείνα λόγω της Κατοχής. Ο Γέροντας, όταν είδε τόσο κόσμο μαζεμένο για την αγρυπνία, είπε να ετοιμάσουν φαγητό. Υπήρχε μόνο ένα τσουβάλι κρεμύδια και έδωσε εντολή να τα καθαρίσουν όλα, ενώ εκείνος άρχισε να προσεύχεται. Ξαφνικά ένας μεγάλος λαγός σαν αρνί κατέβηκε από το βουνό και μπήκε μέσα στο μαγειρείο μόνος του. Έτσι, θαυματουργικά εξασφαλίστηκε τροφή για όλο τον κόσμο και περίσσεψε και για το μοναστήρι.

Το 1945 ξεκινά να έχει πρόβλημα με την όραση του. Το φως του ελαττώθηκε σημαντικά και δεν έβλεπε καλά. Εν τω μεταξύ η οικογένεια του μαθαίνει ότι τελικά ζει ο π. Σίμων. Αναλαμβάνει καθήκοντα στην ενορία της Αγίας Βαρβάρας στη Λυκόβρυση. Η Αγία Βαρβάρα παρουσιάζεται μπροστά του ολοζώντανη και του ζητά να κτίσει την εκκλησία της με την βοήθεια της. Έτσι ξεκινά ένας μεγάλος αγώνας για το κτίσιμο της. Με αυτό τον τρόπο θα συμμάζευε τον κόσμο της περιοχής και θα τον προστάτευε από την αμαρτία. Ο π. Σίμων αγωνιζόταν με κάθε τρόπο πνευματικό και είχε ως σημαντικό όπλο του την νηστεία και την προσευχή. Όλη τη μέρα εξομολογούσε και μόλις έβρισκε την παραμικρή ευκαιρία πήγαινε και βοηθούσε στην οικοδομή. Όλος ο κόσμος τον θαύμαζε. Όταν τελείωσε το κτίσιμο του Ιερού Ναού της Αγίας Βαρβάρας υπέβαλε την παραίτηση του και το 1965 γυρίζει στη Αθήνα να βρει μέρος για να ιδρύσει μοναστήρι. Ύστερα από επίμονη αναζήτηση χώρου για ίδρυση μοναστηριού ο Γέροντας κατέληξε στο εξωκκλήσι του αγίου Παντελεήμονα στην Πεντέλη, πού ανήκε στην Μονή Πετράκη. Αφού εξασφάλισε την συγκατάθεση του ηγουμένου της Μονής Πετράκη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, άρχισε το κτίσιμο ενός κελλιού, ενός αχυρώνα και ενός φούρνου δίπλα στο υπάρχον εκκλησάκι. Όμως ο διάβολος πολέμησε την ίδυση του μοναστηριού. Φανερώθηκε στον Γέροντα και του είπε ότι θα τον πολεμήσει μέχρι τέλους και δεν θα τον αφήσει να στεριώσει το μοναστήρι. Πράγματι οι βοσκοί της περιοχής απείλησαν τον Γέροντα με τις γκλίτσες τους λέγοντας ότι ο τόπος ήταν δικός τους. Η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο όπου ο Γέροντας δικαιώθηκε. Ο εργολάβος της οικοδομικής δραστηριότητας και συγγενής του Γέροντα, Γιώργος Πανταζής, διηγείται: « Όταν ρίχναμε την πλάκα και ετοιμάσαμε το μισό αστάρωμα διαπιστώσαμε ότι το νερό τελείωσε. Το παίρναμε από το πηγαδάκι, το οποίο άνοιξε ο Γέροντας σε γούρνα πού έβγαζε ελάχιστο νερό. Εκθέσαμε στον π. Σίμωνα το πρόβλημα και αυτός μάς διαβεβαίωσε ότι αφού φάμε το φαγητό πού είχε ετοιμαστεί θα έρθει νερό. Και ενώ ήταν καλοκαιρία, όσο τρώγαμε έπιασε δυνατή βροχή και χαλάζι και γέμισε με νερό ένας λάκος δυόμισι μέτρα βάθος.

Ο γέροντας έγινε γνωστός για το έργο του, την εξομολόγηση και τη διορατικότητα του. Πολύ κόσμος μαζευόταν κοντά του και όλοι τον αγαπούσαν. Η φιλοξενία που πρόσφερε στους ανθρώπους ήταν αβραμιαία. Όλοι οι μοναχοί τον στήριζαν και ιδιαίτερα ο μοναχός Ζωσιμάς ο οποίος έμεινε κοντά του μέχρι το τέλος και του έκλεισε τα μάτια. Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης από την Εύβοια εκτιμούσε πολύ τον π. Σίμωνα και επισκέφθηκε το μοναστήρι να πάρει την ευχή του. Στην πανήγυρη δε του Αγίου Παντελεήμωνος προσφερόταν φαγητό για πάνω από 2,000 άτομα. Πολλά πράγματα τα προέβλεπε και τα έλεγε πριν καν γίνουν. Ο π. Ζωσιμάς αναφέρει σε ένα από τα βιβλία του πού έχει γράψει για τον Γέροντα:

«Πολλές φορές ενώ κοιμόμουν κοντά του για να τον προσέχω, επειδή δεν έβλεπε πλέον, τον άκουγα να μιλάει. Όταν τον ρωτούσα με ποιόν μιλούσε μου έλεγε:

– Νομίζεις ότι κοιμάμαι; Πολύς κόσμος έρχεται όλη την νύχτα.

Και άλλη φορά μια κυρία μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ επικαλέστηκε τον Γέροντα για κάποιο πρόβλημά της και εκείνος μπήκε στο σπίτι της, της έδωσε την λύση και χάθηκε. Εγώ της είπα ότι δεν είναι δυνατόν να συνέβη αυτό, γιατί κλειδώνω το κελλί το βράδυ και κρατάω το κλειδί ώστε να αναγκάζεται ο Γέροντας να με ξυπνάει και να τον συνοδεύω έξω για να μην χτυπήσει, αφού δεν βλέπει. Τότε ο Γέροντας φωνάζει από το κελλί του:

– Ζωσιμά, εσύ πές ό,τι θέλεις. Εγώ το βράδυ φεύγω απ’ εδώ.

Ένα βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, μου φωνάζει να του φέρω το πετραχήλι. Του το πήγα, το φόρεσε όπως ήταν ξαπλωμένος και άρχισε να προσεύχεται πολλή ώρα. Κατά την μία παρά τέταρτο έφτασε αγριεμένος κάποιος γνωστός μας από την Πεντέλη. Ήταν κυριευμένος από θυμό και φώναζε:

– Θα σκοτώσω άνθρωπο απόψε. Θα κάνω έγκλημα.

Και ο Γέροντας τον έβαλε να σκύψει κάτω από το πετραχήλι για να του διαβάσει την ευχή. Μα ο άλλος διαμαρτυρόταν ότι ήθελε να εξομολογηθεί πρώτα. Και ο Γέροντας του αποκάλυψε ότι δεν χρειαζόταν να του πεί τίποτα, γιατί τα έβλεπε όλα από την ώρα πού άρχισε να μαλώνει στο σπίτι του.

Ο π. Σίμων βοηθούσε οικονομικά οικογένειες, γιάτρευε αρρώστους, συμβούλευε. Ήταν καλός γιατρός της ψυχής αλλά και του σώματος. Όλο έλεγε πως για να είναι ο Θεός μαζί μας πρέπει να προσέχουμε να μην στενοχωρούμε κανένα και να μην κάνουμε παρατηρήσεις στους άλλους. Να έχουμε πίστη στο Θεό. Να αγαπάμε τους φτωχούς και αδύνατους. Να είμαστε δίκαιοι. Να μην μιλάμε γρήγορα, μα πρώτα να σκεφτόμαστε. Να μην τρέχουμε ποτέ στις κρίσεις μας. Να ρωτάμε τον Κύριο “Κύριε τι θέλεις να κάνω;” Να μη χάνουμε τις ελπίδες μας όταν δοκιμαζόμαστε. Να είμαστε συγκεντρωμένοι στην εκκλησία. Να διαβάζουμε βίους Αγίων και ιδιαίτερα τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο (τον αγαπούσε πολύ ο γέροντας). Να μην μιλάμε θυμωμένα. Να μην θυμώνουμε και να μην κατακρίνουμε. Μάλιστα για το θέμα του θυμού είχε κάνει ιδιαίτερο αγώνα και προσευχή ο ίδιος να τον νικήσει. Όταν ήταν δεκαπέντε χρονών, πήγε να κόψει ξύλα παίρνοντας δανεικό τσεκούρι από τον θείο του. Το διάστημα εκείνο προσευχόταν να κόψει τον θυμό. Συνάντησε στο βουνό τον δασοφύλακα, ο οποίος ζήτησε χρήματα για τα ξύλα πού θα έκοβε, αλλά ο Παναγιώτης -αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του Γέροντα- δεν είχε μαζί του. Ο δασοφύλακας ζήτησε ως ενέχυρο το τσεκούρι, αλλά ήταν αδύνατο να το αφήσει αφού ήταν του θείου του και μάλιστα το χρειαζόταν πάλι. Τότε ο δασοφύλακας άρχισε να χτυπάει με ένα χοντρό ξύλο τον Παναγιώτη στην πλάτη, ο οποίος προσευχόταν συνεχώς να μην ανταποδώσει τα χτυπήματα, γιατί με την σωματική δύναμη πού είχε θα μπορούσε, όπως ομολογούσε μετά ο Γέροντας, να του κάνει μεγάλο κακό και να καταλήξει στην φυλακή. Παραδόξως δεν ένιωθε πόνο από τα χτυπήματα παρά το γεγονός ότι φορούσε μόνο ένα λεπτό φανελάκι. Όταν ο δασοφύλακας είδε ότι δέχεται αδιαμαρτύρητα τα χτυπήματα συγκινήθηκε, του ζήτησε συγγνώμη και επιπλέον τον βοήθησε να κόψει όσα ξύλα ήθελε. Όταν ο Παναγιώτης επέστρεψε στο σπίτι και κοίταξε την πλάτη του στον καθρέφτη δεν είχε ούτε γρατσουνιά. Από τότε κανένας δεν τον είδε να θυμώνει ποτέ.

Ο γέροντας μελετούσε συνεχώς. Ήταν πραγματικός απόστολος γεννημένος να οδηγεί τις ψυχές στο Χριστό και στον Παράδεισο. Στο μοναστήρι πήγαιναν καθημερινά άνθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων, πλούσιοι, φτωχοί, πιστοί, άπιστοι, μικροί, μεγάλοι, οι πάντες. Έτρωγε όλος ο κόσμος στο τραπέζι σαν μια οικογένεια. Αυτή η φιλοξενία ήταν αιτία να γίνουν πολλοί, καλοί χριστιανοί. Πολλοί έρχονταν για να βοηθήσουν στις δουλειές του μοναστηριού. Ήταν πόλος έλξης και όποιος τον πλησίαζε μια φορά και έπαιρνε την ευχή του, έμενε για πάντα μαζί του και τον είχε πνευματικό του πατέρα. Παρόλα τα πολλά θαύματα που έκανε ήταν πολύ ταπεινός και δεν ήθελε με κανένα τρόπο να τον θεωρούν άγιο.

Σιγά-σιγά η υγεία του καμπτόταν και η όρασή του χάθηκε, ενώ τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του το μέγεθος της οδύνης και του συνεχούς άλγους τον έκαιγε σαν καμίνι φοβερό. Παρουσιάστηκε πρόβλημα στον προστάτη και εισήχθη στο νοσοκομείο. Επί μια εβδομάδα έβγαζε αίμα και πονούσε φοβερά χωρίς όμως να το δείχνει καθόλου. Εξομολογούσε μάλιστα και διάφορα πνευματικά του παιδιά πού έρχονταν γι’ αυτόν τον λόγο. Στην συνέχεια χειρουργήθηκε από σκωληκοειδίτιδα και κήλη. Οι περιπέτειες της υγείας του δεν τελείωσαν.

Προέκυπταν ουρολοιμώξεις, το σώμα του πλήγιασε, είχε αιμορραγίες και όλα αυτά τα υπέμενε αδιαμαρτύρητα. Επειδή οι πόνοι του ήταν αβάστακτοι κρατούσε ένα λαστιχένιο μπαλάκι στην παλάμη του και το έσφιγγε για να μην δείχνει ότι πονάει. Από το σφίξιμο, τελικά, η παλάμη του σάπισε και χρειάστηκε ειδική περιποίηση για να κλείσει η πληγή. Όσο πλησίαζαν οι μέρες προς το τέλος του, μάς προειδοποιούσε για αυτό παίρνοντας την στάση του νεκρού με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος. Στις 4 Μαρτίου 1988 παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο πού τόσο αγάπησε. Η σορός του μεταφέρθηκε στον Ι. Ν. Αγίας Βαρβάρας, την οποία έκτισε και η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στην Μονή του Αγίου Παντελεήμονα χοροστατούντος του μητροπολίτου πρώην Κεφαλληνίας Προκοπίου. Τότε κατά το «δεύτε τελευταίον ασπασμόν…» πραγματοποιήθηκε ένα τελευταίο αξιοθαύμαστο γεγονός . Όταν πήγε ο μητροπολίτης να τον ασπαστεί, ο Γέροντας του πρότεινε το χέρι και εκείνος το ασπάστηκε. Το ίδιο έκανε και στο μοναχό Ζωσιμά. Άλλο θαυμαστό γεγονός ήταν ότι ενώ έκλαιγαν πάνω από το σώμα του ο γέροντας κούνησε το δακτυλάκι του. Επίσης μια κοπέλα που ήταν σκυμμένη πίσω από το φέρετρο ακριβώς πίσω από το κεφάλι του γέροντα άκουσε τη φωνή του να λέει “Εδώ μέσα δεν κλαίνε! Είναι εκκλησία”. Ο λαιμός του ήταν ζεστός.

Ο τάφος του βρίσκεται στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος στην Πεντέλη και αποτελεί πόλο έλξης πολλών ταλαιπωρημένων ψυχών. Πολλοί προσέρχονται με βαθιά πίστη και έχουμε μαρτυρίες πολλών θαυματουργικών επεμβάσεων του Γέροντα σε ποικίλα προβλήματα. Ο μοναχός Ζωσιμάς έχει γράψει το βίο του σε βιβλίο (Α’ Τόμος) και πάρα πολλά θαύματα που βίωσε ο κόσμος παραθέτονται μέσα στου Τόμους Β’- Ε'.


“Το νεόφωτον άστρον Χριστού της πίστεως,
το διαλάμψαν αρτίως εν τη Πεντέλη αυγαίς,
συμπαθείας και αγάπης προς τους κάμνοντας,
και κατευθύνσεως ψυχών προς λιμένα ουρανών,
τιμήσωμεν κατά χρέος φωσφόρων Σίμωνα,
ύμνοις αυτού πρεσβείας εξαιτούμενοι”









Πηγές: 1) http://vatopaidi.wordpress.com
2) Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης - Η Ζωή και το Έργο του (Α' Τόμος - μοναχού Ζωσιμά)
3) http://clubs.pathfinder.gr
4) http://www.rel.gr